Seni sevmem için karşılık almama gerek yoktu, veya benimle çıkmana gerek yoktu. Seni sevmem için… gülmen yetmişti be. Nasıl oldu bilmiyorum ama gülmen yetmişti işte. Ya da yüzünü kusursuz bulmam için kendine çekidüzen vermene gerek yoktu, ben senin uykulu gözlerini de çok sevmiştim. Şiş gözlerini, o uykunun bütün yüzüne yayılmış haline de aşık olmuştum. Ya da kalbimin hızlı atması için bana “Seni seviyorum” demene gerek yoktu, çünkü senin sesinin tonunu duymam kalbimin hızlı atmasına yetiyordu. Ben zaten senin ses tonunu en sevdiğim şarkı olarak dinliyordum. Ya da ellerinin güzelliğini farkedebilmem için dokunmama gerek yoktu, çünkü ben zaten onların hayalini düşleyerek, rüyalarımda görerek hissetmiştim ellerini. Çünkü ben sana aşığım anlıyor musun? Seni sevmem için bir şey yapmana gerek yok. Her halinle dünyadaki bütün insanlardan daha güzelsin. Benim bütün algılarım sende kapandı, sen gülerken de esnerken de uyurken de dünyanın en güzel insanısın benim için. Seni beklemem için de gelmene gerek yok sevdiğim, umut yetiyor bana, bu umut ile yaşamak yetiyor. Her gece seni düşleyerek uykuya dalmak yetiyor. Mutlu oluşunu görmek yetiyor. Yetiyor yani, ben senin gelmeyeceğini bile bile beklerim seni.
