Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 27.

'Posie bij blijven' tetterde de stem van Dusan in haar oor. Met zijn ogen gericht op de weg racete hij door het drukke Amsterdam.

'Verdomme' vloekte hij toen net op het moment dat hij de kruising over wilde steken het stoplicht op rood sprong. Ze zat nu tien minuten bij hem in de auto en het werd alleen maar erger, waardoor hij zijn plannen had gewijzigd en niet langer meer op weg was naar haar huis maar naar het ziekenhuis. Na gezien te hebben hoe haar vader bijna een jaar geleden op een zelfde manier in elkaar stortte zal hij er alles aan doen om haar niet hetzelfde lot te geven. Dat was hij Jaap Verdoorn verschuldigd als aanvoerder van het team. Zijn dochter zou het redden.

Zachtjes sloeg hij tegen haar wang waardoor haar ogen zwakjes open gingen.

'Hoe lang nog?' vroeg ze met trillende stem. Ze ging dit niet redden. De pijn werd steeds heviger.

'We zijn er bijna. Vijf minuutjes nog.' Tenminste als dat vervloekte stoplicht eens meewerkte.

Posie probeerde met alle kracht die ze had haar ogen open te houden maar haar hart werkte maar niet mee. Toen de parkeerplaats van het ziekenhuis in beeld kwam kon ze het niet langer vol houden en gleden haar ogen dicht.

Dusan parkeerde de auto voor de ingang van het ziekenhuis, tilde Posie in zijn armen en droeg haar naar binnen. In de aankomsthal kwam de hulp hem tegemoet. Een vrouw riep dat iemand een AED moest halen en Posie werd in een bed gelegd. Niet veel later lag Posie in een behandelkamer te vechten voor haar leven en zat hij in onzekerheid in de wachtkamer.

Hij had haar moeder gebeld die onderweg was. Lopend door de wachtkamer tikten de minuten voorbij.

'Al nieuws?' vroeg Marieke. Haar handtas smeet ze op één van de stoeltjes. De adrenaline gierde door haar lijf maar gek genoeg bleef haar stem ijzig kalm.

Dusan schudde zijn hoofd en ging op één van de stoeltjes zitten. Marieke plofte naast hem neer.

'Zitten we dan weer hoor. Acht maanden later, maar precies hetzelfde kamertje. Mijn moeder zei soms wel eens over Posie en Jaap; twee personen, één ziel. Zelfs hun harten werken hetzelfde.'

Dusan gaf een bemoedigend klopje op Mariekes been. 'Maar dit keer is het anders. Posie gaat het redden. Zij is sterker. Daarbij staat ze onder controle.'

'Ik hoop het' zuchtte Marieke. 'Ze lijkt zo erg op Jaap, dat het het verlies net iets minder erg maakte. Als zij er is heb ik het gevoel alsof hij er ook nog is. En dan die stomme controles. Ze hadden het gewoon moeten zien aankomen. Ze is afgelopen week nog geweest.'

Een kleine grinnik verliet Dusan zijn mond. 'Rustig. Het komt echt wel goed. Zelfs met glazen smijten kan ze even goed als haar vader. Het is een vechtertje. Ze red het echt wel hoor.'

'Heeft Posie met glazen gesmeten?' vroeg Marieke verbaasd. Ze wist dat haar man na een verloren wedstrijd wel eens boos de glazen van de bar schoof in het VIP-gedeelte, maar dat Posie dat ook deed was nieuw voor haar.

'Je had haar gebeld dat ze naar de Arena moest komen toen Jaap dat hartinfarct kreeg, maar toen zij daar aankwam waren jullie al met de ambulance vertrokken. Ik heb haar toen opgevangen in de bar waar ze zo'n beetje elk glas wat de Arena heeft kapot heeft gesmeten.'

'Dat wist ik niet' Marieke keek geschrokken maar toch had ze een glinstering in haar ogen. Posie leek blijkbaar nog meer op haar overleden man dan ze altijd al had gedacht.

'Ach, niemand neemt het haar kwalijk. Ze was in complete shock en toen kreeg ze daar ook nog eens te horen dat haar vader het niet had gered.'

'Ik ben blij dat jij haar toen hebt opgevangen.'

Alsof het niets voorstelde haalde Dusan zijn schouders op. 'Het was het minste wat ik kon doen en wat ieder ander ook gedaan had.' Maar hij had die taak op zich genomen als aanvoerder van het team.

'Toch heb ik je er nooit voor bedankt.' Marieke werd onderbroken door de behandelend arts van Posie.

'Ze is stabiel, maar het had niet veel langer moeten duren' liet hij hen weten knikkende naar de kamer waar Posie lag.

'Godzijdank' fluisterde Marieke terwijl ze Dusan omhelsde.

'Kan ik naar haar toe?'

De dokter knikte. 'Ze slaapt nog wel.'

Dusan wachtte tot Marieke haar spullen bij elkaar raapte en de kamer binnenstapte.

'Je hebt me laten schrikken Posie' beschuldigend wees ze naar haar dochter maar op haar gezicht stond zo'n grote lach dat iedereen meteen wist dat ze het niet boos bedoelde.

Een half uur lang zaten Dusan en Marieke naast het bed van Posie tot Dusan zijn telefoon af ging. Het scherm gaf aan dat het Dragana was.

'Ga maar' moedigde Marieke hem aan. 'Je bent lang genoeg gebleven. Ze zeiden dat het nog wel even kan duren totdat ze bijkomt. Je hoeft echt niet al die tijd te wachten. Ik ben al lang blij dat je haar hier zo snel heen gebracht hebt.' Ze wist nog steeds niet waarom Posie bij Dusan in de auto zat maar dat zou ze later wel een keer horen.

'Weet je het zeker?' vroeg Dusan bezorgd. Hij vond het moeilijk om haar hier alleen te laten omdat hij wist dat ze nog geen jaar geleden haar man was verloren.

'Ja ik vind het wel fijn om even alleen met haar te zijn. Doe je je vrouw de groetjes.'

'Doe ik' beloofde Dusan waarna hij de ziekenhuiskamer verliet.

Het was al tegen de avond toen dokter Maes voor het eerst de ziekenhuiskamer binnenliep.

'Is ze al wakker geweest?' vroeg ze belangstellend aan Marieke. Teleurgesteld schudde de vrouw haar hoofd.

'We hebben de testresultaten binnen van haar bloed, en het ziet er niet goed uit. De medicijnen die ik haar de laatste keer heb meegegeven verslechteren haar situatie alleen maar en dat is zorgwekkend. We kunnen haar nieuwe geven maar de kans dat die aanslaan is nihil aangezien het een variant is op wat ze al eens heeft gekregen.'

Bezorgd fronste Marieke haar hoofd. 'En nu?'

'Ik ben bang dat ze qua medicijnen is uitbehandeld en net als bij uw man een operatie de enige optie is. Daarmee kunnen we het beschadigde deel herstellen. Het is een hartspier die ontstoken is. Als we die operatief weten te verwijderen zal ze volledig kunnen herstellen.'

'Maar?' vroeg Marieke zich af. De arts die voor haar stond leek niet heel blij dus zou er wel een addertje onder het gras zitten.

'Het is nogal een ingreep. De operatie duurt acht uur en het hart is één van de belangrijkste organen. Dit zorgt ervoor dat de operatie riskant is met maar een laag slagingspercentage.'

'Moet ik dit nu beslissen?'

Dokter Maes schudde haar hoofd. 'Dat is aan Posie, als ze dadelijk bijkomt. Ze is volwassen. Ik wilde het u alleen even vertellen aangezien mijn dienst van vandaag er bijna opzit.'

Met een klein knikje verliet dokter de kamer en bleef Marieke helemaal alleen achter. Ze wist dat Posie voor die operatie zou gaan, omdat diep van binnen dat avontuurlijke karakter van haar man zat. Degene die altijd zei dat je risico's in je leven moest nemen. Die zij dat wanneer je bleef vechten, dit beloond werd. Maar wat nou als dit mis ging? Dan had ze alleen Ella nog maar. Ze wist niet of ze wel opnieuw zo'n verlies kon verwerken.