Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 5.

'Het ging goed vandaag hé' Ella kletste enthousiast terwijl Posie haar zo goed mogelijk probeerde af te drogen. Wat nogal moeilijk ging bij een kleuter die alle kanten op sprong.

'Ja het gaat steeds beter' bevestigde Posie. 'Misschien mag je binnenkort wel afzwemmen.' Posie hoopte het want ze had een hekel aan die benauwde lucht in het zwembad.

Ella knikte. 'Ik hoop het. Mama zegt dat wanneer ik mijn zwemdiploma's heb, ik op voetbal mag.'

'Je wilt op voetbal?' Posie probeerde zo rustig mogelijk te klinken maar haar hart bonkte als een gek. Deze had ze niet zien aankomen. Waarom wilde haar kleine zusje nu niet gewoon op ballet of op hockey.

Ella knikte enthousiast. Posie haalde diep adem en keek de kleedkamer rond. Bijna iedereen was al vertrokken. Zo ging het dus altijd. Ella was altijd de laatste. Normaal gesproken ging haar moeder mee naar de zwemles maar dit keer had ze weekenddienst in het ziekenhuis waardoor Posie haar plaats in nam.

Posie reikte Ellla haar kledingstukken aan die ze op haar dooie gemak aan trok.

'Ella schiet alsjeblieft even op. Ik moet nog studeren.'

Haar zusje zuchtte geërgerd en deed nog langzamer de knoopjes van haar vestje dicht.

'Laat mij maar.' Vliegensvlug gingen haar handen langs de knoopjes totdat Ella haar hand boos wegduwde.

'Ik wil het zelf doen' gilde ze.

Posie rolde haar ogen. Wisselde een blik uit met een moeder, die haar een medelevende blik gaf en ging vervolgens op het bankje van de kleedkamer zitten. Op zo'n moment kon je Ella beter haar eigen ding laten doen voordat ze helemaal een slecht humeur kreeg. Haar moeder wijde het aan de gebeurtenis van afgelopen jaar maar Posie was van mening dat haar zusje gewoon een temperamentvol karakter had. Ze hield haar hart vast voor het moment dat Ella ging puberen.

Posie haalde haar mobiel tevoorschijn en zag dat Jurgen haar weer via Tinder een bericht gestuurd had. Jurgen was eigenlijk best een leuke gozer.

"Ik kan niet wachten tot de dag dat ik jou in bikini zie" was zijn antwoord toen Posie hem had verteld dat ze in het zwembad was.

"Ik heb een badpak" stuurde ze terug. Eigenlijk was het niet waar maar dat wist hij niet.

"Je stelt me teleur Posie. Een lichaam als de jouwe verdient een bikini."

Posie schudde lachend haar hoofd. Ze had hem nog nooit een foto van zichzelf gestuurd afgezonderd van haar profielfoto die Aya ingesteld had. Maar daar was enkel haar hoofd op te zien.

"Hoe weet jij hoe mijn lichaam eruit ziet?"

"Ik heb een ruime fantasie"

Posie lachte en borg haar mobiel weer op. Ze richtte zich op Ella haar uitgestoken voet en strikte de veters van haar sneakers. Toen ze klaar was klopte ze voorzichtig op haar enkel.

'Kom dan gaan we naar huis. Je zult vast honger hebben.'

Ella knikte en greep de hand van haar zus vast. 'Gaan we wentelteefjes maken?'

Posie slikte. Waarom was ze nou zo slecht in koken?

'Ander keertje oké, we kunnen wel langs café Lennep gaan.'

'Ik wil niet naar Lennep. Ik wil wentelteefjes. Papa maakte altijd wentelteefjes na het zwemmen.'

Posie slikte moeizaam. Ze kende die gewoonte. Die gewoonte had hij namelijk opgebouwd toen zij zestien jaar geleden zwemles had. Als ze dit nu niet snel wist op te lossen zou Ella in een huilbui eindigen.

'Ik weet niet hoe je wentelteefjes moet maken' zuchtte Posie terwijl ze door haar knieën zakte en Ella omhelsde.

'Ik mis papa' fluisterde Ella tegen Posie's wang aan.

'Ik ook kleintje.' Posie knipperde haar eigen tranen weg en streelde die van Ella van haar wang. Ze tilde haar zusje op die meteen haar hoofd op Posie's schouder legde.

Door haar shirt heen voelde Posie hoe Ella's natte lokken haar witte shirt doorweekte. Ze was blij dat ze een vestje mee had want dat shirt scheen waarschijnlijk inmiddels door.

Ze vond het zelf al moeilijk genoeg om zonder vader te leven. Hoe moest ze dan in vredesnaam Ella er van overtuigen dat het allemaal wel mee viel.

'Posie?' klonk Ella's zacht stem toen Posie Ella's spullen bij elkaar raapte om naar de auto te lopen. De kleedkamer was inmiddels uitgestorven. Alsof iedereen snel de kleedkamer had verlaten uit medelijden.

Het snikken was nog steeds niet gestopt dus bleef Posie Ella met één hand optillen terwijl ze met haar andere hand zachtjes over haar rug streelde.

'Ik denk dat het wel een momentje voor donuts is.' Ella's stem haperde door het gesnik maar desondanks kreeg Posie een brede lach op haar gezicht.

'Ik weet het wel zeker Ella.' Donuts maakten elk moment beter. Tenminste, dat was Posie's levensmotto. Donuts stellen geen vragen, die waren er gewoon.

Posie slingerde Ella's tas over haar schouder en tilde haar naar de auto waar ze haar achterin het zitje zette.

Toen ze de parkeerplaats van de Jumbo op reed zag ze via de achteruitkijkspiegel dat Ella in slaap was gevallen met haar knuffel olifant in haar handen geklemd. Hierdoor kon zij even snel donuts gaan halen zonder dat Ella met smekende ogen naar de rest van de gebaksafdeling zou kijken.

Posie verliet de auto en liep rechtstreeks door naar de gebaksafdeling waar ze koos voor een doos donuts met verschillende kleuren glazuur.

Bij de kassa besefte ze haar fout. Ze had een zelfscanner moeten meenemen bij de ingang. De zelfscan kassa was duidelijk veel rustiger dan de gewone kassa. Ondanks haar fout sloot ze toch aan bij de normale kassa.

Mokkend keek ze toe hoe een zestiger voor haar precies gepast wilde betalen en in zijn portemonnee opzoek ging naar vijfenzestig cent.

'Posie?' klonk een verraste stem.

Posie keek om en zag daar Dusan staan. Vriendelijk knikte ze naar de man aan de andere kassa.

'Hoe gaat het met je?' glimlachte hij vriendelijk.

'Steeds beter' antwoordde Posie terug met een lichte trilling in haar stem. Waarom kon ze nou nooit normaal over dit onderwerp praten zonder een brok in haar keel te krijgen? De laatste keer dat ze Dusan had gezien was ze een wrak geweest. Het voelde ongemakkelijk om hem nu weer te zien.

Posie was blij toen de zestiger eindelijk had afgerekend en zij de twee euro kon betalen voor de donuts.

'Over twee maand spelen we de laatste wedstrijd van het seizoen. Het zou fijn zijn als je daar bij bent, voor je vader.'

Posie slikte. Ze wilde er niet naar toe. Zelfs toen haar vader leefde wilde ze al niet naar die wedstrijden. Waarom zou ze er dan naar toe gaan nu hij niet meer leefde?

'Ik zal er over nadenken.' Ze pakte het kassabonnetje aan wat het meisje haar aangaf, schonk Dusan nog een glimlach om vervolgens naar de uitgang te lopen.

'Posie!' riep Dusan haar na wat ervoor zorgde dat haar benen stil kwamen te staan.

'Mijn zusje zit in de auto te wachten' verontschuldigde ze. Het was niet eens gelogen. Ella zat echt op haar te wachten.

Dusan knikte nogmaals. 'Bel me als ik iets voor je kan doen, oké?'