DOWNPOUR OF TEARS (The Elites' Series #1) [COMPLETED//Editing]

CHAPTER TWENTY SIX

TWENTY SIX
Downpour Of Tears

Nilingon ko si Lucas mula sa pwesto niya, balisa itong nakaupo sa sahig. Nakatukod ang siko sa nakabaluktot niyang tuhod at nakatuon ang ulo sa palad.

Nagkibit balikat na lamang ako at saka tuluyang umalis. I called an uber para ihatid ako sa hotel, nag antay lamang ako ng limang minuto bago dumating ang sasakyan.

I ride the uber car and silently stared at the window. I'm so lost in my own thoughts, nalulunod na ako sa dami ng mga bagay na tumatakbo sa isipan ko.

The way I saw him before I live makes me wanna run and comeback to him.

Mahina akong natawa ng parang inamin ko na rin sa sarili ko ang katotohanan.

I still feel the same way.

Pero hindi na ito pwede, hindi na rin dapat. Kung babalik kami sa isa't isa ay paniguradong sakit lang ulit ang maidudulot namin, dahil sa kwentong ng buhay namin marahil ay hindi kami ang nakatadhana para sa isa't isa.

Isinandal ko ang ulo ko sa headrest ng upuan at ipinikit ang mga mata ko. I just want to rest my swollen eyes, ang bigat at hapdi na ng mata ko mula sa matinding pag iyak ko kanina.

Hindi ko nagawa ang plano ko, tomorrow I'd comeback for his mom and his dad. I just want to apologize, especially tonight that I go home without saying a word.

Mainit pa rin ang pagtanggap nila saakin kanina. I feel so guilty for what I've done, na kahit pa nagawa kong umalis ng walang paalam ay hindi sila nagalit saakin o nagkaroon manlang ng sama ng loob.

Matahil siguro ay naiintindihan nila ang nararamdaman ko ng mga panahong nasa ilalim ako ng kadiliman.

My life that time was in deep grave,  sobrang dilim ng buhay at pakiramdam ko noon.

Lumipas ang ilang minuto ay nakarating na ako sa tinutuluyan ko, I paid for the ride and went straight inside the hotel. Mula sa repleksyon ko sa pintuan ng elevator ay kita ko ang pamamaga ng mga mata ko.

Ilang buntong hininga ang pinakawalan ko pero hindi yon sapat para maibsan ang sakit na nararadaman ko.

Kasing bigat ng bawat hakbang ko ang dinadala ng damdamin ko. Pagpasok ko sa loob ng tinutuluyan ko ay tinahak ko ang kwarto.

Ibinagsak ko ang katawan ko roon at tumitig sa kawalan.

"I don't want to cry anymore."

I said as I buried my face using my palms and felt a hot liquid coming from my eyes. I hugged myself and put myself on a fetal position, kagat kagat ko ang ibabang bahagi ng labi ko upang pigilan ang bawat hikbi.

Sa loob ng ilang oras ay binuhos ko lahat ng luha ko, hindi papala sapat ang iniluha ko kanina. I cried for hours and still, I can cry for more.

It's okay to cry, cry until it hurts no more.

Showing emotions is normal, hindi tayo masasaktan kung hindi tayo nag buhos ng totoong pagmamahal at intensyon sa mga bagay na ginawa natin.

We cry because we are disappointed frustrated and hurt because our efforts were gone to waste dahil lang sa isang pagkakamali, ang lahat ng pinaghirapan mo, sa isang iglap ay bigla nalang gumuho.

And that's how I feel.

Binabad ko ang sarili ko sa ilalim ng malamig na tubig, nang mahimasmasan ako ay naisipan ko munang maligo. Para na rin mabawasan ang sakit ng katawan ko.

I just cried but it felt so tiring.

Sobrang daming nangyari sa saglit na gabi, and I don't know what's waiting for tomorrow. Gusto ko nalang muna magpahinga at matulog, iiwasan ko na muna ang mag isip ng bagay.