Wat Zou Ik Zonder Jou

Hoofdstuk 37.

'Wat doen we hier?' vroeg Marieke toen Noussair haar meesleepte naar een tattooshop.

'Ik heb hier een afspraak.' Hij deed de deur voor Marieke open om haar eerst naar binnen te laten gaan en volgde vervolgens zelf.

Aan de wanden hingen verschillende posters met daarop tatoeages. Zelf vond ze de roos wel mooi. Niet dat ze een tattoo type was. Totaal niet. Maar als ze dan toch ergens voor moest gaan, zou ze zoiets nemen.

'Je bent van plan een nieuwe tattoo te nemen?' gokte ze toen Noussair verder naar voren stapte en de man achter de balie met een armdruk begroette.

'Eigenlijk ben ik van plan om mijn bestaande tattoo uit te breiden, maar je zou het inderdaad ook een nieuwe tattoo kunnen noemen.'

De man achter de balie haalde een mapje tevoorschijn met daarin het ontwerp van de tattoo.

'Wil je even checken of dit oké is voordat we het op je lichaam gaan doen.'

Noussair klapte het mapje open en haalde het ontwerp eruit. Misschien dat hij deze nog wel mooier vond dan de tattoo die nu al op zijn borst stond. Maar dat kwam voornamelijk omdat ze verband met elkaar hielden.

De sierlijke letters waren vrolijk maar tegelijkertijd ook krachtig en fel. Precies zoals de persoon waarvan hij de naam op zijn borst ging tatoeëren; Posie.

Marieke keek over Noussair zijn schouder mee waarna ze een ontzet kreetje slaakte. 'Je gaat toch niet haar naam op je borst tatoeëren?'

'Eigenlijk was dat wel het plan' lachte hij schaapachtig.

'Maar wat nou als-'

'Als we uit elkaar gaan?' vulde hij Marieke aan die daarop haar hoofd knikte.

'Dan zal dat zijn omdat zij mij niet meer langer wilt. Want ik wil haar voor de rest van mijn leven. Als zij mij niet langer wil-.' Noussair slikte een keer omdat het idee hem zo tegen stond.

'Als zij mij niet langer wil, dan wil ik voor altijd de persoon herinneren die mijn leven heeft verandert. Zodat ik me elke dag realiseer dat ik beter mijn best had moeten doen om haar bij me te houden.'

Tranen sprongen in Mariekes ogen waarna ze het vriendje van haar dochter omhelsde. 'Dat is zo lief. Jij bent zo lief.'

'Ik meen elk woord' verzekerde hij haar.

'Ik weet het' glimlachte Marieke. 'Posie is eigenwijs weet je? Maar mocht het ooit nodig zijn, dan wil ik best een keer met haar praten wanneer je het verpest hebt. Natuurlijk afhankelijk van hoe hard je het hebt verpest.'

'Bedankt' Hij waardeerde het dat Marieke die woorden uitsprak. En hij wist zeker dat Posie's vader er precies hetzelfde over had gedacht. De afgelopen dagen had hij tijd gehad om na te denken. En hij herinnerde zich dat Jaap vlak voor zijn dood Noussair er nogmaals aan had herinnerd dat hij Posie mee op date moest vragen, toen hij voor de zoveelste keer naar haar vroeg. 'Misschien ooit' had hij toen geantwoord, veel te bang dat Posie hem direct afwees als ze wist dat hij voetbalde.

'Tevreden met het ontwerp?' vroeg de jongen achter de balie.

'Hij is perfect' liet Noussair hem weten waarna hij naar Marieke keek. 'Wat denk jij?'

'Hij is inderdaad perfect. Precies Posie.'

'Dan mogen jullie meekomen.' De jongen leidde hen naar een kamertje achteraf waar Noussair zijn shirt uit kon trekken en op een bed kon liggen.

'Het plan was toch hier?' de jongen wees naar de bovenkant van zijn borst waar nog plek was boven de tijger.

'Ja' antwoorde Noussair. 'Precies op de plek van mijn hart. Want daar hoort ze thuis.' Hij wist zeker dat wanneer Jurgen op Mariekes plek zat dat die jongen weer één of andere opmerking had gemaakt over zoetsappig gelul. Maar het ging gewoon vanzelf wanneer hij aan Posie dacht. De woorden rolden veel te snel over zijn tong zonder dat hij er echt bij na dacht.

Gelukkig plaatste Marieke keer op keer weer een vertederd lachje op zijn mond wanneer hij zoiets over Posie zei.

'Dan gaan we dat regelen.' De ontworpen tatoeages werd als een stikker op zijn borst geplakt, wat ervoor zorgde dat er een aantal donkerblauwe lijnen achterbleven, die Posie's naam vormden.

'Goed zo?' vroeg hij ter bevestiging aan Noussair.

Noussair stond op van het bed en keek in de spiegel. Hij vertrouwde James omdat hij jaren geleden de tijger ook perfect had gezet maar hij kon het niet laten om het voor de zekerheid te checken in de spiegel. Posie's naam stond precies op de plek waar hij hem graag wilde hebben. Het zag er nog beter uit dan hij had gehoopt.

James vertellende dat het er goed uit zag, ging hij weer terug op het bed liggen.

Niet veel later prikte hij met de naald in zijn borst waardoor Posie's naam voor altijd een plekje op zijn lichaam zou krijgen.

'Pijnlijk?' vroeg Marieke terwijl ze zelf amper kon kijken hoe die naald keer op keer weer onder zijn huid ging. Ze had de hand van Noussair vastgepakt. Maar in plaats van dat hij in haar hand kneep, kneep Marieke zijn hand helemaal fijn.

Het valt mee' glimlachte hij geruststellend.

'Nou het ziet er anders wel behoorlijk pijnlijk uit.'

'Het valt best mee. Misschien moet je er ook één nemen' grijnsde Noussair naar zijn toekomstig schoonmoeder.

'Grapjas. Mij krijg je echt niet aan de tattoos hoor.'

'Ik spreek je met kerst wel weer' grijnsde hij opnieuw. Hij zou haar een cadeaubon voor deze tattooshop geven. Niet met de insteek dat ze ook echt een tattoo moest nemen maar gewoon om haar dwars te zitten. Hij bleef nu eenmaal die kwajongen die graag anderen de kast op joeg.

Ruim een uur later was de tattoo gezet en ingewikkeld met plastic folie.

Noussair betaalde en liep vervolgens samen met Marieke de winkel uit. 'Op naar de donuts' zuchtte hij.

'En dan maar hopen dat ze die aardbeien nog hebben. Ze wordt chagrijnig als je de verkeerde hebt.'

'Ik weet het, maar gelukkig heb ik besteld.'

'Slim hoor.'

Toen de verkoper met een hele doos aan kwam keek Marieke hem verbaasd aan.

Onschuldig haalde hij zijn schouders op. 'Ik verwacht dat we straks wat te vieren hebben.'

Hij zag het bedenkelijke gezicht van Marieke. Hij had er zelf de afgelopen uren niet aan gedacht dat het mis kon gaan. Dat Posie misschien wel nooit meer wakker werd en hij haar nooit meer zou kunnen aankijken, nooit meer met haar zou kunnen praten. Posie was op dit moment bezig met de belangrijkste uren van haar leven.

'En als we niets te vieren hebben straks, geven we ze wel aan het ziekenhuis personeel.' Hij wilde positief blijven en tegelijkertijd nuchter.