A Moment To Remember

Part 16

Taehyung :
گوشی رو با حرص و عصبانیت رو تخت پرت کردم و با دستام صورتمو پوشوندم.
تو این اوضاع هیر و ویری فقط همینو کم داشتم، این دوتا دوباره پیش همن!
معلوم نیست چه اتفاقی بیوفته، چطور تو این زمان کم انقدر به هم نزدیک شدن؟ البته تعجبی هم نداره، چون اولین بار هم همینجوری انقد راحت و سریع بهم نزدیک شدن و اعتماد کردن. شک ندارم نامجون دوباره مث دفعه اول با اولین نگاه عاشق جین شده!... تقصیر خودم بود ! نباید جین رو میفرستادم برای این مأموریت، باید فکر اینجاشم میکردم که ممکنه این اتفاق هم بیوفته!

باید یه کاری کنم، اینجوری نمیشه! با این اوضاع شرکت تنهایی نمیتونم، نیاز دارم یه نفر کمکم کنه! .... و در اون لحظه اولین و آخرین کسی که به ذهنم اومد، یه نفر بود. کِن!

گوشیمو برداشتم و شمارشو گرفتم، سریع جواب داد:

÷سلام کن خو_

×چیکار داری دوباره؟

÷بی تربیت میزاشتی جملمو کامل کنم!

×مهم نیست، مثل همیشه میخواستی زر زر کنی!، سریع برو سر اصل مطلب، کار دارم!

÷باشه ، نامجون رو یادته ؟

× هه ! مگه میشه اونو یادم بره ؟، چرا ؟چی تو کلته؟

÷سربنیستش کن!

×چییی؟؟؟ دیوونه شدی؟! انجام این کار غیر ممکنه! تو یه نگاه به شرکت بزرگ و خود از همه نظر عالی و افرا تعلیم دیدش و وسیله های جنگی شون بنداز، بعد اینجا چس چس کن!

÷خب! پس به نظرم باید قید جین رو بزنی!

سکوت کرد، قلقشو خوب بلدم!

÷چی شد؟ هنوزم غیر ممکنه؟

بالحن عصبی ای گفت:

× گندش بزنن! باشه، سعی خودمو میکنم ولی قول نمیدم، کار راحتی نیست، زمان میبره! باید برم فکر کنم، یه نقشه درست درمونی بکشم! فعلا.

خنده ی بلندی کردم. یک بار دیگه هم من میبرم! موفقیت پشت موفقیت! مستر کیم نامجون! منتظر باش!

بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم .

اتفاقات هیجان انگیزی در راهه!...

••••
Jin :
کم کم داشت خوابم میبرد که با صدای باز شدن در ، چشامو باز کردم. یکم رو صندلی چرخیدم تا ببینم کیه، جیمین واسم غذا اورده بود. همونجور با بیحالی دستی واسش تکون دادم :

+سلام!

با لبخندی به پهنای صورت جوابمو داد:

^سلام هیونگ خوبی؟

+اره ممنون .

به پشت سرش نگاهی انداخت، وقتی مطمئن شد کسی نیست، اومد داخل اتاق و دروبست. غذا رو گذاشت رو تخت و به کنارش اشاره کرد که برم بشینم. رفتم رو تخت نشستم و شروع به خوردن غذام کردم. وقتی غذام رو خوردم از جیمین تشکر کردم .