Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 25.

Posie zag er tegen op om naar de Arena te gaan aankomende zondag en die voetbal wedstrijd bij te wonen. Ze zag er gewoon zo erg tegen op dat het haar de hele week al afleidde. Bij alles wat ze deed. Ze had gisteren de pannenkoeken van Ella laten aanbranden terwijl koken haar de afgelopen weken best goed afging. En ze was vanmorgen het verkeerde gebouw in gelopen voor de laatste les van de periode. Het voelde gewoon alsof ze geconfronteerd ging worden met het laatste stukje van haar vader. Iets wat zij nooit leuk had gevonden en daar voelde ze zich erg ongemakkelijk bij. Was ze te streng voor zichzelf en haar vader geweest om nooit met hem mee te gaan naar wedstrijden?

'Wat moet ik nou pap?' fluisterde Posie. Haar ogen dwaalden af naar het fotolijstje op haar bureau waar een foto van haar samen met haar vader in te vinden was. Het was een foto van twee jaar geleden op vakantie op het strand. Zijn vrolijke lach was zo aanwezig dat Posie hem alleen maar meer miste. Alsof haar vader een teken zou geven bleef ze maar naar de foto staren.

Een half uur geleden was ze gestopt met studeren omdat er geen enkel woord meer tot haar door drong. Ze had Nous geprobeerd te bellen, alleen die was werken en ze wist nog steeds niet in welke sportschool hij werkte. Ook Aya nam de telefoon niet op. Uiteindelijk was ze op Youtube uitgekomen en had ze daar haar vaders naam ingetikt. Ze had minuten naar alle filmpjes gestaard zonder er ook maar één aan te klikken. De filmpjes die boven aan stonden gingen over het hartinfarct, maar verderop stonden er ook filmpjes over goals die hij had gemaakt toen hij nog een voetballer was. Inmiddels was ze al twintig minuten aan het twijfelen of ze wel of niet één van die filmpjes aan moest klikken.

Ze wilde zo graag haar vader weer even bewegend zien, en niet op een foto. Maar ze had zichzelf beloofd dat wanneer ze één van die voetballende filmpje aanklikte, ze ook het filmpje moest kijken dat hij een hartinfarct kreeg.

Misschien had ze het nodig omdat ze zondag naar de Arena ging en ze het dan allemaal beter verwerkt had. Maar misschien werd het haar ook wel allemaal te veel wanneer ze dat filmpje aan klikte. Ze wist het gewoon niet.

Waarom nam Aya nu die telefoon dan ook niet op. Dan konden ze het samen kijken. En waarom was ze niet op Aya's voorstel ingegaan weken geleden?

Iets op de thumbnail trok haar aandacht. Ze wist niet precies wat maar haar beslissing was veranderd. Ze zou niet eerst naar haar voetballende vader kijken, maar gelijk het filmpje kijken die ze nu al bijna een jaar vermeed.

'Oké fuck it, ik doe het gewoon. Zo erg kan het niet zijn.' Met dichtgeknepen ogen klikte Posie één van de filmpjes aan. De gebruikelijke stadiongeluiden vulden haar kamer in combinatie met het commentaar van Leo Driessen.

Langzaam opende ze haar ogen en zag ze hoe een normale voetbalwedstrijd werd gespeeld. Eentje zoals ze al zo vaak had gezien alleen. De bal rolde van de ene kant naar de andere kant van het veld. Deze had alleen een andere afloop wist ze.

Op een gegeven moment werd de bal stilgelegd door een Ajax-speler. De spelers renden naar de dug-out. Toen ook de camera bijdraaide zag ze hoe haar vader van de bank af was gevallen. Zijn shirt was open gescheurd en één van de verzorgers was al begonnen met het geven van een hartmassage terwijl de selectie bezorgd in een kring erom heen ging staan. Gefascineerd keek ze toe hoe zijn borst keer op keer werd ingedrukt. Ze kon het hen in ieder geval niets verwijten. Toen de verzorger om hulp vroeg nam één van de spelers de hartmassage van hem over. Net voordat het bekende Fox-sport logo in beeld kwam en de uitzending werd afgekapt zag ze tot haar grote schrik het gezicht van de speler.

'Nee dit kan niet.' Haar stem klonk schor terwijl de tranen die ze al die tijd had ingehouden nu over haar wangen liepen.

Ze pakte de muis en klikte hem een stukje terug zodat ze opnieuw het gezicht zag.

'Noussair' fluisterde ze ontzet.

Ze kon haar ogen niet geloven en spoelde het stukje keer op keer terug totdat ze eindelijk geloofde dat het Noussair was. Zijn handen die op haar vaders borst lag, die ze had herkend in de thumbnail, kende ze maar al te goed omdat die gisteravond verdorie nog haar lichaam verkenden.

Hij was gewoon een speler van Ajax en had het haar al die tijd niet verteld. Al die tijd dat ze dacht dat hij in een sportschool werkte had hij haar gewoon in die waan gelaten. Al die tijd wanneer zij het over haar vader had, wist hij het hele verhaal al. Ze voelde zich verdrietig, maar vooral boos. Hij was gewoon een klootzak eerste klas, met zijn gladde praatjes en zijn charmante gedrag. Ze had hem nota bene verteld dat ze nooit een relatie zou nemen met een voetballer en vervolgens besloot hij om dat belangrijke stukje niet te vertellen.

Woest schoof ze haar bureaustoel naar achteren. Eén ding was nu in ieder geval wel opgelost. Ze wist waar ze hem moest zoeken. Niet in één of andere geheime sportschool in Amsterdam maar op Sportpark De Toekomst en daar zou ze nu ook heen gaan. Het kon haar niets schelen dat ze zich waarschijnlijk voor schut ging zetten met al die spelers en stafleden die daar aanwezig waren. Ze was jaren geleden al gestopt met zich daar druk om te maken.

Haar voeten bonsden de trap af waar ze de autosleutels van haar moeders auto van het daarvoor bedoelde haakje griste.

'Posie!' riep haar moeder haar nog na, maar inmiddels was ze in zo'n waas geraakt dat alles langs haar heen ging. Ze moest hem nu zien, en hem hiermee confronteren. Dat was ook de laatste keer dat ze hem zou zien. Daarna was het namelijk klaar tussen hen. En dat was waarschijnlijk maar beter ook want haar hart klopte inmiddels zo onregelmatig dat ze zeker wist dat hij het niet heel lang meer ging volhouden.

De sleutels maakten contact met het slot waarna ze gas gaf en de oprit afreed. Terwijl ze via de snelweg reed dacht ze aan alle gesprekken die ze met hem gevoerd had.

'Mijn vader had het leuk gevonden' hoorde ze in gedachten haar eigen stem toen ze na hun parachute sprong in een strandtentje iets zaten te drinken. Vervolgens had ze hem vertelt dat hij was overleden aan een hartinfarct.

'Ik weet zeker dat ze er alles aan gedaan hebben om hem nog proberen te redden.' Noussair's stem had zo berouwvol geklonken dat ze hem meteen had geloofd. En dat kwam verdorie omdat hij degene was geweest die hem had gereanimeerd.

Hoe moeilijk kon het zijn om die stap verder te zetten. Om het woordje 'ze' te veranderen door het woordje 'we'. Alleen dat al had er toe geleidt dat ze had geweten dat hij erbij was geweest. Dat hij een voetballer was.

Vervolgens gingen haar gedachten naar het gesprek wat Noussair voerde met Hakim op de Albert Cuypmarkt

'Nou ik moet nog wel even bijkomen van die training van vanochtend hoor. Ik zweer je vanavond doe ik niets meer en morgen kan Erik ook het dak op-'

Ze had het gewoon kunnen weten. Hoe vaak had haar vader het wel niet gehad over trainer Erik ten Hag? Man wat was ze blind geweest. En dan had ze nog niet eens gedacht aan het moment waarop ze hem bijna confronteerde met het zijn van een profvoetballer

'Ben je een beetje goed?'

'Valt wel mee. Wat dan? Heb je de connecties om me hoger op te krijgen.'

'Beter van niet. Ik heb mezelf beloofd nooit iets met een beroepsvoetballer te beginnen.'

Ze had op dat moment de blik in Noussair zijn ogen gezien, maar had gedacht dat het ging om het voetbal alleen. Dat zij er niet van hield en hij duidelijk wel. Maar het was veel meer dan dat geweest.

Hij had verdorie zelfs een Ajax-shirt in zijn slaapkamer hangen.

Inmiddels was ze aangekomen op de parkeerplaats van De Toekomst en parkeerde ze de auto.

Net als in augustus stond Herman de beveiliger voor de poort. 'Posie' klonk zijn stem enthousiast, duidelijk blij haar te zien. Logisch, want ze was een kopie van haar vader die altijd iedereen vriendelijk begroette.

'Mag ik er door?' Ze probeerde haar stem onder controle te krijgen maar het lukte niet helemaal

'Tuurlijk. Jij altijd.'

Razend stormde Posie naar binnen op zoek naar Noussair. 'Volgens mij ben je op oorlogspad.' Herman had een flauw lachje op zijn gezicht, die Posie negeerde om door te lopen naar het trainingsveld.