Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 23.

'Het lukt me nooit om deze twee boeken helemaal uit mijn hoofd te leren.' Posie zuchtte gefrustreerd terwijl Noussair zachtjes haar voeten masseerde.

Ze waren bij Posie thuis omdat hij haar in al geen dagen gezien had. Met de tentamen week op komst verloor ze zichzelf helemaal in het leerwerk. Hij vond het niet erg. In tegendeel zelfs. Hij bewonderde de manier waarop Posie helemaal ergens voor ging. Hoe ze iets probeerde te bereiken door er hard voor te werken. Maar hij miste haar ook zo erg dat hij deze avond toch naar haar huis was gekomen. Ook al moest hij de hele avond toekijken hoe ze zat te leren. Zelfs dat was het waard.

'Je kunt het echt wel. Je bent naar elke les geweest. En daarbij heb je nog een week voordat je tentamens beginnen.'

'Maar het is zo moeilijk. Waarom moet ik in vredesnaam het hele menselijke brein uit mijn hoofd kennen?'

'Omdat je psychologie studeert' grinnikte Noussair met twinkelende ogen.

Posie legde zuchtend haar studieboek neer en ging languit op de bank in de woonkamer liggen. Misschien dat een powernapje haar wel goed deed. Ze sloot haar ogen.

'Nu niet opgeven slimmerik.' Noussair tikte het puntje van haar neus aan en pakte vervolgens het studieboek van de tafel.

Op een willekeurige bladzijde sloeg hij het boek open.

'Uit hoeveel procent vet bestaat het menselijke brein?'

Posie trok haar wenkbrauwen verbaasd op. 'Ga je me nu overhoren?'

'Je kan maar beter het goede antwoord geven tijger. Je krijgt maar drie kansen en "ga je me nu overhoren" was er al één'.

Glimlachend schudde Posie haar hoofd. 'Serieus? Helemaal geen meerkeuze? Je bent nog strenger dan de professor!'

Noussair stak naast zijn wijsvinger nu ook zijn middelste vinger op. 'En dat was antwoord twee. Ga je nog een serieus antwoord geven?"

'Vijftig' gokte Posie.

Een lach ontstond op het gezicht van Noussair. 'Niet slecht, maar het juiste antwoord is zestig. Pas bij drie goede antwoorden krijg je je beloning.'

'En dat is?'

'Voor jou een vraag voor mij een weet.'

'Donuts zeker' Posie's ogen begonnen te glinsteren. Ze had zo'n zin in die aardbeien donuts. Alleen als ze er aan dacht kon ze de smaak al bijna proeven.

'Nee, beter.' Ze kon zich niet voorstellen dat hij een betere prijs had dan donuts.

Noussair bladerde verder door het boek totdat hij bij een volgend hoofdstuk was beland.

'Waar bevindt het menselijke brein zich?'

'Tussen je schedel en je hersenvliezen' antwoordde Posie wijs.

Tevreden knikte hij. 'Dat is juist. Ik zei toch dat het best goed ging komen.'

'Het was ook een makkelijke vraag.'

'Jaja, Wijsneus.'

Minuten gingen voorbij voordat Noussair bij het laatste hoofdstuk was beland. Hij bladerde nieuwsgierig door het boek terwijl Posie zijn vragen probeerde te antwoorden.

'Laatste vraag voor de hoofdprijs. Hoeveel minuten kunnen je hersenen zonder zuurstof?'

Posie keek bedenkelijk terwijl ze nadacht. Ze wist zeker dat ze dit gelezen had alleen twijfelde ze nu tussen twee antwoorden.

'Ik wil een antwoord hoor Posie' grijnsde Noussair.

'vier tot zes minuten' antwoordde het meisje aarzelend.

Noussair keek in het boek dat voor hem lag om het juiste antwoord te lezen en keek vervolgens rechtstreeks in de groene ogen van Posie.

'Dat antwoord is-' Halverwege de zin stopte hij en ontblootte grijnzend zijn tanden. Hij wilde haar in spanning laten maar hij zag veel liever haar blije gezicht dan dit aarzelende gezicht dus gaf hij haar het verlossende woord.

'JUIST. Gefeliciteerd Posie Verdoorn u hebt de hoofdprijs gewonnen. Wat gaat er door je heen?' Noussair zwaaide dramatisch met zijn handen terwijl hij zijn vuist als een microfoon voor haar mond hield.

'Een hele ontlading. Ik heb hier weken van gedroomd, en dat die droom nu werkelijkheid wordt daar heb ik geen woorden voor.' Posie speelde het spelletje van Noussair mee.

'Dat kan ik me voorstellen. De prijs is natuurlijk ook geweldig.'

'Wat is de prijs?' vroeg Posie nieuwsgierig.

'Dit is de prijs.' Noussair schoof dichter naar haar toe en legde haar hoofd tussen zijn handen. Vol overgave begon hij haar te zoenen. Zijn lippen pasten perfect op die van haar en daar maakte hij dan ook het liefst zo veel mogelijk gebruik van.

De kus was zacht en zorgde ervoor dat Posie naar meer verlangde toen Noussair haar zachtjes weer los liet.

'Was dit jouw prijs of mijn prijs?' lachte ze.

Noussair liet zijn hand langs haar ruggengraat naar beneden glijden waarna hij het stukje blote huid tussen haar spijkerbroek en topje streelde.

'Die van ons allebei' gaf hij lachend toe.

Posie's lippen verplaatsten zich naar zijn nek waar ze zachtjes aan de huid begon te zuigen.

'Wat ben je van plan?' vroeg hij haar terwijl hij genoot van haar lippen op zijn huid.

'Voor jou een vraag, voor mij een weet' herhaalde ze zijn woorden.

Noussair's mondhoeken krulden omhoog. Met een plagerige lach trok hij het elastiekje uit haar haren. De rode lokken vielen als een waaier over haar schouders. God, wat hield hij van dat haar. Het was lang en golvend waardoor het net op vlammen leken.

Toen Posie zachtjes in zijn oorlel beet verliet een kreun zijn mond.

'Posie stoppen!'

'Stoppen?' vroeg ze zich van geen kwaad bewust.

'Stoppen. Ik weet niet of ik me nog wel in kan houden anders.' Hij wilde dit allemaal met Posie. Maar niet als ze als ze nog niet de zijne was, en ook niet zolang ze nog niet alles wist. Met zijn wijsvinger stopte hij een lok achter haar oor terwijl hij haar aan staarde. Toen besefte hij dat hij zijn beloftes nooit nog kon nakomen. Tegen die ogen kon hij namelijk gewoon geen nee zeggen. Het was alsof alles in hem blokkeerde zodra zij bij hem was. Hij zal haar alles geven wat ze ook maar wilde.

'Oh is dat het?' lachte Posie.

'Je weet de afspraak liefje.'

Posie rolde haar ogen, verplaatste haar mond naar zijn oor en fluisterde vervolgens 'Ben ik de jouwe?'

Toen er een onzeker lachje op haar gezicht kwam kon Noussair niets anders dan die vraag bevestigen.

'Je wilt niet weten hoe erg jij de mijne bent Poos. Al een hele tijd. Al veel langer dan je je beseft.'

Tevreden knikte Posie. 'Mooi dan zou ik niet weten waarom we dit niet kunnen doen.' Ze legde haar hand op het eerste knoopje van haar blouse en maakte deze open.

Het moment dat hij het witte kant van haar BH zag, was het moment waarop Noussair geen weerstand meer kon bieden. Ze droeg gewoon kant. Deze vrouw werd echt zijn ondergang.

'Alles wat je wilt Poos, maar niet hier. Niet op een bank , niet in deze woonkamer en al helemaal niet met de gordijnen open. Zo slecht ben ik ook niet.'

Met een simpele beweging had hij haar in zijn armen getild en droeg hij haar naar de trap.

'Je verdient een bed.' Hij kuste haar voorhoofd en liep de eerste trede op. 'En eigenlijk ook een romantische avond met kaarsjes en drankjes, maar dat houd je van me tegoed.'

Met zijn voet schopte hij de deur van haar slaapkamer open en liep naar binnen. Voorzichtig legde hij haar op het gebloemde dekbed en kuste haar al licht gezwollen lippen.

Toen hij zijn handen op de sluiting van haar BH legde keek hij nog één keer in haar ogen voor bevestiging. 'Zeker weten?'

'Zeker weten' liet Posie hem weten.

'Ik zal voorzichtig zijn' beloofde hij haar.