Blinding Lights [COMPLETED]

Chapter 18

I didn't make it to top 3.

Halos maiyak ako noong tinanggap ko ang sertipiko na nagsasabing 4th place ko. I was almost there. Marami akong tanong sa isip ko. Tulad ng saan ba ako nagkulang. Anong meron sa tatlong manunulat na wala sa akin?

I know I shouldn't be disappoint. I still won technically. They recognized the top 7 best Sports writers. But only the top 3 will make it to the Nationals. I don't want to think ill of those 3 just for me to get through. Hindi naman ako ganoon.

"I'm still proud of you anak."

Isang mahigpit na yakap ang ginawad sa akin ni daddy ng makauwi ako. Hindi ako makatingin ng diretso kay mommy. Alam kung galit sya dahil hindi siya nakangiti sa akin ngayon. I am so torn right now. Hindi na nga ako makakapunta ng Nationals. Heto at nabuking pa ako sa pakikipagrelasyon ko.

I'm afraid they'll think of it as a factor on why I didn't won. Walang kinalaman si Yulo doon. It wasn't really my time. Alam ko naman sa sarili kong ginawa ko ang lahat. Even Miss Samson comforted me, she said I still have a chance next year.

"Oh, Veronica, don't be so disappointed. Our daughter won 4th place. We need to celebrate her win!"

There was a long stretch of silence. Nakakunot ang noo ni daddy habang palipat lipat ang tingin sa amin ni mommy. I feel suffocated and uneasy even on our wide space living room. Lalo na't matalim at strikto ang tinging pinupukol ni mommy sa akin.

"Anong oras siya darating Vernice?" she asked coldly.

"Huh sino Veronica?"

Iyon ang bilin sa akin ni mommy ang papuntahin si Yulo ngayon sa buhay. Natupad nga ang kagustuhan ni Yulo na magkita kami ni Linggo pero hindi namin inasahan pareho na sa ganitong paraan.

I was biting my lip hard. Hindi ko maitago ang pagkabalisa. Masyadong maraming scenario ang nabubuo sa utak ko. What if they want us to break up? For sure hindi papayag si Yulo. Iyon ang pinangako niya sa akin noong nagkatawagan kami tungkol dito.

He told me he'll fight for us. I cling on that hope. Siya na raw ang bahalang magexplain sa mga magulang ko.

I heard the door bell rang. Mabilis akong tumayo at dumiretso sa gate. He's here.

The lump on my threath subsided when I saw him. Looking great and formal on a black vneck shirt and maong pants. He still manage to smile at me despite of the situation.

"Hi Verns!"

I rolled my eyes. Bakit parang simple lang sa kanya ang lahat? Halos hindi nga ako makatulog kagabi kakaisip sa mangyayari ngayon. And here he is taking it all easy.

"Hello, pasok ka."

I opened the gate wider for him. Sumunod siya sa akin.

"Kinakabahan ako." ani niya na nakangisi.

"Halata nga."

"Talaga?! Ayos lang ba tong sout ko? Tatawagan ko na ba sila mama at papa para diretso na kami mamamanhikan?"

I eyed him sharply. He's really taking it lightly. Nagagawa niya pang mahbiro kahit nandito na siya sa bahay at nasa loob ang parents ko.

"Umayos ka nga Yulo. Can't you see I'm nervous. Hindi ko alam kung paghihiwalayin-"

"Shhh. 'wag kang mag-isip nang ganyan. Hmm akong bahala."

Kumindat siya sa akin at hinawakan niya ang dalawang kamay ko. He's warm hands comforted me. Kaya namin to. This is much better. Baka matanggao naman nila kami. Hindi na namin kailangan pang magtago.