Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 36.

'Niet erg dat jij daar niet staat?' Posie wenkte naar de televisie boven haar bed, waar de laatste wedstrijd van het seizoen op werd uitgezonden. Noussair had zojuist uitgelegd dat het niet meer was dan de prijs ophalen waar ze het hele jaar al voor gewerkt hadden. Maar Posie kon zich indenken dat als je zo hard voor die prijs had gewerkt je er graag bij was als je hem ging ophalen en niet in één of ander ziekenhuis zat en het vanaf de televisie volgde.

'Nee geen moment. Er is maar één plek waar ik nu hoor te zijn.' Noussair streelde een pluk haar achter Posie's oor.

'Zenuwachtig?' vroeg hij terwijl hij met zijn vinger afdwaalde naar haar kin.

'Een beetje' gaf ze toe.

Hij keek haar met een schuine blik aan waarna ze haar ogen rolde.

'Oke ik ben doodsbang. Ik wil gewoon niet dat dit het einde is. Dat dit de laatste keer is dat ik je zie. Dat ik Ella niet zie opgroeien. Ik heb er veel voor over om dat te houden, weet je. Misschien wel zoveel dat ik Lyon momenteel overweeg.'

'Het komt goed' beloofde hij haar. Al had hij daar zelf geen enkele invloed op. Haar leven lag in de handen van de behandelend arts en dat vond hij verrekte moeilijk.

'En Lyon is van de baan. We gaan daar dus echt niet naar toe.'

Net op het moment dat Dusan Tadic de bal naar binnenschoot kwam dokter Maes binnen.

'De operatiezaal is in orde gemaakt.' Een assistente volgde dokter Maes, die haar in narcose zou brengen.

Het was Marieke die op haar dochter afstapte en haar stevig omhelsde. 'Je kunt dit Posie. Wij gaan het zo erg vieren wanneer dat hart van jou eindelijk klopt zoals het moet kloppen.'

Posie glimlachte naar haar moeder, pakte haar stevig vast en liet haar gezicht op haar schouder rusten. 'Ik houd van je mam.'

'Ik houd ook van jou liefje.'

Ook Ella knuffelde haar zus gevolgd door Aya. 'Waag het niet me hier alleen achter te laten.' Met haar vinger wijzend naar Posie keek ze haar streng aan.

Grinnikend schudde Posie haar hoofd. 'Nooit Aya.'

Iedereen was gespannen voor de operatie en dat was duidelijk te merken aan de sfeer. Waarom was het dan ook een operatie met maar zo'n kleine kans van slagen?

Als laatste omsloot Noussair Posie's gezicht. 'Je kunt dit tijger.' Posie tuitte haar lippen om Noussairs lippen te kunnen proeven maar grijnzend hield hij haar tegen. Hij pakte het zeehonden knuffeltje van haar nachtkastje en drukte deze tegen haar borst aan.

'Weet je nog toen we samen in Ecomare waren?'

Posie knikte haar hoofd. Hoe kon ze dat nou vergeten? Dat was hun allereerste date geweest.

'Ik had een maand daarvoor een zeehondje op het strand gevonden. Hij redde het maar net. Bij Ecomare vertelde ze me toen dat hij geluk had gehad dat ik langs kwam.'

'Haz' fluisterde Posie.

'Je weet het nog?' verwondert keek Noussair haar aan.

'Tuurlijk weet ik het nog.'

Noussair glimlachte en streek met zijn duim over haar lippen.

'Haz is Marokkaans voor geluk. Dat zeehondje had geluk dat ik langs kwam. Maar ik heb zo'n geluk gehad dat jij langs kwam. Elke dag weer besef ik me hoeveel geluk ik heb. Ik hou van je Posie. En ik kan niet wachten tot dat hart van jou straks gemaakt is zodat het in hetzelfde ritme als de mijne loopt.'

Noussair liet zijn lippen samensmelten met die van Posie. Zijn hand legde hij in haar nek. Toen hij de kus beëindigde zocht hij haar ogen. Met een veel betekende blik wilde hij haar zeggen dat dit niet het einde zou zijn. Dit was pas hun begin. Alsof Posie zijn gedachtes kon lezen krulden haar mondhoeken omhoog. Haar voorhoofd leunde tegen de zijne.

'Zorg jij voor een aardbeien donut als ik weer wakker ben?'

Noussair schudde zijn hoofd. 'En ze is nog zo bescheiden gebleven. Als jij die operatie goed doorstaat, wacht ik hier op jou met een hele doos aardbeien donuts. En nog een andere verassing.'

'Nog een andere verassing?'

Grijnzend haalde Noussair je schouders op. 'Je kunt maar beter weer wakker worden tijger. Deze verassing is de moeite waard.'

'Gaan we op vakantie?'

'Nee maar dat kan ik ook wel regelen.' Hij kon niet wachten om Posie weer helemaal voor zichzelf te hebben en haar niet te hoeven delen met al die dokters en verpleegsters.

'Je gaat het me niet vertellen hé' klonk Posie verontwaardigd.

Noussair schudde zijn hoofd. 'Ik moet het wel de moeite waard maken voor je om die mooie oogjes van je weer te openen na die operatie.'

'Het is al de moeite waard. Jij bent de moeite waard om mijn ogen weer te openen' glimlacht Posie terwijl ze haar hand om zijn wang vouwde.

'Dat is mooi wat ik vind jou ook meer dan de moeite waard' grijsde Noussair. Hij plantte nog een laatste kus op haar voorhoofd en liet haar toen meenemen door de zuster die haar naar de operatiezaal leidde.

Toen Posie de operatiezaal in verdween kon Noussair niets anders dan door de gang ijsberen. Het was vroeger één van de redenen geweest waarom zijn vader hem op voetbal had gedaan. Hij moest zijn frustratie kwijt en kon heel moeilijk stil zitten.

Op de televisie zag hij hoe zijn teamgenoten één voor één een medaille omgehangen kregen. Blijkbaar hadden ze de wedstrijd gewonnen. Hij was blij voor hen, maar als het vandaag niet gelukt was zou hij dat ook niet erg gevonden hebben. Vandaag telde er maar één ding en dat was de operatie van Posie.

Onrustig wandelde hij nog eens door de gang. Hij zag hoe Marieke met een glimlach op haar gezicht elke beweging van hem volgde.

'Ik heb hier een hekel aan' zuchtte hij tegen niemand in het bijzonder. 'Dat ze daar nu geopereerd wordt en het enige wat ik kan doen is afwachten.'

Marieke stond op en sloeg haar arm om Noussair heen. 'Rustig Nous. De operatie duurt vijf uur. Je moet je niet naar gaan maken over dingen waar je toch geen invloed op hebt.'

Noussair knikte. 'Je hebt gelijk. Maar ik wil haar gewoon niet kwijtraken.'

Marieke wreef over Noussair zijn rug om hem gerust te stellen. 'Dat gebeurd niet. Posie heeft zo lang moeten wachten totdat ze echt gelukkig was. Dat laat ze zich nu echt niet van zich afpakken.'

'Oké' zuchtte hij opgelucht. Al was het enkel een gerust stelling want niemand wist hoe die operatie ging verlopen.

'Dus nu moeten we hier maar vijf uur gaan wachten en hopen op het beste.' Marieke plofte neer in één van de stoelen in de wachtkamer.

'Heb je anders zin om met mij mee te gaan?' vroeg Noussair.

'Waar naartoe?'

'Posie's verassing regelen.'

Marieke snoof lachend. 'Ik wist wel dat ze voor de man zou gaan die haar donuts beloofde. Ze eet die dingen al sinds dat ze twee is.'

Noussair grinnikte. 'Ik moet haar toch ergens mee om kunnen kopen.'