His Cold Touch (Japan Series #1)

Chapter 33

Chapter 33

One thing is for sure, Flint and Rachel are in a relationship. If they aren't, he wouldn't hug her back! The softness in his eyes while eyeing her was very evident! I never saw those while he was with me!

I exhaled deeply, controlling the tears forming in the corners of my eyes.

I looked stupid while I strode the way to the train station. I felt betrayed and hurt. I wiped my annoying tears with the back of my hand. Napahikbi ako nang matalisod ako. Sobrang sakit na ng mga paa ko kakalakad.

Malakas ako! Hindi dapat ako umiiyak! Si Flint dapat ang nasasaktan dito! 

But then I realized... seeing miserable Flint will hurt me more...

Love is so unfair, so difficult! It has its favorite side! Love is indeed a terrible thing. 

Napatigil ako sa paglalakad nang may bumusina sa likuran ko. I craned my neck to glance at it. Agad akong nagpatuloy sa paglalakad nang makita na sasakyan iyon ni Flint. 

Napabuga ako sa hangin nang maramdaman ang mabagal na pagsunod ng kotse sa akin. I clenched my jaw when the window opened. Sinulyapan ko iyon saglit.

"Sonya, stop walking and go inside. I'll take you home..."

Hindi ko pinansin ang sinabi ng lalaki at mas binilisan pa ang paglalakad. 

Where the hell is fitted girl!? Ano!? Pinaalis niya dahil hindi pa tapos ang araw na ito at ako pa ang babae niya!? Bukas pa si Rachel, ganoon!?

Mas lalong nagliyab ang galit sa akin dahil sa mga naiisip.

Matagal na sandali ang lumipas ngunit sinusundan pa rin niya ako. Sa tuwing binibilisan ko ang lakad, binibilisan din niya ang pagpapatakbo sa sasakyan. At sa tuwing binabagalan ko, ginagaya rin niya.

Gaya-gaya si kupal!

"Sonya-"

Tumigil ako sa paglalakad at lumapit sa sasakyan niyang nakahinto na. Hinampas ko ang gilid ng bintana at galit na tinignan siya. 

"Huwag mo akong sundan!"

He sighed. 

"Ihahatid lang kita. Hatid lang."

Napakurap-kurap ako nang makitaan ng sakit ang mga mata niya. Isang pikit lamang ang ginawa niya at agad na nawala iyon. I rolled my eyes at him before I slid inside his car.

"What are you thinking?" he asked. 

My eyes didn't glance at him. 

"Ang sabi mo ay ihahatid mo lang ako. Hindi ko alam na required pala ang pagtatanong kapag nagha-"

Naputol ang sinasabi ko nang maingay na tumunog ang kotse niya, nagsasabing isuot ang seat belt. I just crossed my arms and stared at the road in front, walang balak isuot ang safety belt. 

I heard his vast breath beside me. He tried to reach for the seat belt but I stopped him.

"Ako na!" I cast a glare at him.

I felt a pinch of guilt as I stared angrily at his eyes filled with sorrow and misery.

I grabbed the strap and then fasten the chain. Saglit na nagtama ang mga tingin namin bago ako nag-iwas. Tumingin ako sa kaliwang banda at pinanuod ang madilim na daan. Nakabibinging katahimikan ang namayani sa amin. 

I couldn't believe this night happened! We were happy together earlier this morning! Tadhana nga naman. Napakabilis lumiko ng dinaraanan.

Destiny is fond of fucking my life up, huh?