Gece ve Saz Arkadaşları
Göktuğ: Dünyadan Gece'ye
Göktuğ: Dünyadan Gece'ye
Göktuğ: Yaşıyorsan ses ver
Gece: Ayyyy
Gece: Hem de ne yaşamak🥺
Aslı: Kaç gündür görüşemiyoruz ama😏
Gazel: Akşam bir şeyler yapalım
Aslı: Aynen
Aslı: Bir tek jüri kaldı zaten
Gece: Olur
Gece: Barın da gelsin demi?
Göktuğ: Bir zahmet
Aslı: Gelsin gelsin
Gece: Tamamm
Konuşmadan çıkarken çalan telefonumla Barın da bilgisayardan gözlerini çekip bana döndü. "Kim arıyor?" Bu ilgili hallerine henüz alışamadığımdan kalbim yine hızla atmaya başladı. "Sınıftan bir çocuk..." diye mırıldandım kızararak. "Murat."
Telefonu açıp kulağıma götürdüğümde kaşlarını çatıp biraz bana yaklaştı. Dinlemek istediğini anlayıp telefonu hoparlöre aldım ve ortamıza tuttum. Bu hareketimle gülümsemesini bastırmaya çalışarak bakışlarını telefona kaydırdı.
"Alo?"
"Gece?" Sorar gibi konuşmasıyla şaşırdım. Kimi aradığını bilmiyor muydu? "Evet, Murat. Benim."
"Ya biz jüriden sonra herkes memleketlerine gideceği için jüriden önce tüm sınıf buluşalım diye düşündük de, ne düşünürsün diye sana da bir sormak istedim." Beklenmedik sorusuyla sorar gibi Barın'a baktığımda hala kaşları çatık bir şekilde telefona baktığını gördüm. "Yani bilemedim. Hem benim sesim berbattır."
Kısa bir kahkaha atınca rahatsızca boğazımı temizledim. Barın çocukla aramda bir samimiyet var gibi düşünebilirdi. "Hiçbirimizin sesi güzel değil zaten, rahat ol." Pek de rahatlatıcı olmayan cümlesiyle gerginlikle güldüm. "Arkadaşlarımla bir konuşayım." Barın gergince koltuğa yaslanmıştı. "Aa, olabilir tabii." Bir anda düşen sesiyle Barın alayla güldü.
"Murat daha sonra konuşalım mı? Ben sana dönerim."
"Tamam fıstık haber bekliyorum." Gereksiz samimiyetine sinirlenerek telefonu bırakıp Barın'a döndüm.
"Bak ne düşündün bilmiyorum ama..." Ayağa kalkıp pencerenin önüne gitmesiyle cümlem yarıda kaldı. "Tek bir şey soracağım." İşaret parmağını bana doğru kaldırmasıyla ben de ayağa kalkıp tam karşısına geçtim. "Bu çocukla bir samimiyetiniz var mı? Eğer yok dersen inanırım, yalan söylemeyeceğini biliyorum." Bana doğru kaldırdığı parmağını tutup sağ elini belime yerleştirdim ve ben de kollarımı beline sardım.
"İlk defa aradı beni. Sınıfta birkaç kez tabii ki konuşmuşuzdur ama..." Derin bir nefes alıp diğer kolunu da belime yerleştirdi ve çenesini saçlarıma yasladı. "Sana inanıyorum." diye mırıldandı. "Zaten sen Allah yok desen inanacak durumdayım." Samimi itirafıyla içim sıcacık olurken kıkırdayıp göğsünden ayrıldım. "Merak etme bir yalan uydururuz ve gitmeyiz olur biter." Saçlarımdan öpüp beni kendinden ayırdı. "Hayır, gidelim."
Bir anda benden ayrılıp az önce kalktığı koltuğa yöneldi.
***
"Of hala geri dönebiliriz biliyorsun değil mi?" Şoför koltuğunda oturan Barın'a bakıp yanaklarımı şişirdim. Omuz silkip anahtarı kontağından çekti ve araçtan indi. Peşinden ben de indim.
Arabanın önünden dolanıp yanıma geldiğinde ellerini başımın iki yanına koydu ve dudaklarını alnıma bastırıp bir süre öyle bekledi. Bu hallerine az çok alışmış sayılırdım. Üç dört gün önce bana kendini ilk açtığından bu yana kendini daha rahat hissediyor, yan yana olduğumuz zamanlarda bedenini benden uzakta tutmak istemiyordu.
Ben de bundan son derece memnundum tabii.
"Saklasak daha iyi olur, değil mi?" Bir anda ortaya attığı soruyla kendimi geri çekip ona baktım. "Ne?"
"Saklamalıyız diye düşünüyorum..." İşaret parmağını aramızda sallayarak devam etti. "Aramızdaki şeyi." Kaşlarımı şaşkınlıkla havaya kaldırdım ama daha sonra hemen ifadesizlik maskesini geçirdim suratıma.
Birkaç gündür normal sevgililerden bile daha çok birlikte takılmıştık ama hala aramızdaki ilişkinin bir adı yoktu. Ne bekliyordum ki gerçi? Birkaç gün bana ilgi gösterdi diye sevgili olmamızı mı?
Sözlerinin beni kırdığını ona göstermeden kafamı salladım ve arabayla arasından çıkıp onu beklemeden mekanın girişine ilerledim.
Birkaç kez adımı seslendiğini duydum ama aldırmadım. Beni çantada keklik sanıyorsa fena yanılıyordu.
Sanırım bunu onun da bilmesi gerekiyordu.
