'Alçaktım' çünkü.
Sevdiği uğruna kendini karalayan bir alçak.
"Cevap vermiyorsun, yanına geliyorum."
Kapanan telefon ile gözlerimi kapattım. İşin ciddiyetini yeni anlıyordum.
Miray buraya geliyordu, hesap sormaya geliyordu. Gülümsedim. Yapabile...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#Asıl Sevgi
"Sevgiyi kazanmak sanmışım, asıl sevgi gerektiğinde kaybetmekmiş.''
Konuşulanları duyuyorum ama anlamıyorum. Konuşmak istiyorum ama sesimi bulamıyorum. Sonsuza kadar susmak istiyorum, aynı zamanda çığlık çığlığa içimi dökmek istiyorum. Kendimi öldürmek istiyorum, hiç düşünmeden canıma kıymak istiyorum. Biliyorum yapamayacağım, biliyorum cesaretim yok.
Ölmeye değil, yaşamaya da cesaretim yok. Yeniden başlamak zor geliyor, biten bir hikayeyi yeniden yazmak zor geliyor. Kafe açmak, blog yazıları yazmak hepsi bir hikayeydi. Finali istemediğim bir anda istemediğim bir şekilde biten bir hikaye. Bu hikayenin başını ben yazmıştım, sonunu getiren ben değildim.
Hissettim, tam şu an iliklerime kadar hissettim. Hayatımın başrolü olmadığımı, bir kukla gibi yönetileceğimi hissettim.
Tanrıydı o, benim hayatımı mahvetmeye yönelmiş bir tanrı. Kaderim onun ellerinde, geleceğim onun ellerinde. Kim bilir, belki de ölümümde onun ellerinde olacaktı.
O yazacak,ben yaşayacağım. Ne zaman isyan edersem o zaman bitecekti. İsyan edemezdim, isyan edersem babam giderdi, annem yıkılırdı, ailem dağılırdı.
Uymak zorundayım, kurallarına uymak zorundayım. Kendi kurallarımı bir kenara koyup ona uymak zorundayım.
"Gitti, bu serüvenimde bitti. Hangi yolda nasıl bir serüvene başlayacağım?"
Zar zor kurmuştum bu cümlemi, ağlamamak için kendimi zar zor tutuyordum. Babam, kötü işlere bulaşmasaydı, beni tehdit edemezdi. Hayatımda babam dışında, tehdit edeceği hiçbir şey yoktu.
"Her şey için teşekkür ederim, sizi de rahatsız ettim. Eve gideyim ben."
Hızlıca konuşmuştum, ağlayacağımı hissediyordum.
"Yan evde oturuyorsun, kal biraz daha. Düşünelim, bir şeyler bulmaya çalışalım.''
Karan konuşmuştu, sesi üzgün çıkıyordu.
"Ne yapacaksın şimdi?''
Kafamı salladım, Kübra'yla göz göze geldim.
"Ne yapabilirim ki?''
Derin bir nefes aldıktan sonra tekrar konuştum.
''Uçacak olsam yağmur yağdıracak, koşacak olsam yollarıma engeller koyacak. Nefret değil mi hissettiği? Fitili ateşlenmiş bir bomba gibi dağıtmadan durmayacak. Duracağı zaman, bittiği zaman olacak. İnsanın nefreti bitmez, nefret kendisini bitirir.''
