camboy | kuroken

2.7 | final

herkese merhaba. :') final notuyla karşınızdayım ve inanın o kadar duygusalım ki... fakat ağlamadan ve sizi çok tutmadan bir şeyler söylemek istiyorum; bu zamana kadar camboy'a verdiğiniz sevgi, yaptığınız her bir yorum ve oy için size minnettarım. ♡ gerçekten, nasıl teşekkür etmem gerektiğini bilmiyorum ama herbirinize kucak dolu sevgiler bırakıyorum. ♡ hoşçakalın, kuzucuklarım... 🤧♡👋🏻

♡

kenma'nın gözünden.

hayatım ne ara bu kadar kusursuz olmuştu gerçekten hiçbir fikrim yoktu.

sabah aşık olduğum adamın kollarında uyanıyor, gecem yine onun kollarının arasında son buluyordu her gün.

şimdi bile, gözlerimi ondan ayıramadan işe gitmek için hazırlanışını izlerken yüzümde oluşan gülümseme hayatın bana asla sunmadığı türden bir mutluluktu. fakat aniden evine taşındığım bu adam, dünyadaki tüm güzellikleri önüme serercesine kalbini açmıştı bana.

dolabından yeni kıyafetler çıkarmasını ve her birini çıplak tenine geçirmesini gözlerimi kırpmadan izlerken, arada bir yaptığı işi bırakıp bana bakması kalbimin daha hızlı atmasına neden olurken bu hislere aylar geçse dahi alışamadığım için kendime kızmıştım.

evine geldiğim günden itibaren geride 4 ay bırakmıştık.

ilk zamanlarda yaşadığımız sorunlar haricinde aramıza asla kalp kırıklığı girmemişti ve birbirimizi asla üzmemiştik.

her şey hızlı yaşandı diyemezdim çünkü ondan ayrı kaldığım günler bana yıllar gibi gelmişti ve onsuz yaşama korkusu her geçen gün içimde birikiyordu. fakat şanslıydım ki, kuroo'nun bana olan aşk dolu bakışları tüm korkularımı silip süpürüyordu.

"neden seninle gelmeme izin vermiyorsun?" diye homurdandım yattığım yataktan hafifçe doğrulup dudaklarımı büzerken.

bu sözlerim üzerine, dolabından henüz çıkardığı siyah tişörtünü kafasından geçirip giyerken her defasında kalbimi tekleten gülümsemesi ile bana dönmüştü.

"çünkü bugün yalnız gitmem gerekiyor, bebeğim. sadece kafede kalmayacağım, uğramam gereken yerler var o yüzden evde kal ve beni bekle." konuşurken, yanıma gelip dudaklarını alnıma bastırdığında iç çektim ve başımı sallayarak onu onayladım.

kafede olduğu günlerde genellikle onunla gidiyordum ve işi bitene dek orada oturarak onu izliyordum. her nasılsa, çalışırken gözüme her zamankinden daha çekici geliyordu. bu düşüncelerimle dudaklarımı birbirine bastırıp tekar yastığın üzerine gömüldüğümde beni izlemiş ve gülmüştü.

"şu yayın zımbırtısı... akşam halledelim mi?" aniden hatırlattığı şeyle gözlerimi kırpmadan ona baktığımda, aylar önce dudaklarımdan çıkan şeyi hâlâ unutmamış olması beni şaşırtmıştı.

kaşlarımı çatarak ona baktım. aylardır hiçbir yayın açmamakla birlikte, instagram hesabımdaki tüm fotoğrafları bile silmiştim. bir anda tüm bu şeylerden vazgeçmek biraz garipti ama kuroo ile birlikteyken hiçbirini yapmak istemiyordum.

artık düzenli ve güzel bir hayatım varken, neden tekrar bunu yapacaktım ki?

"kuroo, yapmak zorunda değ—"