It just kinda happend {dutch larry stylinson boek}

25 so what now

Harry POV
"Jongens wat gaan we nu doen?" vraag ik na een tijdje en ik kijk de rest afwachtend aan. "Eten!" zegt Niall enthousiast en ik rol met mijn ogen. "Serieus jongens." Niall fronst en murmelt iets dat klonk als 'ik was serieus'. "Jullie moeten het vertellen aan Simon, dat zeker. En daarna de fans. " Zegt Liam en ik kijk hem met grote ogen aan. "Moeten de fans het echt weten?" fluister ik twijfelend. "Ja." Zeggen ze alle vier tegelijk. "Ze zullen zich anders heel verraden voelen als ze het te weten komen, Haz. En ze komen het toch ooit te weten." Legt Zayn uit en mijn gezicht betrekt. "Ze gaan je echt niet anders behandelen hoor Harry. En anders zijn het geen echte fans, want die houden van ons zoals we zijn." Zegt Liam. "Ik bel morgen met Simon." Zegt Louis beslissend. Ik zucht maar knik dan toch. "Jongens, we zijn in Parijs en wij zitten onze tijd hier te verdoen op onze kamer." Klaagt Zayn en we staan allemaal op. "Ik wil de Eifeltoren zien!" roept Louis enthousiast. Ik grijns naar hem als ik terug denk aan gisteren. "Ugh Harry ik wil niet weten waar je nu aan denkt." Zegt Zayn en ik wordt rood. "Wen er maar aan." Grijnst Louis waarna hij een kus drukt op mijn lippen. "Hoe hoog is de Eifeltoren eigenlijk?" vraagt Liam en ik haal mijn schouders op. "324 meter inclusief antenne." Antwoord Niall. We kijken hem allemaal verbaasd aan. "Ik ben blond, niet dom." Zegt hij verdedigend. "Je bent niet eens natuurlijk blond Ni." Lach ik. "En dat laatste valt ook nog over te discussiëren." Grijnst Zayn. Waarna hij meteen moet wegduiken voor een kussen van Niall. Als we tien minuten later- Zayn moest zijn haar opnieuw fatsoeneren - de kamer uitlopen voel ik de hoofdpijn weer opkomen. Ik negeer de pijn en ga langs Louis lopen die meteen mijn hand vastpakt. Ik geef er een kneepje in maar laat hem dan ook los. Niet iedereen moet het meteen weten. Nog niet. Hij kijkt me even fronsend aan maar ik wuif het weg. Zayn komt langs me lopen en slaat een arm om mijn schouders. Ik zie dat Louis hem jaloers aankijkt. Waarom zou hij in godsnaam jaloers moeten zijn. Zayn is puur hetero. Maar dat dacht ik van mezelf ook. Ik schudt die gedachte weg en probeer me te concentreren op wat Zayn tegen me aan het zeggen is. "Ik heb honger." Klaagt Niall. "Jij hebt altijd honger." Zeggen ik en Zayn tegelijk. We grijnzen naar elkaar en ik geef hem een high-five. Ik zie nog net dat Louis me een gekwetste blik toewerpt. Waarom doet hij nu zo? Ik en Zayn bedoelen hier toch helemaal niets mee. We zijn gewoon vrienden, niets meer. Ik blijf naar Louis staren en hoor Zayn langs me zuchten. "Ga gewoon naar hem toe. Ga gewoon met hem om zoals vroeger. Niemand zal er iets achter zoeken." Zegt hij terwijl hij me zachtjes richting Louis duwt. Ik ga terug langs Louis lopen en haak bij hem in. Hij kijkt me even verast aan maar ik geef hem een schuine glimlach en haal mijn schouders op. Zijn mondhoeken trekken nu ook omhoog. We staan ondertussen voor de Eifeltoren en kijken er allemaal bewonderend naar. "s'Nachts schijnt het nog mooier te zijn" zegt Liam en ik grinnik. Niall, Liam en Zayn kijken me raar aan en Louis grijnst alleen maar. "Binnen pretje." mompel ik. "Kom we gaan naar boven." stelt Niall vol enthousiasme voor. "Het is wel heel hoog." zegt Louis met bibberende stem. "Ja, 342 meter "
"Ja dat weten we ondertussen Niall." zegt Zayn. "Je moet niet naar boven als je niet wilt Louis." zegt Liam en ik zie Louis opgelucht adem halen. "Ik blijf wel bij je." mompel ik en de jongens grijnzen. Ik zucht en rol met mijn ogen. "Kleine kinderen." Ik ga zitten op de bank tegenover de Eifeltoren en Louis komt naast me zitten. We zitten stil naast elkaar. Het is geen ongemakkelijke stilte. Gewoon aangenaam. Alleen Louis en ik, zonder problemen. Net als vroeger. We schrikken beiden als de jongens na tien minuten al terug voor onze neus staan. "Gedaan met de rust." mompelt Louis en ik grinnik. "Zullen we eerst naar de Notre Dame gaan en daarna gaan eten?" vraagt Liam waarna we allemaal instemmen. "Ja leuk! Misschien zien we de klokkenluider!" roept Niall enthousiast. Ik sla met mijn hand tegen mijn voorhoofd.

Uitgeput strompel ik de hotelkamer binnen terwijl Louis hyper achter me aankomt. "Hoe kan je nu zo actief zijn?" kreun ik. "Ik heb gewoon veel energie." Lacht hij. "Zeg maar gerust veel te veel." Mompel ik. "Wat zei je?" vraagt hij terwijl hij me achterdochtig aan kijkt. "Niks, niks."
"Ik ben kapot." Kreun ik terwijl ik me op het bed laat vallen. "Hoe kapot?" vraagt Louis met een twinkeling in zijn prachtige ogen. "Heel kapot, Lou"
"Ik kan je wel maken." Antwoord hij met zijn bekende wenkbrauw-wiebel en hij komt op mijn buik zitten. "Dat kan dit prachtige bed ook." Hij trekt zijn schattige pruillipje maar ik schudt mijn hoofd. "Maar ik heb zi-in." Zeurt hij en ik grinnik. "Je hebt nog altijd die prachtige handjes van je. Daar is de badkamer, have fun!" grijns ik. Zijn mond valt even open maar niet veel later verschijnt er een grijns op zijn gezicht. "Oke." Nu worden mijn ogen groot. Meent hij dat nou? Hij staat op en loopt naar de badkamer. "Niet te luidruchtig schat, ik wil nog kunnen slapen." Roep ik hem achterna waarna ik zijn zalige lach door de kamer hoor galmen. Ik ga in bed liggen, neem een paar pijnstillers in en val bijna meteen in een diep donker gat.

De volgende morgen voel ik een warm lichaam tegen me aandrukken en ik glimlach als ik Louis met zijn mond open zie slapen. Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en draai me om zodat ik bij mijn nachtkastje kan voor een pijnstiller te nemen. Ik wil net een pil in mijn mond gooien als Louis mijn hand tegenhoudt. "Weer een pijnstiller Hazz?" vraagt hij bezorgd en ik knik. "Hoofdpijn."
"Nog altijd?"
"De vermoeidheid, Lou. Als de tour afgelopen is zal je zien dat het beter gaat." Hij kijkt me nog even bezorgd aan maar laat dan toch mijn hand los. Ik gooi snel de pil in mijn mond en slik hem door met water. "We moeten vandaag naar Simon bellen." Mompelt Louis en ik knik moeilijk. "Hoe zou hij reageren?" vraag ik en hij haalt zijn schouders op. "Bij Simon weet je nooit."
"Laten we het nu maar doen." Hak ik de knoop door en ik ga naast hem in bed zitten. Ik neem mijn gsm en toets het nummer van Simon in. De beltoon gaat een paar keer over voor we een krakerige "Met Cowell." horen. "Simon, Harry en Louis hier. We moeten je iets vertellen." begint Louis.