MY BROTHER'S GIRLFRIEND

Chapter 2 - I Knew I Loved You

Deanna Wong.

"Mom! Dad!! I'm here. Hello!! Yoo-hoo!!" sunod sunod na sigaw ko habang ibinababa ang mga bitbit kong bag sa sahig.

Hmmm, I miss home and my room.  But I miss my family more.

I stretched my arms and sway my hips from side to side. Nangalay din ako sa haba ng byahe namin kanina. I also need to stretch my legs and take a walk para magising ang mga muscles ko.

I checked my watch for the time, it's almost 6 in the morning. Maybe they're still asleep kasi madilim pa sa buong bahay.

Tapos ang ingay ingay ko dito, opppsss.  Nasanay kasi akong gumigising din ng maaga ang mga kasamahan ko. Pag nasa barracks hehe.

Napaaga kasi ang dating ko sa airport because they  moved earlier my flight from Mindanao. Supposedly I'll arrive ng 10am pa sa Manila. Better than late naman.

Kaya siguro tulog pa sila Dad dahil they know na mamaya pa ako darating.  Oh well, hindi muna ako aakyat para hindi sila mabulabog.

I'll just surprise them.  Tama.

Agad kong itinago sa likod ng chair ang mga bag ko at nag isip kung saan pwedeng magtago habang hinihintay silang magising. Sa likod ng bahay na lang siguro.

I just came from Mindanao. Doon kasi ako nadestino ng halos dalawang taon. I was assigned at Maguindanao province. 

Yes, I'm a soldier now.  An Army, to be exact.  I'm a member of the 7th Infantry Division, under the Lakan Battalion of Philippine Army.

I'm proud to be a part of the military. This has been my ultimate dream since childhood.  Sa dami ng hirap na dinanas ko to attain this, I can say that I did it with flying colors.

Mangiyak ngiyak pa nga ako during my graduation.  Panay ang asar ni Peter sa akin kasi hindi daw bagay.  Pero I saw him wiping his eyes when I got hold of my diploma.  Alam kong super proud sya sa akin.  Same with my parents who had been very supportive from the beginning.

By the way, the word Military is coined from a Latin word "militaris" that means soldier. 

Ang Army ay parte ng  malaking sangay ng military.  Gaya ng Navy, Coast Guard, Marines at Air Force.  But we fight in different grounds. Mayroon sa kalawakan, sa karagatan at sa kalupaan.

At ako ay sa kalupaan kung lumaban gamit ang armalite at tanks.  Astig di ba?  Gustong gusto ko ito at talagang pinagbubutihan ko ang aking trabaho.

Magkakaiba man ang tawag sa amin, iisa pa rin ang layunin namin. Eto ay ang ipagtanggol ang ating Inang Bayan.

We go to battle for our government and we risk our lives in the process. That's the life of being a soldier. Swertehan na lang kung makakauwi ka ng buhay o buo pa.  You won't know if you still have all your body parts after kang makipag digmaan sa mga grupo o taong kumakalaban sa gobyerno.

I know that's gruesome but I'm just being honest.  Yung isang paa mo laging nasa hukay pag nasa field operation ka na.  Alam ko naman ang danger ng trabaho na pinili ko kaya super ingat ako lagi at may kasamang dasal siempre.

Basta kung saan may kalaban at threat, we are always being put there.  Sometimes just the presence of military in one area is enough to maintain peace and quiet. Mas gusto namin ang ganun kesa encounters.

Sobrang mapanganib ito bukod pa sa malungkot dahil masyadong malayo ang mga lugar kung saan kami itinatapon. Malayo sa pamilya. Damang dama mo ito pag may mga okasyon or holidays kagaya ng birthday mo or Pasko.

Minsan ay homesickness ang kalaban mo pero masasanay ka rin. Ako kasi ay single so okay lang unlike yung iba kong kasamahan na may mga pamilya.