VERA'NIN EVİ : MUCİZE [KİTAP OLDU]

14-ANLAŞMA

instagram.com / adehikayeleri

Multimedia: Taylor Swift-Love Story

Küçük bir çocuktum. Kendimi bildim bileli yaşadığımız evimizin bahçesinde, yine annemin aldığı o en sevdiğim pileli elbisemi ve kırmızı rugan ayakkabılarımı giymiş, belime kadar gelen uzun saçlarımı savurarak koşup oynuyordum. Saçlarım rüzgarla dalgalanıp ben koştukça belimi dövüyordu.

Arkadaşlarımla saklambaç oynuyorduk. Neşem yerindeydi, eğleniyordum. Birden ebenin sesi duyuldu sonra. Saymayı bitirdiğini belli etmek istercesine son kez bağırdı.

"Önüm, arkam, sağım, solum sobe... Saklanmayan ebe..."

Birden olduğum yerde kalakaldım. Hazırlıksız yakalanmıştım. Ben daha saklanamamıştım ama ebe çoktan saymayı bitirip son sözlerini söylemişti.

Kocaman açtığım gözlerimle telaş içinde etrafıma bakındım. Arkadaşlarımın hiçbiri ortalarda görünmüyordu. Tüm sesler susmuştu. Etrafta çıt çıkmıyordu. Herkes birden nereye kaybolmuştu..?

Saklanacak yer bulmak için gözlerim hızlıca etrafı taradı. Biraz ileride bir ağaç vardı ve eğer ebeye görünmeden gidebilirsem belki de bir şansım olabilirdi. Sobelenmezdim. Ebe ortalarda görünmüyordu. Nefesimi tutup sessiz olmaya gayret ederek ağaca doğru koşmaya başladım. Koştum, koştum, koştum... Ama tam ağacın yanına varmıştım ki ebenin sesi tekrar duyuldu.

"Vera, ebesin, gördüm seni. Sobe!"

Ebe beni görmüştü. Sobelenmiştim. Tıpkı bugün olduğu gibi...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ömrüm boyunca bu ev hep sığınağım olmuştu. Ne zaman başım sıkışsa, daralsam, yalnız kalmak, düşünmek istesem hep bu eve, odama sığınırdım. Burası benim kalemdi ve ben de bu kalenin tek kumandanı... Burada rahattım. Kalemin içinde saklanırken hiç kimse beni bulamaz, bir şey yapamaz sanırdım. Fakat sanmakla gerçek arasında fark vardı işte.

Başımıza o talihsiz olay geldi sonra. Hiç kimsenin görmediği duymadığı bir hayalet oldum. Tıpkı deftere çizilmiş bir resim gibiydim. Sanki gizli bir el kocaman silgisiyle silmişti beni. İzlerim hala kağıdın üzerinde duruyordu. Ben hala oradaydım fakat artık kimse göremiyordu.

Dünya koskocamandı, bense henüz çok küçüktüm. Üstelik bu kocaman dünyada şimdi bir başıma, yapayalnızdım. Ne yapacak bir şeyim ne gidecek bir yerim vardı. Ben de yine tıpkı eski günlerdeki gibi çaresiz evime, odama sığındım. Üstelik bu defa gelip beni bulacak, saklandığım yerden çıkaracak kimse de yoktu ya da ben öyle sanıyordum...

Taa ki o ela gözler beni bulup sobeleyene kadar...

                 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

O, odamdan öylece çıkıp gittiğinden beri kendimi adeta buraya kapatmış, düşüncelere dalmıştım. Mecbur kalmadıkça da neredeyse dışarıya hiç çıkmamıştım. Hiçbir yere kıpırdamadan dakikalardır yatağımın üzerinde öylece oturup duruyordum. Her şey benim için sanki anlamını yitirmiş gibiydi.

Çok huzursuzdum. Şaşkındım. Evimize yabancı birileri taşınmıştı ve bugüne dek her geleni korkutup kaçıran ben, şimdi bir tarafım deli gibi aksini istese de onları engellemek için hiçbir şey yapmadan durup öylece izlemiştim. Tıpkı ilk kez gördüğün bir filmi izler gibi.