ABİLER

BÖLÜM 39

Öncelikle merhaba. Heveslendirmiş olmayayım. Bu bölümde fazla aksiyon yok. O gelecek bölüm..

Ayrıca.  Sınır koymayacağım. Zararlı çıkan ben oluyorum. 😂😂

Sizden bir ricam. Sanki oy sınırı varmış gibi oy verin lütfen.

İyi okumalar

Eve geldik. Yol boyunca hiç konuşmamıştık. Poyraz da sürekli uykusu olduğunu söyleyip durdu. Arabadan indik. Hızlıca eve doğru yürüdüm. Benim de uykum vardı. Ayrıca Ali ve Meriç abim ile bir konuyu konuşmam gerekiyordu.

Kapıyı alacaklı gibi çalınca bahçedeki tüm bakışlar bana döndü. Onlara şirince gülümsedim ve açılan kapıya baktım. Hızlıca içeri girdim. Kendimi direkt odama attım. Bugün çok yorucuydu.

Üzerimdekileri çıkardım. Üzerime daha rahat kıyafetler giydim. Oh be. Dünya varmış.

Aşağı indim. İlk önce Meriç abimi bulmam lazım ama abim galiba evde değil. Neyse Ali abiye bakayım.

Evet, burada. Arabasını gördüm. Ondan biliyorum.

Odasının önüne geldim. Kapıyı çaldım. İçeriden komut gelince kapıyı açtım ve sadece başımı uzattım.

Ben: Ali abi, biraz konuşabilir miyiz?

Ali abi gülerek bana baktı

Ali abi: Tabi, gelsene.

Şaşkınca kaşlarımı havaya kaldırdım.

Ben: Geleyim mi? Ha tamam o zaman geliyorum.

Dedim ve içeri girip kapıyı kapattım. Ali abi telefonu ile uğraşıyordu. Koltuğa oturdum.

Ali abi: Okulun nasıl geçti?

Ben: iyiydi. Her zamanki gibi. Ama beni üzen bir olay oldu.

Ali abi kaşlarını çattı.

Ben: Bir arkadaşım var. Ve engelli. Bacakları tutmuyor. Ayrıca sınıftaki ve okuldaki birçok kişi onunla dalga geçip ona baskı yapıyor. Neden yürüyemediğini bılmiyorum. Okulun asansörünü bile kullanmasına izin vermiyorlar. Düşünebiliyor musun? Şey Ali abi eğer neden yürüyemediğini öğrenirsem... ona yardım eder misin?

Beni çok dikkatli dinlemişti. En sonunda yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu.

Ali abi: Tabi yardım ederim.

Ben: Teşekkür ederim. Ben gideyim o zaman.

Dedim ve gülümsedim. Ali abi de gülümsedi. Odadan dışarı çıktım. Ohh bu da tamam.

Şimdi mutfağa gidip birşeyler atıştırayım.

Koşa koşa mutfağa gittim.

Ben: Hayriye abla. Çikolata var mı?

Hayriye abla yaptığı işi bıraktı ve bana baktı.

Hayriye abla: Çikolata yok kızım.

Ben: Ama bu olamaz. Nasıl yok!

Dedim. Koşarak odama çıktım. Kumbaramdan para aldım ve koşarak geri aşağı indim.