Ölümden daha ötesi var mı? Ya da ölüm kadar gerçeği? İnsan ölümle karşı karşıya gelince anlıyor bunu. Sevgi, aşk, nefret hepsi sahte. Sevinç, üzüntü gözyaşı hepsi boş. Her şey değişir. Dün ölmeyi bile göze alacak kadar sevdiğin birinden bugün yolda görüp kafanı çevirecek kadar nefret edersin. Yada en büyük aşklar nefretle başlar klişesi. Kimin aşkı ne kadar gerçek olabilir ki? Ya da kim kimden ne kadar nefret edebilir? Ama ölümün sahtesi olmaz. O kadar gerçektir ki, insanoğlunun tozpembe dünyası kaldıramaz. Zordur kabullenmesi, karşılaşınca ölümle bocalar, konuşamaz. Dilinden dökülemeyenler gözyaşı olarak dökülür birer birer. Dedim ya zordur karşılaşması, kabullenmesi ve alışması. Ama insan işte herşeye olduğu gibi buna da alışıyor. Sonra hatırlaması kalıyor geriye. Tarihte bir gün ve geçmişten anılar..
_________________________________________
Çabalamıyorum artık. Uzun zamandır sonra ilk defa bu kadar akışına bırakmış durumdayım. Üzülmüyorum hiç bir şeye, kırmıyor artık beni söylenen sözler, canımı yakmıyor yapılanlar. Sadece bekliyorum. Sonunun ne olacağını merak ederek bekliyorum. Gelmeyecek adamı beklerken bırakmıştım kendimi bu kadar. İşte şimdi o zaman ki gibi. Ne olacak diye düşünmüyorum. Tamamen akışına bıraktım her şeyi. Çabalamıyorum, uğraşmıyorum, yorulmuyorum.. O kadar katı, o kadar duygusuz hissediyorum ki kendimi. Tekrar kazandığım duygularımı tekrar bırakıyorum. Tekrar kaybediyorum içimdeki hisleri. Eski zamanlarıma geri dönüyorum. Rol yaptığım, kendimi kandırdığım ama daha çok mutlu olduğum zamanlara geri dönüyorum. Yenmiştim ben içimdekileri, bastırmayı öğrenmiştim duygularımı. Hiç bir şey üzmüyordu beni. Takmıyordum çünkü, düşünmüyordum. Sonra biri tekrar kazandırdı bana bunları. Sevmek neymiş onu gösterdi. O öğretti bana yazmayı. İçimdekileri ancak bu şekilde atabileceğimi o gösterdi.Gözyaşı olarak değil kelimelerle at sıkıntılarını dedi bana. Tekrar döndüm ben hayata. Unuttum, ağladım, yine sevdim.. Ona acı çektirdim, ben acı çektim. Onun sayesinde mutlu oldum, onun sayesinde hata yaptım, pişman oldum. Çok şey öğretti, çok yol gösterdi bana. Ama kimse onun kadar saf ve temiz değilmiş. Kimse onun gibi sevemezmiş. Tertemiz, karşılık beklemeden.. O çıkarttı kabuğumdan beni. Şimdi onun çıkarttığı kabuğuma o olmadan geri dönüyorum. Kendimi o kocaman yalnızlığıma geri itiyorum. Biri gelip çıkarana dek bırakıyorum kendimi oraya. Ben çıkmak için uğraşmıyorum bu sefer..
Her şeyi oluruna bırakıyorum..
