DOWNPOUR OF TEARS (The Elites' Series #1) [COMPLETED//Editing]

CHAPTER ELEVEN

ELEVEN
Downpour Of Tears

Sinundo ako ni Lucas sa office ko at sabay kaming umuwi, this is early than the usual.

"Why didn't you tell me that Louvelle is keeping your son away from you? Hindi niya dapat ginagawa yon."

Paguumpisa ko. Napatingin siya saakin ng sandali habang nagmamaneho.

"I can manage to do something about that, kaya ko na yon at ako na ang bahala. Hindi niya magagawa ng matagal yon. I'm the father and I have the right to be with my son." Seryoso ang sagot niya saakin, I can see the determination in his eyes. Of course he is the father at hindi naman siya makakapayag na ganoon ang gawin ni Louvelle.

"Saka, paano mo nalaman? Did you talk to her?" Usisa niya.

"Yeah, nagpunta siya sa office ko noong umaga. She asked me to do ridiculous things para lang payagan ka niyang makita yung bata. Para niyang ginagawang laruan yung anak niyo." Ani ko.

"She actually asked me na ituloy ang divorce natin so that she'll gave you the right for your son. Hindi naman ata ako makakapayag don, don't worry I'll help you have the rights for your son." Dugtong ko pa, his jaw tightened and his eyes looked so serious.

"She's getting crazier each day, hindi na siya ang Louvelle na kilala ko." Hindi niya makapaniwalang sagot at tila ba may kaunting tunog na pagkadismaya sa boses niya.

I can somehow understand how he feels, nagbago nalang ang dating taong nakilala mo in just a snap it's really disappointing, and the fact that he loved her, I may not know baka may parte pa ding gusto parin niya si Louvelle, hindi naman agad mawawala iyon.

Nakaramdam ako ng kaunting selos dahil sa paraan ng pagkakasabi niya.

"I mean, she's really nice. Hindi niya dapat ginawa yon sayo." Pagbawi niya naman ng mapansin niyang natahimik ako, hindi ko naman pinahalata ang nararadaman ko pero mukhang napansin niy pa rin.

"It's okay, naiintindihan ko naman. You don't have to explain." Humarap ako sa gawi niya at inabot ako isang kamay niya at pinagsilop ko ang kamay namin.

"Thank you Isha..." saad niya.

"For what?"

"For going back to me, for forgiving me. And right now tinutulungan mo pa ako sa lahat. I never asked for anything but still you are willing." He said with sincerity.

"Lucas, asawa kita. And that kid? Kaya kong ituring na anak yon kahit hindi siya saakin galing. I'm not a cruel person, and I don't want that kid to grew without a father figure. Lalaki ang anak niyo and it could totallt affect him." Sagot ko at kita ko ang pag guhit ng ngiti sa labi niya.

"What can I ask for, a perfect wife indeed." Aniya at inilapit ako ng bahagya sakanya at hinalikan sa sentido ng saglit.

"Focus on the road." Saway ko ng natatawa.

"I'm the best driver okay, you don't have to worry." Pagmamayabang niya naman. We arrived home safely, walang ilaw dahil sa susunod na araw pa ang balik ng mga kasambahay. Sabay kaming umakyat sa kwarto para makapagpalit at makapag handa ako ng hapunan naming dalawa.

Nauna akong nakapagbihis sakanya at bumaba na para makapagluto ng hapunan.
Nakasandal sa hamba ng entrance ng kusina si Lucas ng mapansin ko siya sa gilid ng mata ko habang naghahanda ako ng makakain.

I can feel his stare at me.

"Stop staring, baka hindi ako makapagluto ng hapunan sa ginagawa mo Lucas." Banat ko sakanya at saka siya naupo sa dining at narinig kong natawa siya ng bahagya.