The Lost City of Earwood

Lost City 4.

ASTRID.

Napaupo ako sa pagod nang maramdaman ko ng sakit sa likuran ko.

"Kapagod! Sabi ko na nga ba maraming dadating bakit ba kasi ang ganda mo astrid?." Tanong sakin ni angela napakamot naman ako sa batok ko dahil sa hiya.

"Hay nako angela magpasalamat ka nalang dahil marami tayong costumer kesa naman sa kakunti lang no." Rhea, natawa na lamang sila joel sa sinabi ni rhea.

"Rhea is right maybe astrid is a blessing to us lalo na sa cafe ni ma'am brunette." Fiona.

Habang ako nakikinig lamang sa kanila, napatigil lamang ako sa pakikinig sakanila nang mahagip ng mga mata ko ang mga kakaibigang halimaw na ngayon ko lamang nakita sa tanang ng buhay ko.

They all looking at me like im a puzzle that they need to solve while me i felt shivers running down to my spine dahil takot na naramdaman.

I don't even know if those monsters are harmless or dangerous we can't say that lalo na ngayon lang naman natin nakita ang isang nilalang.

'Tama ako miyah nakikita niya tayo."

"Oo nga aki pero nakakapagtaka, bakit niya tayo nakikita sapagkat isang ordinaryong tao lamang siya?."

"Iyan rin ang nasa isipan ko miyah."

"Hindi siya isang ordinaryong tao miyah."

"Paano nangyari yon jimmy? Wala akong maramdamang kakaiba sakaniya maliban sa pagiging ordinaryong tao niya lamang."

Mas lalo akong nagulat nang marinig ko ang iilang boses na nagsalita sa utak ko, did i just heard someone talking in my head right?.

Napatayo ako para sundan ang tatlong nilalang sa labas, i even heard maya called me and the others too but i choose to ignored them.

When i pushed the door to go outside there's no sign of those monsters here kung saan ko sila nakita kanina, naglakad-lakad ako para hanapin sila, im really getting curious why i can saw them while my friends cant.

Ilang minuto pa ang paghahanap ko sakanila nang mapagdesisyunan ko nang itigil.

"I must be crazy for finding them, mukhang nag hahallucinate nanaman ako sa mga bagay na hindi naman totoo, might as well rest baka pagod lang talaga ako sa buong araw na trabaho." I said to myself at kinurot pa ang sarili.

"Sino ka binibini?." Napatalon ako sa gulat nang may narinig akong nagsalita sa likuran ko.

I turn to face it and my eyes widen in shocked when i saw the three of them, i immediately close my eyes at pilit na pinaniniwala sa sarili na hindi sila totoo.

"No, your not true, your just my hallucination. I'm just tired, tama! Pagod lang to." I said as i let out a deep breath at binuksan ang mga mata ko.

"Pasensya na binibini ngunit hindi ka namin maintindihan." Natumba na ako ng tuluyan sa sahig nang marinig ko ulit ang boses na iyon.

"S-sino kayo!? A-anong klaseng nilalang kayo?!." Gulat na sigaw ko sakanila, i saw them looking at each others eyes like they were talking using their eyes only.

"Kami ang tinatawag na asbon at ako ay si aki at siya naman si miyah at jimmy." Sagot nito sakin na mas lalong lumaki ang mga mata ko, what the hell?!, they can even talk?.