It just kinda happend {dutch larry stylinson boek}

29 it's my fault

Harry POV
En ze waren alles behalve positief.

"fuck you homo's jullie verpesten heel One Direction!"
"Het is allemaal jouw schuld Styles! Zonder jou was Louis nog met Eleanor!"
"Er is hier geen plaats voor vuile homo's als jullie!"
"Harry laat Louis met rust! Je hebt hem al genoeg verziekt!"

Er zitten ook een paar goede reacties tussen maar die worden meteen tenietgedaan door de slechte. De reacties blijven maar komen en Liam wil de laptop dicht doen. "Nee." Fluister ik en ik blijf lezen. Het is mijn schuld, zeggen ze. Ik heb Louis homo gemaakt. Ik heb Louis verpest. Een traan loopt mijn ooghoek uit en een snik verlaat mijn mond. Liam blijft aan de laptop trekken tot ik uiteindelijk toegeef en hij hem dichtdoet. De tranen stromen ondertussen over mijn wangen. "Oh, Harry toch." zegt Louis en hij trekt me dicht tegen zich aan. "Ze haten me." Fluister ik amper hoorbaar. "Ze haten me." Louis maakt sussende geluidjes terwijl hij kalmerend door mijn haren streelt. De anderen kijken ons radeloos aan, niet wetend wat de doen of te zeggen. "Ze moeten er gewoon even aan wennen, ze haten je heus niet." Probeert Zayn me gerust te stellen. "Ze raden me aan om zelfmoord te plegen maar oh nee, ze haten me niet!" snauw ik hem toe en Zayn trekt een beetje wit weg door mijn uitval. Opeens gaat mijn gsm af. Ik kijk naar het scherm en zie er in het groot 'Mama' op staan. Ik zucht diep en druk op het groene telefoontje. "Met mij." Verlaat trillerig mijn mond. "Oh, liefje toch." Begint ze onmiddellijk als ze hoort dat ik aan het huilen ben. "Ze haten me, mama." Snik ik waarna ik haar duidelijk hoorbaar hoor slikken. "Niet iedereen haat je. Er waren ook positieve reacties!" probeert ze me een beetje op te beuren. Ik schudt mijn hoofd, maar bedenk me al snel dat ze dat niet kan zien. "Wat is er mis met mij?" Ik hoor aan de andere kant van de lijn dat mijn moeder het er duidelijk moeilijk mee heeft dat ik zo diep zit. "Er is helemaal niks mis met jou, jongen!" protesteert ze meteen hevig. "Waarom haten ze me dan?" de tranen blijven over mijn wangen stromen en Louis blijft door mijn haren strelen. "Je bent anders, Harry. En daar maken ze gebruik van." Ik haal trillerig adem. "Het spijt me, mam." Louis trekt me zo mogelijk nog dichter tegen zich aan. "Jij, jongeman, moet nergens spijt van hebben! Je bent wie je bent en in mijn ogen is dat perfect. Het kan me niet schelen op welk geslacht je valt, zolang jij maar gelukkig bent." Reageert ze meteen fel. "En ik zie dat je gelukkig bent met Louis, hij is goed voor je." Er verschijnt een minuscule glimlach op mijn gezicht maar die verdwijnt even snel als hij gekomen is. "Maar, nu krijg je geen kleinkinderen." Fluister ik. Louis stopt even met door mijn haar woelen waaruit ik kan opmaken dat hij hier ook nog niet aan gedacht heeft. "Ik heb Gemma nog, schat. En je kan desnoods nog adopteren! Of een draagmoeder. Er zijn verschillende mogelijkheden." Ik knik. "Dank je, mam. Ik spreek je later nog wel." Mompel ik dankbaar. "Voor jou altijd, schat." Ik druk op het rode telefoontje en merk dat ik gestopt ben met huilen. Ik kruip helemaal tegen Louis aan en zie dat er ook tranen in zijn ogen staan. "Ik had er niet aan gedacht dat we geen kinderen konden krijgen." Fluistert hij. De rest heeft door dat dit gesprek liever privé gehouden werd en ze gingen subtiel even weg. "Dat kunnen we wel, Lou. Er zijn andere mogelijkheden. Een draagmoeder of adopteren." Spreek ik hem tegen. Hij zucht opgelucht en één enkele traan verlaat zijn ooghoek. Hij wil zo graag papa worden, dat kan ik hem echt niet afnemen. "Louis, misschien is het beter als we uit elkaar gaan." Een geschokte blik verschijnt in zijn ogen. "Jij wilt zo graag kinderen en alle haat en..." Louis schudt zijn hoofd. "Je hebt het net zelf gezegd, er zijn andere mogelijkheden en de haat trekt wel weg!" Ik maak een protesterend geluidje. Hoe wist hij dat zo zeker? "Maar als jij nu terug gaat naar Eleanor..." begin ik. "Of een ander meisje..." Voeg ik er snel aan toe als ik de blik in zijn ogen zie. "Nee." Is zijn antwoord. "Ik hou van jou en ik ga niet bij je weg." Ik leg mijn hoofd op zijn gespierde borstkast en glimlach lichtjes. "Ik had al gehoopt dat je dat ging zeggen." Hij grinnikt en ik voel zijn borstkast op en neer gaan. Opeens komt Liam de kamer binnengelopen en hij geeft zijn gsm aan ons. 'Simon' mimet hij met zijn lippen ik knik. Ik zet de oproep op luidspreker en al snel schalt de stem van Simon door de kamer. "Jongens, jullie zullen ook wel gemerkt hebben dat de reacties niet al te positief zijn." Begint hij. "Je meent het." Reageer ik sarcastisch. Hij zucht even en ik hou mijn mond. "We moeten iets doen, anders gaat heel One Direction ten onder." Ik schrik op door zijn woorden en kijk Liam, Niall en Zayn schuldbewust aan. Door mijn schuld moeten zij er niet onder lijden. "Ik heb een plan..." zegt Simon.