Bende kalan tam tamına bir yıl önce;
Duvarlarımı yıktım, bana söylenen sözleri tuttum bir kahvelik hatır sandım muhabbetti uzatmadan kalkacaktık o masadan. Fark etmeden birine yüreğimi açmışım,duvarları kırıp koymuşum kenara, hayatımın sırlarını vermişim avucuna. Meğerse gün be gün tanıdım bir yabancıyı daha.Kapatılan fincanların yerine yeni yaralar açıldı bende, kırdığım duvarları daha sağlam ördüm. Korktum yeniden birilerini tanımaktan hep kaçtım kendi köşeme. Bir daha ne ben duvarlarımı yıkarım ne de bir kahve hatırına muhabbet etmem bi yabancıyla.Çabalamayan birinin ömrüne gönlümü koymam. Not düş sende yüreğinde bir yerlere ‘bir ah var sol yanında’ hatırlat kendine. Kırdığı duvarların arasında umutlarımda vardı. Beklerken unuttum hislerimi, sende günün birinde denk gelirsen hatırlarsın elbet sana yazılan şiirlerimi Tam tamına ne zaman olur bilmiyorum ama bir gün karşılaşırız elbet bir satır arasında. Sen bana tanıdık bense sana çok yabancı. Üç vakte kadar bir fincan kahvenin hatırı işte bende kalan tam tamına.
