Bir günde hayatımız değişebilir mi?
Ve o bir gün hayatımızda belkide en büyük hatamızı yapmamıza sebep olabilir mi?
Aşk mesela, yanlış kişiye aşık olmak.
Toprak annesinin karnındaki kız kardeşi için son kontrole gittiklerinde olaylardan dolayı orada...
"Başınız sağolsun" "Nur içinde yatsınlar." "Allah sabır versin." Sanki hayattan kopmuştum. Hiç bir şeyi duymuyordum. Sadece bu soğukta gözümdeki yaşı sorguluyordum. Annemi düşünüyordum acaba elleri üşüyor mu diye? Sonra aklıma babamın onun yanında olduğu, onu koruyacağı geldi ve yüzümde acı bir tebessüm oluştu. Herkes dağıldıktan sonra teyzemle mezarlıkta sessizce oturduk, arada hıçkırıklarımız sessizliği bozsa da umursamadık. Aslında bu sessizlik değildi. Bu bizim ve ölülerin çığlıklarıydı. "Hadi kızım valizleri hazırlayacağız daha..." "Teyze birazcık müsaade eder misin?" Teyzem başını salladıktan sonra yürümeye başladı bense geri dönüp aileme belki son kez baktım. Yanlarına gittim yavaşça... Bacağımı fazla zorlamamam için değnek gibi bir şey vermişlerdi. Yavaşça baktım onlara, sanki bir daha incitmeye korkuyordum. "Benim yüzümdendi."dedim. Sanki beni duyabiliyorlar gibi hissediyordum. Ama kesin inkar ediyorlardı. Ben konuşmaya devam ettim. "Ben sizi çok seviyorum. Benim yüzümden öldünüz ve ben buna engel olamadım." gözümden bir gözyaşı süzülürken bir hıçkırık çıktı dudaklarımın arasından "Sizi kurtaramadım ya" dedim ve sustum. Sanki onlara bu veda cümlelerini kullanmak istemiyordum. "Ben karar verdim ve başka insanların annesi ve babasını kurtarıcam. Baba!" Tepki verecekmiş gibi başımı ona yöneltim. "Ben senin doktor kızın olucam" dedim. Ufacık ama içi paramparça olan bir tebessümle... "Sizi seviyorum,görüşürüz anne, görüşürüz baba" Arkamı döndüm ve tam gidecekken aklıma birşey geldi. Sırt çantamın içinden küçük bir kap çıkarttım ve onların tek kokusu olan topraklarını avucuma aldım, kaba doldurdum. İşimi hallettiğimde kabı çantama koydum ve arabaya doğru ilerledim. Akan gözyaşlarımı sildim. Teyzem sorar bakışlarla bakarken "Onlara veda ettim." Dedim, başını sallayıp önüne döndü. Hayatımı çizmiştim. Ne yapacağımı biliyordum. İlk işim ise almanca öğrenmekti. Sonrasında da tıp bölümü için sınava girmem gerekiyordu. Teyzeme bunu SORDUĞUMDA 3 ayım olduğunu söyledi. Ben babama söz vermiştim. Anneme de... Hayat buydu; Herşeyi içine atardı insan ama kendini atacak yer bulamazdı. Ve bu doğruydu. Bazı filmlerin sonu yeni bir filmin başlangıcıydı... Başlangıç için hazırdım. Bu filmin sonunda hayata 1-0 yenilmiştim. Şimdiki film ise 2-1 başlayacaktı. Bu sefer herşey farklıydı.Yer, zaman, kişiler... Sadece ruhun seni yalnız bırakmayacaktı. Ama sen ruhunu yalnız bırakır mıydın orasını kalbin belirleyecekti. Aralarındaki fark; Kalbin ölünceye kadar yanında Ruhun ise zaten sensin... ______________________________ Lütfen takip edin o kadar emek harcıyorum...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
