"မမ"
လင္းသည္ ႐ုံးအေပၚထပ္ရွိ ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနစဥ္ သုတ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။
"ဘာလဲ"
လင္းသည္ အလိုမက်သလိုေမးလိုက္ေသာအခါ သုတက ဆူပုတ္သြားျပန္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က မမကို ေတြ႕ခ်င္လို႔လာတာ"
"မေတြ႕ခ်င္နဲ႔ ျပန္ေတာ့"
ေကာင္ေလးက ေခါင္းငုံ႔ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏ အၾကာတြင္ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။
"မမ"
"မင္း လာျပန္ၿပီလား"
"မမ မ်က္ႏွာက ဝမ္းနည္းေနပုံ ေပါက္ေနလို႔ ေခ်ာကလက္ လာေပးတာပါ၊ ဒါေပးၿပီးရင္ ျပန္မွာပါ"
လင္း သည္ မျငင္းေတာ့ဘဲ ယူထားလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးပဲ။ ျပန္ေတာ့မယ္မလား"
"မမ ကလည္း ႏွင္လိုက္တာဗ်ာ၊ ေခ်ာကလက္ေလးေတာ့ စားပါဦး"
လင္းက မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သုတက ထိုင္ရာမွ ထသည္။
"မမ ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ ညေနမွ လာႀကိဳမယ္"
ကေလး အ႐ြယ္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လင္းသည္ ေခါင္းကိုသာ ခါရင္း ရယ္မိသည္။
"ၿပီးေတာ့ေလ "
"ဘာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ မမ အတြက္ အႏၲရာယ္တစ္ခု ရွင္းေပးခဲ့တယ္ "
"ဘာရယ္"
"ဟိုတေလာက စာအုပ္ဆိုင္မွာ မမ ထြက္ေျပးသြားတာ လူႀကီး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္မလား "
"ဘယ္လို"
လင္းသည္ နားမလည္စြာ ေမးလိုက္ေသာအခါ သုတက ရယ္ျပန္သည္။
"မမ ဒီေန႔ကစၿပီး အေႏွာင့္အယွက္ မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲ့လူႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းလိုက္ၿပီ "
"ဘာရယ္ "
"ဪ.. အဲလူႀကီးကို .."
"ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ "
လင္းသည္ စိတ္ပူစြာျဖင့္ ေအာ္လိုက္မိေသာအခါ သုတ က ဆူပုတ္သြားသည္။
"မမကလည္း သူက ကုမၸဏီ ကားပါကင္ ေရွ႕မွာ ေတြ႕တာ၊ မမကို လာေႏွာက္ယွက္တာ မလား၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို စက္ဘီးနဲ႔တိုက္ခဲ့တယ္"
