camboy | kuroken

2.4

kenma, canının acıdığı kaçıncı gündü bilmiyordu bile.

acının gittikçe azalmasını beklerken, her geçen gün kuroo'nun yokluğu onu daha fazla çıkmaza sürüklüyordu.

her saniye, sarılan kollarını; dudaklarını, kokusunu, tenini ve varlığını aramak göğsündeki o tarifsiz acıyı katlanılamaz hale getiriyordu.

belki de kalıp onu dinlemiş olsaydı, belki de her şeyi anlatmasına izin verseydi şu an kendime çektirdiği bu işkence asla var olmayacaktı.

yapamamıştı, güvendiğim insanın beni o şekilde görmesine katlanamamıştı.

fakat artık eskisine göre bir şeyler değişmişti... kenma yaptığı ve kuroo'ya karşı sarf ettiği sözcükleri sorgulamaya başlamıştı.

neden, diye düşündü. neden bana dünyanın en güzel hislerini yaşatan insandan iğrendiğimi söylemiştim ki?

şimdi de, günlerdir yatsa da asla alışamadığı bu yatağın içinde öylece ruhsuz gibi oturuyor ve dünyanın sonu gelmiş gibi kendini yerinden kaldıracak gücü bile bulamıyordu.

sürekli ağladığı için yüzüne yapışan saçlarından kurtulmak için ensesinde rastgele toplamış olsa dahi, yine de yüzüne birkaç tutam düşmüştü fakat asla umursamadı.

karanlık odanın içinde, dış kapının açılma sesini duyduğunda hinata'nın geldiğini biliyordu.

en sonunda eşyalarını da o evden almıştı ve artık hiçbir bağı kalmamıştı.

bu karar için günlerce düşünmüştü fakat kuroo onu arayıp eve geri dönmesini söylemediği için istemese de bu kararı uygulamak zorunda kalmıştı.

kenma uyuşmuş vücudunu, doğrultarak yataktan kalkmak için uğraştı ve yanaklarını silerken karanlık odaya göz attı.

yeni bir ev bulana kadar burada kalacak ve her şeye sıfırdan başlayacaktı.

odaların kapısının açılma sesini duyduğunda derin bir nefesle göğsünü deliğ geçen acıdan kurtulmak istercesine yüzünü ovdu ve yataktan kalktı.

odanın kapısına kadar, karanlıkta yürüyerek düşmemek için uğraşırken tm vücudu sızlıyor gibiydi ve üstündeki yorgunluk adımlarını yavaşlatıyordu.

kapının koluna uzanıp açmak için harekete geçecekti ki, kapı onun açmasına gerek kalmadan açıldı.

karşısında gördüğü, tanıdık yüzle olduğu yerde kalmıştı çünkü bu yüz günlerdir rüyalarından çıkmayan ve göğsündeki acıya sebep olan yüzdü.

göz bebekleri, karanlık odanın içinde büyüdüğünde göğsü sıkışıyormış gibi hissetti ve yine rüyada olduğunu düşünerek uyanmayı bekledi.

fakat saniyeler geçse bile, uyanmadığını fark etti.

"kenma..." kuroo'nun dudaklarından çıkan titrek ses kenma'nın vücudunun titremesine neden olmuştu.

rüyada değilim, diye düşündü. sesi her zamankinden gerçek geliyordu ve tam da karşısında dikiliyordu.

birkaç saniye her şeyi anlamaya çalıştı, fakat zihninde sadece kuroo'nun ona seslenişi yankılanmıştı.