Formidable Killer

Chapter 20

NAKAUPO LANG si Marc sa sofa habang hinihintay na matapos sa pag-aayos si Unyce. Masaya siya dahil ipapakilala na niya ito sa ama niya. Pero kanina ay halos kabahan siya nang marinig itong binanggit ang pangalan niya pati na rin si Steve.

"Steve and Marc are both different!" Halatang pigil ang inis na wika nito. Huminto ito at saka ulit nagsalita.
"And Marc is one of them." Seryosong wika nito. "Look mom, Marc is different. He save me from Steve-Mom, can you please keep your voice down?...Yes, nagkita kami ni Steve. Sinaktan niya ako sa harap ng maraming tao, but thanks to Marc, he save from that goddamn jerk...What? Why?"

Hindi niya alam kung bakit kasali siya sa usapan na iyon at sa tingin niya ay pinagkukumpara sila ni Steve. Bigla namang nag-init ang ulo niya nang maalala ang ginawa ng gunggong na Steve na 'yon kay Unyce.

Para siyang bata kanina na hindi mapakali sa kinatatayuan habang nakikinig sa usapan ng matanda. Tsk! Bakit ba kasi kailangan akong ikumpara sa gunggong na 'yon?!

Bigla naman niyang naalala ang usapan nila ng ina nito.

*flashback

Nang tumayo si Unyce sa kinatatayuan ay saka siya lumapit rito pero laking gulat niya nang bigla nitong iabot sa kanya ang cell phone nito.

"Gusto kang makausap ni mommy." Wika nito na mas lalo niyang ikinagulat at ramdam niya ang pagkabog ng puso niya.

"Ha? B-bakit?" Kabadong tanong niya rito. "Why?"

"I don't know." She shrugged. Kinuha nito ang kamay niya at inilagay do'n ang cell phone. "Talk to her. My mom won't bite. And besides, hindi ka naman masasapak ni mommy kasi nga sa cell phone lang naman kayo magkakausap."

"O-okay." Aniya at saka tinapat ang cell phone sa tenga niya. "H-hello po."

"Are you Marc?" Halata sa boses nito ang pagiging strikto kaya naman lalo siyang kinabahan.

"A-ah, y-yes. I'm Marc Devien." Magalang niyang sagot.

"You're the owner of Devien Incorporate, yes?" Tanong nito.

"Yes po, I'm the owner." Kabado pero magalang niyang sagot.

"Oh, I know you." Bumakas sa bosea nito ang pagkagalak. "Its so nice to have a little conversation with you."

"its nice to have a conversation with you too, ma'am." Kabadong wika niya.

"Can you promise me that you won't hurt my daughter?" Biglaan nitong tanong kaya naman napatingin siya sa dalaga na nakamasid sa kanya. "Ayoko na kasing makitang nasasaktan ang anak ko."

"I-i can't promise that, ma'am. But there's a things that i can promise..." Saglit siyang huminto at nagsalita ulit, "i promise that i will never hurt her physically and i promise that i won't leave her side what ever it cost, because your daughter is more than enough for me. She's more than a treasure chest full of golds, because she's priceless."

"Well its enough for me." Halata sa boses nito ang saya. "Call me Tita, okay?"

"Yes, T-tita." Naiilang na wika niya at narinig niyang natawa ang dalaga.

"Promise me that you won't leave her ang protect her at any cost. Love her until your last breathe, okay? " Wika nito. Kumalma naman ang puso niya na halos lumabas na sa rib cage niya. "I hate seeing her cry again."

"I will, Tita. I promise." Buong kumpyansa niyang wika. Nagpaalam na ito at siya na ang nagpatay ng linya sala inabot sa dalaga ang telepono.