Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 39.

Knipperend met haar ogen probeerde Posie van het wazige beeld wat ze zag een scherp beeld te krijgen. Ze had pijn. Overal. De hechtingen op haar borst trokken ellendig samen wanneer ze naar lucht hapte en haar keel was zo droog dat het voelde alsof ze een hele rol met beschuiten had opgegeten. Misschien had ze dat ook wel gedaan. Ze wist het allemaal niet. Haar hoofd was één vage boel waarbij herinneringen dwars door elkaar heen leken te lopen.

Maar ze was er nog. Ze had die operatie overleeft waarvan google zei dat nog geen vijf procent het zal overleven. En daar was ze zo dankbaar voor. Nogmaals knipperde ze met haar ogen. Toen ze de vage lijnen van de persoon voor haar zag veranderen in Noussair krulde haar lippen omhoog. Ze had zo gehoopt dat ze zijn knappe gezicht nog eens zou zien. Ze de lijnen van de tijger op zijn borst kon strelen, waar ze zo gek op was. En ze zijn sterke armen om haar heen zou voelen.

'Nous' fluisterde ze zachtjes met haar keel die nog steeds even droog was.

'Posie' sprak hij haar naam uit waarna hij vertederd over haar wang streelde.

Hij kwam dichter bij haar en boog zijn gezicht over haar lichaam heen. Met zijn lippen drukte hij een kus op haar voorhoofd. Posie rook de frisse geur van shampoo.

'Je hebt gedoucht' constateerde ze.

In zijn hoofd bedankte Noussair Jurgen dat hij hem bijna had verplicht om een douche te nemen. Hij had inderdaad niet gewild dat ze nu had gezegd; 'Je ruikt naar zweet.'

'De volgende keer wanneer ik douche is dat samen met jou tijger.' Noussair kon het niet laten om de vunzige opmerking te maken maar toen hij de dokter hem met opgetrokken wenkbrauwen zag aankijken, kreeg hij een beetje spijt van die woorden. Niet veel, want in Posie's ogen kon hij lezen dat zij dat idee wel zag zitten. En Marieke had alleen nog maar een brede grijns op haar gezicht gehad sinds het moment dat de dokter durfde uit te spreken dat alles goed zou komen.

'Het is fijn dat ze iemand heeft die haar ondersteund tijdens dergelijke activiteiten. Het zal namelijk nog een tijd duren voordat ze weer helemaal de oude is' deelde de vijftiger mee.

'Oh ik help haar er graag mee' antwoorde Noussair en keek nog eens vertederd naar Posie. Hij wilde Posie met nog wel veel meer dingen helpen. Haar uitkleden en vervolgens weer aankleden. Voor haar koken en het haar voeren.

'Ze heeft rust nodig' zei dezelfde arts op dat moment, alsof hij zijn gedachten kon lezen. Hij kon hem wel vermoorden en tegelijkertijd wilde hij de man stevig omhelzen omdat hij het aan hem te danken had dat Posie hier nog lag.

'Ik ga niet weg' deelde Noussair brommend mee. Hij liet zich verdorie niet deze kamer uitjagen zolang de belangrijkste persoon in zijn leven hier nog lag.

Het leverde een zucht van de arts op maar Posie's mondhoeken kropen omhoog.

'Oké nog een halfuurtje dan, maar eerst moet ik nog even een aantal testjes met haar doen.'

De man deed een snelle check waarbij hij haar hartslag controleerde en de toevoer bloed in haar lichaam. Vervolgens verliet hij de kamer.

'Dat ze nog van jou verwachten dat je over een half uurtje weggaat' lachte Marieke. Ze wist nu al dat hij vandaag nooit meer die kamer ging verlaten. Niet nu Posie wakker was.

Noussair keek grinnikend op naar Marieke.

'We hebben donuts voor je' zei hij vervolgens vrolijk. Hij haalde de doos van het tafeltje verderop en zette ze dicht bij Posie neer. Voorzichtig haalde hij er eentje uit en gaf die aan haar.

Waarop Posie normaal enthousiast reageerde op donuts, trok ze nu haar neus op.

'Niet goed?' vroeg hij haar bezorgd.

Glimlachend schudde het meisje haar hoofd. 'Nog een beetje misselijk van de narcose.'

'Oh nou dan eet ik hem wel op.' Hij bracht de donut naar zijn mond en nam er een flinke hap uit. Normaal gesproken hield hij niet van zoetigheid, hij was meer van de hartige snacks. Maar deze donut smaakte goed en het deed hem aan Posie denken.

Marieke bleef nog tien minuutjes waarbij ze uitbundig bespraken hoeveel geluk Posie had gehad. Vervolgens stond ze op om naar huis te gaan.

'Ik heb beloofd Ella op te halen. Ze slaapt al een week bij oma en wil graag weer eens naar huis.'

Posie glimlachte naar haar moeder. 'Breng je haar morgen langs. Ik heb haar gemist.'

Marieke knikte haar hoofd. 'Ze kan niet wachten om bij je langs te gaan.' Ze kuste Posie op haar kruin en verliet daarna de kamer.

'Wat denk je? Zullen ze me hier vannacht laten blijven wanneer ik net doe alsof ik bij jou in bed in slaap ben gevallen?' Noussair trok het meest onschuldige gezicht wat Posie deed lachen.

Posie kreeg een brede grijns op haar gezicht. 'Geen idee we kunnen het proberen.' Ze pakte de punt van de deken en hield deze omhoog zodat Noussair naast haar kon gaan liggen.

Noussair schopte zijn schoenen uit en maakte gebruik van het plekje wat Posie voor hem had gecreëerd.

'Lig je goed?' vroeg hij haar toen ze haar hoofd op zijn schouder legde.

'Ja geweldig.'

'Waar is mijn verassing?' fluisterde ze in zijn oor.

'In mijn buik' grapte Noussair terug, doelend op de donut die ze niet wilde.

'Haha, erg grappig.'

Noussair grinnikte zachtjes waarbij zijn borstkast op en neer ging.

'Je hebt helemaal geen verassing voor mij of wel? En ik nog maar denken dat het de moeite waard zou zijn om mijn ogen te openen.' Posie deed net alsof ze verontwaardigd was maar ze was er niet goed in want Noussair zag duidelijk een verborgen lach in haar ogen.

'Ik heb wel een verassing, maar ik lig zo lekker.' Hij sloeg zijn arm om Posie heen en trok haar nog dichter tegen zich aan. God, hij had haar gemist. En nu pas realiseerde hij zich hoe veel.

'Vertel me dan wat het is.'

'Dat gaat niet tijger. Je moet het met je ogen zien. Pas dan realiseer je je wat het echt is.'

Posie mompelde wat waarna ze haar ogen sloot.

Toen een kwartier later de nachtzuster langs kwam om het bezoek weg te sturen hoefde Noussair niet meer te doen alsof hij sliep, omdat hij zelf minuten geleden al in slaap was gevallen.