Λίγο φως...

7.Περίεργη συμπεριφορά.

Τι σε απασχολεί; Φαίνεται να μου μοιάζει...

~Περίεργη συμπεριφορά~

Τον βλέπω μπροστά μου με αυτό το συνηθισμένο αυστηρό ύφος και νιώθω τα χείλη μου να σχηματίζουν ένα χαμόγελο. Μόλις το συνειδητοποιώ το εξαφανίζω ελπίζοντας ότι του πέρασε απαρατήρητο. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να καταλάβει ότι χάρηκα έστω και λίγο που τον είδα.

Ετοιμάζω το ποτό του και του το δίνω, χωρίς να μιλήσουμε, δεν έχουμε να πούμε και κάτι, είμαι απλά η εργαζομένη του.

Βλέπω την Ρενέ να γυρνάει το κεφάλι της απότομα προς το μέρος μου, έτοιμη να μου αναφέρει τον ερχομό τους.

''Ρεγγίνα ήρθε ο...''

''Το κατάλαβα μόλις είδα τον Μάξι-''

Εξαιτίας του πονηρού της βλέμμα, δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω ούτε την πρόταση μου. Πραγματικά δεν μπορώ να την καταλάβω και παραδέχομαι ότι με εκνευρίζει, της έχει κολλήσει στο μυαλό ότι είμαι τσιμπημένη με το αφεντικό, απορώ πως το σκέφτηκε. Ούτε καν ταιριάζουμε, είμαστε η μέρα με την νύχτα.

''Μωρό, μου φέρνεις ένα ποτό;'' Μας διέκοψε μια φωνή. Αυτή που ήλπιζα να μην ακούσω. Εδώ και μια βδομάδα ο Γιάννης έρχεται μόλις ολοκληρωθεί η βάρδια του και κάθετε στο μπαρ, μου πιάνει την κουβέντα και η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι μου την πέφτει. Δεν  μου αρέσει  ο τρόπος που το κάνει, δεν νιώθω να έχουμε επικοινωνία αλλά πέρα από αυτό δεν μου αρέσει ούτε εξωτερικά. Είναι πολύ ψηλός και υπερβολικά γυμνασμένος, έχει κοντοκουρεμένα μαλλιά και μελί ματιά.

''Το γνωστό;'' Μου γνέφει θετικά και του ετοιμάζω το ποτό.

''Ορίστε'' Προσπαθώ να του ξεφύγω, με μηδέν επιτυχία βέβαια, ξέροντας ότι θα ακολουθήσει την ιδιά μέθοδο όπως κάθε βράδυ. Απορώ δεν έχει να μου κάνει καινούριες ερωτήσεις; Νιώθω ότι με γνωρίζει κάθε φορά πρώτη φορά, με έχει ρωτήσει μέσα στην βδομάδα πάνω από  δυο φορές το όνομα μου.

''Ρεγγίνα, έχεις αναπτήρα;'' Οπα, γράψτε άκυρο. Έμαθε το όνομά μου!

Πώς γίνετε εδώ και μια βδομάδα να χρησιμοποιεί ιδιά τακτική για να μου πιάνει την κουβέντα; Θα του αγοράσω δέκα αναπτήρες, ίσως έτσι με αφήσει ήσυχη. Έχω σκεφτεί ακόμα και να κόψω το κάπνισα, αν είναι δυνατόν.

''Ναι βεβαίως'' Βγάζω τον αναπτήρα από την τσέπη μου και περιμένω την επόμενη ατάκα του, απλώνω το χέρι και του δίνω τον αναπτήρα μου.