'Alçaktım' çünkü.
Sevdiği uğruna kendini karalayan bir alçak.
"Cevap vermiyorsun, yanına geliyorum."
Kapanan telefon ile gözlerimi kapattım. İşin ciddiyetini yeni anlıyordum.
Miray buraya geliyordu, hesap sormaya geliyordu. Gülümsedim. Yapabile...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
#Yeniden
"Her şeye yeniden başlamıştım. Darbe yediğim yerden kalkmıştım, yeniden düşmem imkansızdı."
Bir duvara yaslanmıştım, doğduğum andan beri arkamda varlığını hissettiğim duvar. Ölene kadar arkamda olacağını sandığım duvara. Fark etmemişim, boyaları zamanla dökülmüş, bazı yerleri çatlamış.
O duvar yıkıldı, arkaya doğru devrildim. Yaşadıklarım beni dibe çekerken üzülmüyorum, internette gördüğüm cümle aklıma düşüyor.
''Dibe vurunca gidilebilecek tek yön yukarısıdır.''
Kimse el uzatmayacak, tırnaklarımla kazıyacağım. Tırnak aralarımda kirler birikecek, ellerim yara bere içinde kalacak ama en sonunda zirveye ulaşacağım.
Aynada kendimi görüyordum. Yaşadıklarımdan nasibini almış saçlarım, yorgunluktan şişen gözlerim. Boynuma çıkarıyorum bakışlarımı, iz vardı. Evime gelen adamın bıraktığı iz, hayır öyle değil. O iz boynuma değil, ruhuma bırakılmıştı.
Onun tarafından değil, babam tarafından. Hesap sormak istiyorum.Küçükken saçıma rüzgar değse rüzgarla kavga eden babam, şimdi nasıl olur da rüzgarla özdeşleşebilmişti?
Hayatımın gidişatını yönetemiyordum. Kendi kendi sürüp gidiyor, müdahale edemiyordum. Yansımama dokundum, tebessümüm yavaş yavaş yerini alırken yüzümde, aynı anda gözlerimden yaşlar akıyor.
Ne yapacağımı bilmiyorum, susup olanları seyretmek karakterime ters. Ne yapacağımı bilmiyorum, ailemi kaybetmeyi göze alamam.
Bir insan ne kadar sürede hazırlanabilir? Beş dakika, on dakika veya daha fazla. Bir saat, tam tamına bir saat. Uğraştıracak saçım, giyeceklerimin uyum içinde olma kaygısı olmamasına rağmen. Tam bir saattir hazırlanıyordum. Aşağıya inmek istemiyor, onunla karşılaşmak istemiyordum.
Diğer günlere nazaran sıcak olan hava, bahçede kahvaltı yapmayı özleyenlere güzel bir davet sunmuştu. Bu davete ailem de icabet etmişti. Olabileceğim en yavaş şekilde vardım, yanlarına. Yan bahçede oturan insanlara bakmadan, mutluluktan yoksun bir şekilde günaydın verdim aileme.
Dört kişilik masada annemin karşısına, babamın sağına oturdum. Üzerimde hissettiğim bakışlarla kahvaltımı etmeye başladım. Babamla konuşmak için uygun bir zaman değildi, annemi üzmek istemiyordum.
Çatalıma aldığım zeytini babamın kurduğu cümleyle düşürdüm. Çatalın tabağa düşme sesi annemin irkilmesine neden olmuştu. Ne demişti?
