İlk defa yenileceğimi anlıyorum.
Karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların,ellerin
Bunu söylüyor bana.
Seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyorum.
Önceleri hiç bilmediğim adını, şimdi binlerce defa tekrarlıyor dudaklarım.
Gün oluyor, bir tabloyu seyredercesine mutlu heyecanlarla doluyorum karşında.
Gün oluyor, eski bir yunan heykelinin ölümsüz güzelliğiyle büyülüyorsun beni.
Gözlerin gözlerime takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor.
İnsan nasıl gökyüzüne baktığı zaman bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa güzelliğin de bana aynı şeyi düşündürüyor.
Dudaklarından çıkan her kelime suya bir taş atmışçasına büyüyor içimde.
Nereye gitsem kulaklarımda o yarı karanlık, çocuksu sesin.
Sonra kendine has kokun,kokuların en çıldırtıcısı, en tahrik edicisi.
Ve gözlerin, esmer bir akşam üstünün serin hüznünü getiren gözlerin.
Görebildiğim, duyabildiğim her şey bana seni sevmeyi söylüyor.
Uzaklaştıkça yaklaşıyor uzak.
İşin en kötüsü de yaklaştıkça uzaklaşmaktan korkuyorum.
