YARASI SALKIM +18 (Tamamlandı)

7.BÖLÜM/Korku

                  ~7~

Bölüm Şarkısı: Toygar Işıklı- Korkuyorum

#Korku

'İçimdeki korku beni yiyip bitirirken kime güvenip güvenmeyeceğim konusunda kafa yoramazdım. Korku nelere kadirmiş meğer.'

Annem hep derdi ki: "Korku, acıyı uçururmuş." Küçükken anlamsız gelen cümleyi şimdi o kadar iyi anlıyordum ki. Korku; boyun eğdirir, yanlış seçimler yaptırır insana. Korkunun benim üzerimdeki etkisi acımı unutturmuş olmasıydı.

Korku, yılanın zehrinin vücuda dağılması gibi dağılmıştı içime. Gece uyuyamamış, düşünmekten kafayı yemiştim. Evin her tarafında uyumayı denemiştim, olmamamıştı. Korku beni ele geçirmişti bir kere, rahat bırakır mıydı?

Gözlerimi kapattım, elleri şefkatle saçımda dolaşırken derin bir nefes aldım. Sude, anlattıklarımdan sonra sabahın ilk ışıklarında yanımda olmuştu. Sude olmasaydı, bu kadar sakin kalamazdım. Düşünemezdim.

"Kimsenin ahı, kimse de kalmaz. Miray'a yaptıklarını ödüyorsun."

Yutkundum, nereye kadar bedel ödeyecektim? Miray'a yaptıklarımın bedelini ödemiştim zaten, hayallerimi, hayatımı, aşkımı bırakmıştım. Hüzün, sinir, karamsarlık hepsini çektim. Sıra korkuda mıydı?

Ofladım, oturur hale geldim. Başımı ellerimin arasına alırken dudaklarımı ısırdım.

"Rahmet amca nasıl böyle bir şey yapar?"

Kafasını iki yana salladı, daha çok kendine soruyordu bu soruyu. Yavaşça saçımı çekerken Sude'ye baktım.

"Hayatımda hep babam gibi olmak istedim. Onun gibi kusursuz, insanlara yardım etmeyi seven biri olmak istedim."

Yutkundum, gerçeği kabullenmek zordu.

"Benim babam hep iyiydi. Nasıl  bir insanın göz göre göre ölmesine izin verir?"

Ayaklarımı kanepeye kaldırdım, ellerimi ayaklarım etrafında sardım.

"Yemin etmişti bu mesleğe başlamadan önce. Yaralı düşmanım olsa bile yardımda bulunup, iyileştireceğim diye. Aklım almıyor."

"Hiç kimse kusursuz değildir Sira bunu unutma. İnsanı insan yapan kusurlarıdır. İnsanı farklı kılan kusurlarıdır."

Cümlesini bitirir bitirmez ayağa kalktı. Odanın içinde volta atarken konuşmaya devam etti.

"Bu senle uğraşan her kimse babanı da takip ediyor demek ki." Yanaklarımı şişirdim, nefesimi yavaş yavaş dışarı verirken tırnaklarımı inceledim.

"Polise gidersek baban mesleğinden men edilir. Daha farklı bir yol bulmalıyız." Durdu, bana döndüğünde kaşları çatıktı.

"İstanbul da düşmanın var mıydı?"