Në Strofullën e Djallit

21.

-Dhe ajo vajze e vogel ishte ti Aila. Ishe ti bija ime.

-P..pra une ja-jamm e bija e nje mafjozi??!!!

-Po bije ashtu je ,ishe vetem 3 vjec kur erdhe prane nesh, por kjo s'ka rendesi. Kete nuk e di askush. E gjitha eshte sekret. Vetem une , nena dhe babai yt e dinim. Ti je bija jone.

-Persee??- filloi te bertiste. - perse nuk me keni treguar per kaq kohe. Perse ma mbajtet te fshehte identitetin tim?! Heh me thuaj? Psee dreqin??!!

-Aila bije te lutem qetesohu njehere. Me ler te shpjegohem. Nuk ishte e thjeshte. Duhej mbajtur e fshehte sepse ti mund te rrezikoheshe.

-Ne djall vafte gjithcka. Une duhet ta dija. Gjithsesi me thuaj. Vazhdoje historine. C'ndodhi me pas.?! Si perfundova une vajza juaj?

-I gjithe faji ju la Leos per shkak se ai duhet ta kishte ditur qe brenda asaj makine ndodhej edhe nje femije. Per kete arsye u be detyra e tij te te rriste dhe te te edukonte.

-Pra paska qene vetem nje detyre. Asnjeher nuk me paska dashur. Ai qe une e quaja heroin tim nuk me deshi kurre. Per te kam qene gjithmone nje barre apo jo.?

Aila filloi te qante me te madhe. Nuk mund ta perballonte dot gjithe kete stres.

-Bije ai te deshte shume. Mos e thuaj kete. Ai te deshte me shume se jeten e tij. Per kete arsye erdhi per te te shpetuar ty, sepse po te te quante nje barre do te te kishte lene atje dhe s' do ti interesonte per ty.

Por jo. Leo erdhi dhe te shpetoi. Ai te donte me shume se cdo gje. Me beso.

-Gjithsesi. Dhe pse nuk ishin prinderit e mi biologjik ata do te mbeten gjithmon ne zemren time, por...

Aila fshiu lotet dhe u ngrit ne kembe.

-Me duhet te shkoj.

-Prit, jo bije mos ik. Eshte e rrezikshme. Mund te te rrembejne perseri.

-Mjaft gjyshe. Me duhet te iki dhe te gjej prinderit e mij biologjik. Me ler tani. Kjo eshte nje padrejtesi edhe per ta,jo vetem per mua...

Dhe iku e u nis perseri per ne Itali, pasi e dinte se i vetmi person qe mund ti jepte me shume informacione per prinderit e saj biologjik ishte Brusi.

Nuk donte. Kishte bere nje premtim qe s'do kthehej me tek ai. Por duhej. E dinte qe do ulte koken perpara tij duke u treguar kaq e dobet dhe e pashprese, por gjithsesi duhet ta bente.

Nga ana tjeter gjyshja e saj e therriste me te madhe qe te kthehej. Por tashme Aila kishte hipur ne taksi dhe ishte me e vendosur se kurre per te shkuar perseri per ne Itali te merrte pergjigjet qe i duheshin.

****

Tashme ndodhej perseri ne ate vend te mallkuar per te, ne Itali. Nuk ishte e bindur nese kishte vepruar si duhej. Ishte shume konfuze mbi gjithcka.

Nuk ishin prinderit e saj biologjik, por ishin ata qe e edukuan dhe i mesuan gjithcka rreth jetes. Akoma nuk mund ta pranonte faktin se ishte thjesht nje "detyre". Nuk e besonte dot. A mundej dikush te rrezikonte jeten e tij per nje detyre qe i ishte caktuar??

Te gjitha keto mendime e kishin lodhur. Ende ishte konfuze...e vetmja gje qe dinte me siguri tani ishte se duhet te gjente prinderit e saj te vertet. Nuk eshte e drejt per ta dinin te vdekur... Ndoshta po vepronte gabim por...e kaishte vendosur!!

Gjithcka ne jeten e saj eshte shnderruar ne katastrof..Dhe me e keqja i duhet qe te komunikonte perseri me ate idiotin, Brusin.

E merr ne telefon ne numrin qe ai i kishte dhene. Pas shume zilesh me ne fund e hap.

-Alo, mistrece pse u vonove kaq shume per te me telefonuar? Mendoja se ishe me e shkathet dhe do vije me shpejt.

-Ti idiot, nuk kam nerva te merrem me ty tani. Dua vetem te di se ku mund te takohemi per te me thene me shume per familjen time.

-Degjo vogelushe nuk mund te flasesh keshtu me mua dhe ti e di mire kete. Mos me detyro te behem prap personazhi i keq, dakort! Tani sa per takimin tone te vogel do te ta coj adresen me mesazh. Ti vetem tregoja ate shoferit te taksise dhe do te te sjelle ai, qarte?!

-Dakord!

Ne kishte ndonje njeri qe e acaronte Ailen pafund ai ishte Brusi!. E urrente! Kishte shkuar si ciapi te kasapi! Dhe madje vet me kembet e saj. S'ka ku shkon me keq se kaq!

Pas pak ai i dergoj adresen. Mori nje taksi dhe i tregoj adresen shoferit. Rruga zgjati per rreth 30 minuta ose dhe me shume.

Kur zbriti nga taksia dhe pa rrotull ishte nje vend i thjeshte, por i bukur. Nje lokal i vogel dhe qe nga jashte dukej sikur nuk kishte fare njerez.

Kur hyri brenda e pa ate te ulur diku nga fundi dhe duke pare jashte dritares. Vetem kur ajo u ul perballe tij ai e vuri re.

-Me ne fund erdhe. Mendova se humbe rrugen. - dhe po qeshte. Donte ta vriste  dhe tja shkulte ato dhembet.

-Me degjo, s'erdha per lojra ketu. Dua te di per prinderit e mi biologjik. Ku jane ata? Kush jane ata njeher?

-Qetesohu vogelushe, kemi shume per te folur. Si fillim pije ate dreq pijeje qe ke perballe dhe me pas flasim.

Te pinte pije?!! Po tallej me te vall?. Po e acaronte qellimisht.

-Atehere, sic te thashe dhe me pare mistrece, e dija qe do vije tek une per ndihme.

-Mjaft tani. S'mund te me flasesh keshtu. E di shume mire qe erdha vete me kembet e mia tek ty per ndihme, por skisha zgjidhje tjeter.

-Kete e di, por duhet te me kishe besuar. Gjithsesi le te themi qe une s'dua tashme te ta tregoj kush jane prinderit e tu, cfare do te beje?

E pyeti dhe kishte ngritur njeren vetull. Dreqin po tani c'te bene?! Kete se kishte menduar! Ky eshte me te vertet idiot!

-Do beje c'te duash vetem me trego.

-Heh c'te dua?! Je e sigurt. Mund te vuash me pas dhe nuk do jete faji im por vetem i joti.

-Jo e kam vendosur. Me duhet ti gjej ata. Do bej c'te duash vetem me kushtin qe te me tregosh per ta dhe ne fund mos te me vrasesh. Dakort?

-Sigurisht mistrece.
Dhe po qeshte ne ate menyren e tij djallezore. Dreqin c'kishte ne mendje ky.

-Atehere....

Vazhdon.....