Rastgele Numara | Texting |

28.Bölüm

Bu bölümde hiç beklemediğiniz şeyler olacağını düşünüyorum.

Tahmin edenler tahminini buraya yazsın. Umarım beğenirsiniz.

Instagram: hayalimdesevdim1

27.Bölüm Son Kısım

Gece saat 12 ye doğru gelirken babam uzun zaman sonra ilk kez konuştu.

"Umarım o çocuk sadece arkadaşındır Nisa"

"Neden baba bir şey mi oldu?"

"Yok erkek arkadaşın değilse sorun yok"

Biraz durdum ve ani gelen cesaretle "erkek arkadaşım olsa ne olur" diye sordum. Sorduğum şeyin şaşkınlığıyla ve gelecek cevabın tedirginliğiyle anne ve babama bakıyordum. Zira onlarda şaşkın bir şekilde bana bakıyorlardı.

28.Bölüm

Ortamda kısa bir sessizlik oluştu. Ben ne yapacağımı bilemez halde gözlerim annem ve babam arasında mekik dokurken onlar bana dik dik bakıyorlardı. Sonra babam gülmeye başladı.

"Hanım gördün mü, bizim kız çok şakacı olmuş bu aralar"dedi.

Annemse beklediğim bir cevap verdi.
"Bence şakacı değil, gayet ciddi duruyor"

"Şakadır o şaka, ciddi olsa duramazdı" dedi babam.

O laf böyle değildi ama nedense buraya da uymuştu sanki.

Annem babama dönerek ciddi misin bakışı attı. Galiba ailecek kafalar uçmuştu şu anda. Böyle bir şeyi gece söylemek hiç mantıklı değilmiş demekki.

Aklımda iki soru vardı. Şaka yaptım deyip söylemeyi erteleyeyim mı, yoksa söylemişken kurtulayım mı?

Nedense şu an tehlikeli olan daha çok aklıma yatmıştı. Söylemişken devam ettirmek. Çünkü sonradan tekrar bunu söyleyebileceğimi düşünmüyordum. Ayrıca Akın da bir hafta vermişti. En iyisi söylemekti. Ne olacaksa olsundu artık.

"Nisa, hey burdamısın?" Diyen annemle düşüncelerimden sıyrıldım.

"Şaka yapıyorsun diyecektim bir an ama bu dalgınlığına da bakılırsa çok ciddisin. Nisa bize açıklarmısın canım. Daha önce böyle bir şey yaşamadık çünkü. Kim bu çocuk. Az önceki çocuk mu?"

İşte annemi bu yüzden çok seviyordum. Böyle ciddi durumlarda o kadar yardımcıydı, o kadar güzel konuşuyordu ki rahatlıyordu insan. Bir süre sessiz kaldım. Ardından "Anne baba, daha önce böyle birşey yasamadığımızı bende biliyorum. Olsaydı ne yapardınız"

"O çocuğu eve almazdım" dedi babam sinirle. Annemse "kızımın evde kalmayacağına sevinir, çocuğun haline üzülürdüm" dedi gülerek. Ortamı yumuşatmaya çalışıyordu. Başka zaman olsa buna kızacağımdan emindim. Şimdi ise anneme minnet duyuyordum. O da bakışlarımdan anlamış olacak ki, babama farkettirmeden göz kırptı bana.

"Doğruyu söyle Nisa. Bekletme artık gece gece" dedi babam sabırsızca.

"İlk kez böyle bir şey oluyor. Ben ilk kez sizin dışınızda birine kendimi yakın hissettim. Bu kısa bir zamanda olmadı tabi ama şimdi tanıdıkça daha da alıştım ona"

"Akın mı bu çocuk" dedi annem.

"Evet" dedim utanarak.

Annemse "vah vah yazık çocuğa. Baya da yakışıklıydı oysaki"

"Ya anne ya" dedim yalandan kızarak ve devam ettim."Ben sizden saklayamazdım bunu. Bana böyle öğretmediniz çünkü. Akın da hemen söylememi, aileme yalan söylemek istemediğini söyledi. Ama bugün söyleyeceğimi bilmiyordu. Ben bile bilmiyordum. Bilseydi kalırdı"