His Cold Touch (Japan Series #1)

Chapter 35

Chapter 35

Nakatanaw ako sa labas ng bintana. Ang mga kumpol ng ulap ay perpektong nakalatag sa ilalim. Habang pinapanuod ang paglipas ng tinatanaw ay hindi ko napigilan ang sariling alalahanin ang dahilan ng pagbalik ko ng Pilipinas.

After my encounter with Flint, I went home and stressed myself with the new schedule in Nakanoshima. I didn't go out of my room until Manang called me for our dinner.

I nervously sat on the chair next to my daddy. My mommy was right in front of me. I thought that we are going to have a peaceful dinner but then my father asked me about the restaurant.

"How's your restaurant? Is it doing good?"

And I didn't have the chance to lie. I had said too much lies to Flint that I couldn't lie to anyone anymore.

"I..." I trailed off.

I took a deep breath before I resumed.

"I-I lost it. Mayroong bumili at binayaran nang buo. Nakuha sa a-akin..."

The woman in front laughed. 

"She's kidding," she looked at her husband and then laughed more.

"I-I-I'm not..."

Takot kong sinulyapan ang aking ama na padarag na binagsak ang mga kubyertos na hawak. Ang pagkalansing ng mga iyon ay waring nabasag.

"What..." he laughed sarcastically. "What did you say?"

"Hindi k-ko pa tapos ang pagbabayad- Dalawang buwan na lamang at tapos na ngunit bigla na lang sinabi sa akin na naunahan ako s-sa pagbabayad. H-Hindi ko inakala na-"

"This is what I was saying!" problemado at bigo ang iginawad na tingin sa akin ng lalaki sa kabisera. "Kaya't ipinipilit namin dati na kami na ang magbabayad! Ngunit lagi mong tinatanggihan! Iyang pride mo ang sumisira sa iyo, Sonya!"

I gulped.

"Bakit kailangan u-ungkatin..."

Napatayo ito sa galit. Nalingunan ko ang agaran na pagpigil sa kaniya ni mommy. Hinawakan nito ang kamay ni daddy at pilit na ipinapabalik sa upuan.

"Ungkatin!? Bakit hindi!? Para malaman mo! Para malaman mo na ikaw ang may kasalanan!" nanggagalaiting sigaw niya sa akin at saka ako dinuro-duro.

"Alam ko ho iyon..." I bowed my head and pinched my wrist, terminating myself from crying.

Iniangat ko ang tingin ko sa mga pagkaing nakahain. Muli akong lumunok bago nagsalita.

"Hindi ko naman hahayaang makuha lang iyon nang ganon sa akin. Hindi ako papayag. Babawiin ko iyon-"

"Babawiin ko iyon."

Mabilis kong inalingan ang amang nakaupo na at determindaong-determinado sa sinabi. My forehead creased as my heart doubled in beat.

It felt, once again, nostalgic.

I chortled nervously. "Daddy, please. Stop meddling with my problems."

"Problems? The problems you cannot solve? Mga problemang ikaw mismo ang gumagawa?" he scoffed, obviously belittling my abilities.

"Pag-aawayan pa ba n-natin ito? Ang sabi ko ay kaya ko naman-"

I stopped in shock when he struck the table strongly. Because of the hard strike, the plates on the table lifted on air for a second. I jumped from my chair in fright. 

"Hindi mo kaya! Wala kang kaya! Lagi mong sinasabi iyan pero hindi mo naman nagagawa! Wala kang kakayanan!"

Napabuga ako ng hangin sa gulat. Hindi ko makapaniwalang tinignan ang nang-insulto sa akin. Sa lahat ng away namin ay ito ang pinakamalala. Kumirot ang puso ko habang ang mga salita niya ay pabalik-balik sa aking pandinig.