CHAPTER TWENTY EIGHT

219 2 0
                                    

TWENTY EIGHT
Downpour Of Tears

"Why do you keep staring at me? Hmm?" I asked Lucas.

Nandito kami ngayon sa balkonahe ng condo unit at nakaupo siya sa isang upuan habang ako ay nakaupo sa mga hita niya. I'm facing sides ways as I clinged my one arm on his neck while my other hand is caressing his eyebrow.

"I miss staring at you this near, wife. Sobrang lapit, at linaw ng nakikita ko. Para akong nananaginip." He said while he's roaming his eyes on me.

"You're not dreaming, I'm really here kaya wag kang mag alala." Ani ko.

"But, still. Hindi pa rin talaga ako makapaniwala." He said, bahagya akong natawa at kinulong ko ang magkabilang pisngi niya gamit ang kamay ko at hinalikan siya sa labi.

"See? I'm here baby, believe it or not. I'm not leaving anymore." I assured him. Ipinulupot niya ang mga braso niya sa bewang ko at isinandal ang ulo niya sa dibdib ko.

"Do you know how hard it was for me Letisha? Para akong nawalan ng kalahating buhay noon nawala ka, sobrang sinisi ko ang sarili ko sa nangyari saatin noon." He said softly.

"Don't blame yourself solely, kung sino mang may pagkukulang ay pareho tayo. Gumagawa lang ng paraan ang mundo para matuto tayo, for us to grow. That was all in the past, kaya wag na nating isipin pa." I explained.

He nodded. "Okay, and I'm really sorry. Pangako, I won't hurt you anymore. I made myself better when you're away. Madami akong natutunan Letisha, and that is to cherish the person who love understand even the biggest flaw in you."

I smiled at him.

"I'm a man full of flaws, but you always see me to be someone to be loved Letisha. At yon ang hindi ko kaagad napagtanto habang nasaakin ka pa noon. I took you for granted, inabuso ko ang pagpapatawad mo. Pero alam kong lahat ng pasensya ay nauubos."

He looked at me intently and tucked my hair behind my ears at hinaplos ang pisngi ko.

"Hindi ko na alam kung makakayanan ko pa kung mawawala ka ulit saakin."

"Wag kang mag alala, I won't disappear on you. I promise." Sagot ko at saka siya tumango at ngumiti saakin.

"Are you okay?" Tanong ko.

"Hmm? Yeah, bakit?" Tanong niya pabalik.

"I saw multiple bottles of pills noong kinuha ko yung purse ko sa side table mo, hindi ko alam ang mga iyon. Sayo ba lahat ng iyon?"

"Yeah." Matipid na sagot niya saakin.

My heart clenched by the thought of it, why does he have to take tons of pills. I looked at him worriedly.

"Why?" Nagaalala kong tanong.

"I became insomiatic after you left, hindi talaga ako makatulog noon. I always see you anywhere, every part of our house. Nakikita kita, at halos baliwin ako noon, I'm fucking hallucinating. I always blame myself every night, lunurin ko man ang sarili ko sa trabaho but still at the end of the day. I'm still in ocean of thoughts." Aniya.

Naginit ang mga mata ko sa mga isinisiwalat niya saakin ngayon. The extent of being left by someone you love is really hard and painful. Gaya man noon ay nakaramdam din ako ng matinding lungkot.

DOWNPOUR OF TEARS (The Elites' Series #1) [COMPLETED//Editing]Où les histoires vivent. Découvrez maintenant