Ben sana kızgın değil kırgınım. En başından beri böyle olacağını biliyordum ve yine de seninle bu yola çıktım. Yara bandın, merhemin oldum. Sen daha iyisin şu an. Belki de daha kötü bilmiyorum... ama ben gerçekten kötüyüm. Sana kırgın, kendime kızgınım bu kadar aptal olduğum için. Sonuçlarını biliyordum en başından beri. Hem zaten gidecektim bu diyarlardan, kalmayacaktım bu topraklarda. Sen sadece ayak bağı olurdun . Bunu neden yaptım ki kendime? Allahım çok aptalım! Duygularımın esaretinde kaybolmuş bir şekilde yaşıyorum. Allahım yardım et!
Sahi gerçek sevgi neydi? Seni yaralayacağını bile bile sevip, bağlanıp, aşık olmak mıydı?
Neden bir canlının beni gerçekten sevebileceğini düşündüysem... dediğim gibi; zavallı bir aptalım ben! Duygu durum bozukluğu ve anksiyeyesi olan, histerik bir aptal...
Bir yanım bu yazıyı bir şekilde görmeni istiyor, bir yanım ise istemiyor. Çünkü eğer görürsen ne hissettiğimi, ne kadar kötü bir duygusal durumda olduğumu öğrenirsin ve bu seni üzebilir. Üzülmeni istemiyorum fakat duygularımı bilmeni istiyorum ve bunu seni üzmeden sana nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Çaresizce sıkıştım bu durumda. Seni gerçekten seviyorum galiba, bilmiyorum.
Keşke duygusal boşluğuna denk gelmeseydim be! O zaman gerçekten sevebilir miydin beni?
Neden bu kadar üzüldüğümü de biliyorum, yani sanırım.
Bu beni toparlayıp iyileştirir o neşe dolu sevgisiyle dedim, ben de sana merhem muamelesi yaptım, çok özür dilerim aşkım. Bunu hak etmiyordun. Bunu ben de hak etmiyordum. İkimiz de birbirimizi hak etmiyorduk. Ben senin duygusal boşluğuna denk geldim, sen benim kendimden nefret ettiğim döneme denk geldin. Her şey için özür dilerim, umarım iyisindir... ilerki hayatında mutluluklar. Seni şu an ilk zamanki gibi, en saf duygularla seviyorum. Umarım bu saf ve yüksek yoğunluktaki sevgiyi gerçekten saf ve yoğun bir şekilde sevdiğin insandan görür ve masallardaki gibi mutlu olursun.
Şu an ki yıkıklığım senin suçun değil, benim aptallığım. Lütfen kendini suçlu hissetme. Kalbimi değil, aklımı dinlemeliydim.
