Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 32.

'Zit hij er nog steeds?' Posie legde haar hoofd wat fijner in het kussen en pakte het zeehonden knuffeltje vast. Het was het enige tastbare van Noussair waar ze zich aan vast kon klampen.

'Ja. Met wallen van hier tot Tokio en een boze blik in zijn ogen omdat hem al verschillende keren gevraagd is of hij weg wilde gaan, wat hij overigens blijft weigeren. Maar ja hij zit er nog steeds.' Aya gaf Posie een doosje van de Dunkin Donuts aan. Minuten eerder had ze die van de persoon in kwestie gekregen. 'Volgens mij verlaat hij alleen het ziekenhuis om je donuts op te halen.'

Het was twee dagen later en voor zover Posie haar bezoek moest geloven was Noussair niet van de gang af te krijgen. Hij sliep met zijn lange sportieve lichaam in die veel te ongemakkelijke stoeltjes en had al wel duizenden keren door het gangpad geijsbeerd. Schone kleren werden gebracht door zijn teamgenoten en ouders, want hij wilde niet lang bij haar vandaan zijn.

'Kun je niet gewoon even met hem gaan praten? Hij is echt een wrak.' Dan was ze in ieder geval niet de enige. Ze mistte hem. Dat er enkel een klein muurtje tussen hun in stond maakte dat alleen maar erger. Ze werd er gek van. Maar ze kon niet met hem praten. Dan zou hij haar overhalen om met hem mee te gaan naar Lyon of Rome of misschien wel een Chinese stad, terwijl ze zichzelf altijd beloofd had om dat nooit meer te willen. Voor haar waren er in een relatie twee personen en die waren gelijkwaardig aan elkaar. Hoe veel ze ook van Noussair hield, ze wilde niet voor hem elk jaar van stad verhuizen. Daar werd ze zo ongelukkig van.

'En dan van hem zelf te horen krijgen dat hij bij Roma of Lyon of waar dan ook getekend heeft, nee bedankt.'

Aya liet een zucht horen. Ze was het duidelijk niet eens met haar beste vriendin. Ze wist niet wat Noussair allemaal tegen Aya gezegd had om haar over te halen. Maar sinds hij haar kamer had verlaten en na de gang was vertrokken, vond Aya dat ze hem een kans moest geven. Ze zat duidelijk weer in het kamp van Noussair.

'Wist je dat Greta een oogje op Mister Sportschool heeft?'

'Zuster Greta? Die is in de vijftig.'

Aya liet een kleine grinnik horen. 'Leeftijd is duidelijk een dingetje voor je. Ze is weg van hem hoor. Eigenlijk kunnen ze de bewaking bellen om hem uit de gang te laten halen. Maar zij weigert om dat te doen.'

'Beter doet ze dat wel.' Misschien dat ze zich dan wat minder gespannen zou voelen.

'Ah kom op. Geef Greta ook eens iets leuk om tegen aan te kijken.'

Posie rolde haar ogen en maakte het doosje donuts open.

Net als gisteren lag er de aardbeien donut in. Haar favoriet. Het was precies hetgeen waar ze zich zo op verheugde na al dat ziekenhuis eten en Noussair wist dat. Dat uitgerekend hij wist dat dit een donutmomentje was, sierde hem.

'Kun je hem zo bedanken?' Posie pakte de donut eruit. Het glazuur bleef gelijk aan haar handen pikken.

'Je kunt hem ook zelf bedanken.'

Het meisje schudde haar hoofd. Ze kon het niet aan om Noussair te zien.

'Oké, dan zal ik het voor je doen. Heb je al meer gehoord over de operatie?'

'Zondag' mompelde Posie tussen twee happen door.

Aya trok een vragende blik. Snel kauwde Posie de donut weg.

'Zondagmiddag wordt ik geopereerd.'

De deur ging open waarna Greta binnen kwam om haar bloeddruk op te meten. Ze werd continue in de gaten gehouden en als er ook maar een kleine afwijking was, zou de operatie worden vervroegd.

Omdat Greta de deur niet goed had gesloten kon ze een deel van Noussair zijn zongebruinde been zien. Het was de eerste keer dat ze hem weer zag sinds ze hem twee dagen geleden uit haar kamer had gebonjourd. Het leek alsof ze haar ogen niet meer van dat been kon afwenden.

Door de deuropening heen zag Posie hoe haar moeder naast Noussair ging zitten en hem een bemoedigend klopje op zijn knie gaf. Blijkbaar kon haar moeder het inmiddels beter vinden met hem dan zij zelf.

Greta plaatste de band om Posie's arm en mat haar bloeddruk op waarna ze goedkeurend knikte. '126, dat is prima.'

Vervolgens controleerde ze of Posie nog goed op de monitoren aangesloten was. Toen dit het geval was liep ze de kamer uit en sloot ze de deur achter zich waardoor Posie niet langer meer zicht had op Noussair zijn been.

Aya gaf Posie een veel zeggende glimlach waarna ze haar studieboek van het tafeltje naast haar haalde.

'Je wilde je tentamens toch halen?'

Afwezig knikte het meisje.

'Dan lijkt het me verstandig dat we nu maar eens beginnen. Je weet nooit hoe je er na die operatie aan toe bent.'

Dat Aya geen medelijden had waardeerde Posie. Gewoon doorgaan met de orde van de dag.

Aya sloeg het boek over en las verschillende stukken voor. Toch miste ze ook nu weer Nous. De manier waarop hij haar als een echte quizmaster overhoorde en vervolgens zijn donkerbruine ogen die begonnen te twinkelen wanneer ze een goed antwoord gaf.

Na een aantal vragen had Aya door dat Posie er niet helemaal met haar gedachten bij was.

'Wat is er Poos. Zenuwachtig voor zondag?'

'Een beetje' gaf ze toe. Alhoewel dokter Maes tot nu toe positief was. En er speciaal een ervaren arts uit Maastricht zou komen zag ze er wel tegenop.

Hartoperaties als deze waren zeldzaam en die liepen lang niet allemaal goed af.

Aya trok Posie in een knuffel. 'Ga eens skypen met Zayd. Hij is vaak de persoon die mij het positieve in laat zien in een onmogelijke situatie. Misschien helpt het bij jou ook wel.'

'Ga ik doen' glimlachte Posie. Ze miste de broer van haar beste vriendin, die ze inmiddels al zo lang kende dat hij voor haar ook al broer aanvoelde.

'Hij moet maar snel weer naar Nederland komen.'

Teleurgesteld schudde Aya haar hoofd. 'Gaat niet gebeuren. Hij moet nog een jaar.'