The Crossover

Chapter 15: Too Much

Daniela's POV

Hindi ko alam bakit hinila ni ate ang kamay ko at sinama ako para habulin si Steven.

Naka upo ito sa garden sa harap banda ng mansyon.

"Uy ok ka lang?" Tanong ni ate sa kanya.

"Bat kayo sumunod? Bumalik kayo doon baka lalo silang magtaka."

"Wala namang alam si Ken tungkol sa atin at di nya naman sinasadya yun. Sige babalik ako. Mag usap muna kayo ni Ella."

"Ate dito ka lang..."

Bigla na lang nagsalita si Steven.

"Ang sakit pala marinig yun noh? Ganun pala ka lala yung ginawa ko. Parang nandiri ako sa sarili ko."

Mangiyak-ngiyak na sabi ni Steven.

"Ella...ok lang kahit hindi mo ako kayang patawarin sa ginawa ko sayo. Naiintindihan ko na. That was too much and I deserve your anger and more." Dagdag niya.

Ewan kung bakit may kung anong kurot akong naramdaman. Bakit ako naaawa sa kanya? Dapat diba galit pa rin ako? Kung tutuusin, mas nakakaawa ako kasi ako yung biktima ng panloloko niya pero ngayon nawala sa isipan ko yun. Yung nakikita kong umiiyak na Steven. Yung Steven na walang gustong gawin kundi to make his parents proud. Yung Steven na mahusay na interior decorator. Yung mabait na Steven. Yun lang ang nakikita ko ngayon.

"Steven tama na. That's too much guilt trip already. Wag mo ng isipin yon. Kalimutan na lang natin ang lahat."

Nagulat na lang kami na niyakap niya ako at humagulgol ito ng iyak.

"I'm sorry...I'm so sorry Daniela...I didn't mean to..."

"Steven...tama na...tama na..." Tiningnan ko si ate at ngumiti ito kahit may namumuo na rin na mga luha sa mga mata niya.

"Salamat dahil hindi mo muna ako pinauwi."

"Si daddy ang may sabi nun hindi ako. Tama na yan baka makita ka nila."

Steven wiped his tears and calmed his self.

"Alam ko naman Steven ang feeling na hindi mo kayang pumili eh. Yung naguguluhan ka dahil iba ang sabi ng utak mo at iba rin ang sabi ng puso mo. I have been there too. Ang pinagkaiba nga lang, pangarap ko yun at yung sa sayo, kami ni ate."

Napayuko ito.

"Kaya I followed my heart. Mabuti na lang supportive si mom and dad -if not, mahihirapan din ako. Napag isip isip ko rin...what if utak ko yung sinunod ko? Magiging masaya nga si mom and dad pero ako naman ang hindi masaya.

Steven mahal ko si ate Ta, kaya kahit na natutunan na kitang mahalin noon at nalaman kong may nangyari sa inyo at mas pinili mo siya, ok lang. Tanggap ko. Ang importante is masaya kayo."

Hindi ko namalayan na tumutulo na rin pala ang mga luha ko.

"Sorry Daniela...hindi mo deserve maranasan ang ginawa ko. Kahit anong gawin ko siguro ay hindi na mawawala sa puso at isipan mong nasaktan kita. Patawad sobra. Pinagsisihan ko yun at araw araw kong pasisisihan yun."

"Ok na Steven...may natutunan naman ako eh. I have learned that love is not always a feeling but a matter of choice.
And...I understand na hindi ako ang choice mo."

"I'm sorry again, Daniela. Araw araw akong mag so-sorry sa ginawa ko."

"Sige na...tama na to."

We calmed ourselves a little and wiped our tears.

We ended the day by having dinner at Uncle Tom's Restaurant before heading home.

-----------

Ken's POV