VERA'NIN EVİ : MUCİZE [KİTAP OLDU]

22-SON SÖZ

instagram.com / adehikayeleri 

Multimedia: Alaina Castillo- I Don't Think I Love You Anymore

22-SON SÖZ

Gözlerimi yeni güne açtığımda yataktaydım. Evet, hem de Toni Parker'la aynı yatakta...

Öylesine sarılmıştık ki birbirimize, başım göğsüne adeta gömülmüştü. Her nefes alışımda parfümünün o tanıdık kokusu, buram buram burnuma dolup başımın dönmesine neden oluyordu ama bundan kesinlikle rahatsız değildim. Hatta bana kalsa, hiç şikayet etmeden belki de sonsuza kadar böyle kalabilirdim.

O güzel kokunun her zerresini içime çekmek için hem ardı ardına derin nefesler almak istiyor hem de bu büyünün bozulmasından korktuğumdan dolayı olduğum yerde hiç kıpırdamadan öylece durup nefessiz kalmaya bile razı oluyordum.

O an dışarıda öten bir kuş ve heyecanından kabına sığmayıp firar etmek istercesine, deli gibi atan kalbimin sesinden başka odada çıt çıkmıyordu.

Gözlerimi tekrar kapatıp birkaç dakika daha orada kıpırdamadan durdum ve anın tadını çıkardım fakat hemen ardından aklıma onun da uyanık olabileceği geldi. Birden ne yapacağımı bilemez halde kıvranmaya başladım. Yoo yo, hayır, böylece durup bekleyemezdim. Onun uyuduğundan bir şekilde emin olmam gerekiyordu.

Nefesimi tutup yavaşça kendimi biraz geriye iterek başımı hafifçe yukarıya kaldırdım. Artık yüzünü görebiliyordum. Gözleri hala kapalıydı ve düzenli nefes alışverişine bakılırsa daha uyuyordu. Uzun, şekilli kirpikleri kapattığı gözlerinin etrafını süslüyordu. Saçlarının bir tutamı anlına düşmüştü. O an, yüzünde sanki daha önce hiç görmediğim tuhaf bir huzur vardı ama bu haliyle bile yüreğimi delicesine çarptırabiliyordu.

Ne kadar masum, nasıl da çekici görünüyordu. Ona daha önce hiç bu gözle bakmadığımı fark ettim. Belki de bu koca bir hataydı ve bir daha asla bakmamalıydım ama elimde değildi işte. Gözlerimi bir türlü ondan alamıyordum.

Birden ortaya çıkıp "Yapma!" diye bağırdı içimdeki siyahlar giymiş küçük kız. Yine söyledikleriyle canımı yakacağı her halinden belliydi. Sussun istiyordum, konuşmasın... Bana duymak istemediklerimi hiç söylemesin. Ama ben onu dinleyinceye dek susmayacaktı, bunu da biliyordum.

"Bırak artık düşler aleminde gezinmeyi Vera. Sen bir hayaletsin, Toni kanlı canlı, yaşayan bir insan. Üstelik sevgilisi var. Şimdi terk edilmiş ve acı çekiyor olabilir ama yakında barışırlar. Bu işin sonunda ortada kalıp acı çeken yine sen olursun sonra. Benden söylemesi. Bunu kendine yapma."

Haklıydı belki. Bu olanlar, hissettiklerim daha en başından yanlıştı. Onun teklifine hiç evet dememeliydim ama elimde değildi işte. Yapamamıştım. Her şeyi elime yüzüme bulaştırmıştım. Eğer hislerime şimdiden engel olmazsam sonradan daha da çok pişman olacak, kendimi kaptırıp belki de geri dönülmez yollara girecektim.

Ben böyle düşünürken beyazlar giymiş kız karşımda belirdi. Siyah elbiseli kızın önünden geçip bana doğru ilerlerken ikisi de öfke dolu gözlerle meydan okur gibi birbirlerine baktılar. Yatağın yanına yaklaşıp "Sen de sevmeyi, sevilmeyi hak ediyorsun. Kalbinin sesini dinle Vera." dedi. "Hayalet olduğunu Toni zaten biliyor. Evet, sevgilisinden ayrıldı ama bu senin suçun değil... Ayrıca biliyorsun Dee'nin başka bir sevgilisi var ve o Toni'yi hak etmiyor. Korkarım asla da geri dönmeyecek."

Kafam çok karışmıştı. Neyin doğru, neyin yanlış olduğunu artık bilemiyordum. Gözlerimi sımsıkı kapatıp Tanrı'dan tüm bunların bitmesini, doğru yolu bulabilmeyi diledim. Tekrar açtığımda birden Toni'yle göz göze gelip kısacık bir an öylece durarak birbirimize baktık. Ardından ikimiz de önce hızla ellerimizi çekip toparlandık sonra da yattığımız yerden kalktık.