Λίγο φως...

12.Απειλή...

Τι κάνεις όταν νιώθεις απειλή;

Όταν κάποιος κατακτά κάτι δικό σου;

Γιατί αυτό σε κάνει να πάρεις αποφάσεις που πριν δεν θα έπαιρνες;

Μήπως γιατί νιώθεις τον χρόνο να λιγοστεύει;

Μια ευκαιρία. 

Την αφήνεις ή την πιάνεις από τα μαλλιά;

~Απειλή...~

Ε βέβαια, τι περίμενα; Μέσα είναι η γλυκιά μου Κασσάνδρα, σε μια ιδιωτική στιγμή μαζί με το ''Αφεντικό''. Κάθεται πάνω στα ποδιά του και του αφήνει φιλιά στο λαιμό, λες και δεν μπήκα ποτέ στο γραφείο. Νιώθω το πρόσωπο μου να κοκκινίζει από ντροπή και θυμό, τα ματιά μου είναι υγρά, βουρκώνω και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, κατεβάζω το κεφάλι κάτω λες και έχω ηττηθεί, αλλά δεν αντέχω να μην μιλήσω.

''Αν έχετε σκοπό να γαμηθείτε δεν με ενδιαφέρει να δω το θέαμα'' Με κοιτάει και έχει το πιο σατανικό χαμόγελο που θα μπορούσε να έχει.

''Η Κασσάνδρα μόλις έφευγε'' Σηκώθηκε όρθια, άρχισε να κουμπώνει δυο κουμπιά από το πουκάμισο που άφηναν το ντεκολτέ της στην φόρα. Οι πιπιλιές που διακοσμούν το στήθος και το λαιμό της είναι φανερές, έφτιαξε τα μαλλιά της, τον φίλησε στα χείλη και εκείνος χούφτωσε τα οπίσθια της για αντίο.

Περιμένω όρθια, δεν κάνω καμία απολύτως κίνηση, νιώθω άβολα, νιώθω να γκρεμίζεται ο κόσμος μου, κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην τον σκέφτομαι, να μένω μακριά του, αλλά αυτό...δεν χρειαζόταν να τον δω σε μια τόσο προσωπική στιγμή. Το έκανε επίτηδες, μου είπε να περάσω επίτηδες, αυτό είναι που με εξοργίζει, πόσο μάλλον η άλλη, η οποία χαζογελάει κλείνοντας την πόρτα, σκύλα.

''Ένα λεπτό να βρω τον φάκελο σου'' Ψάχνει τον φάκελο στο συρτάρι του γραφείου του.

Τα ματιά του δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή με τα δικά μου. Αόρατη, δεν μιλάω απλά περιμένω, θέλω να περάσει ο χρόνος και να φύγω. Τόσο απλά.

Σηκώνετε όρθιος έχοντας τον φάκελο στα χεριά του, γιατί το κάνει αυτό; Μου ζητάει να μείνω μακριά του και κάθε φορά κάνει ένα βήμα πιο κοντά.

''Ορίστε'' Μου τον δίνει, είμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής, το σώμα μου τρέμει και σιγουρά δεν του περνάει απαρατήρητο, απορώ αν είναι από νευρά ή από πόθο. Ενώνει το χέρι του με το δικό μου.