Gusto ko na sanang ikuwento ang lahat lahat ng tungkol sa pagkatao ko kay nanay ngunit pinigilan niya ako. Gusto niyang antayin namin si tatay galing sa poultry house, na pinagkakaabalahan niya ngayon. Noong nakaraang taon ay pinagpaplanuhan niya pa lamang magtayo ng poultry business. Ngayon, apat na buwan na niya itong mina-manage. Sinubukan naman namin siyang kumbinsihin ni nanay na huwag na lang para hindi na siya magtrabaho at mapagod pero sinabi niyang mas gusto niya raw iyon para may pagkaabalahan naman siya. Hindi sanay si tatay na walang ginagawa. Sinabi niya kung gaano siya kabagot simula nang magretiro siya sa trabaho.
May mga iilang tauhan naman siya na nagbabantay at nag-aalaga ng mga manok doon, hindi na kailangang siya lahat ang umasikaso dahil may iba namang gumagawa niyon. Dalawang beses sa isang linggo siya bumibisita para kumustahin ang mga ito.
Gusto kasi ni nanay Paz na sabay raw nilang marinig ni tatay ang sasabihin ko. Kaya iyon nga ang ginawa ko. Makalipas lang ang kalahating oras ay dumating na si tatay Nestor.
Pagkatapos na pagkatapos ng pananghalian ay nagsimula na ako sa sasabihin. Nasa lamesa pa ang mga kubyertos at tirang pagkain pero ayaw ko nang patagalin pa. Ito na ang tamang panahon, kaya hindi ako nagsayang pa ng oras.
Hindi ko alam kung ano ang naramdaman ko pagkatapos. Inaasahan kong madidismaya o magagalit sila sa akin dahil sa pagtatago ko ng katotohanan pero gaya ng naging reaksiyon kanina ni Rinoa at nanay Paz, ganoon din ang ipinakita ni tatay. Hindi ko lubos maisip na ganoon na pala talaga nila ako tinanggap at minahal. Kahit buong pagkatao ko ang itinago ko, nanaig parin ang pagmamahal nila sa akin.
"Did it turn out good?" Tanong ni Gleizen.
Nasabi ko sa kanya ang nangyari kahapon. He was a bit shocked. Mas nag-alala pa siya sa naging reaksiyon ko kaysa sa mga magulang ko.
"Unexpectedly--" Hinila niya ako sa kanyang bisig.
"Are you okay? Did you have emotional breakdown? Tell me."
I laughed. Kumunot ang noo niya sa pagtawa ko.
"Why are you laughing?"
"Kasi okay lang naman ako. Kung pinatatapos mo kasi sana ako sa sinasabi ko.."
"I'm just worried."
"Fine. Don't worry about it, I'm okay. As I was saying a while ago, it was unexpected that it turned out just fine. Yeah, I was nervous at first because I thought they'd be mad at me or at least hate what I've done.. but they we're just too good to me. They love me. I already know that but I did not expect that it was in that extent. Gleiz, I am so lucky to have them."
"You deserve it. You deserve to have people like them aroynd you, and I'm glad that you don't need to hide anymore." He slightly pinched my cheek.
"I miss your dimpy."
"Dimpy, what?" I raised my brow at him. Did he mean my dimple? Really, Gleizen? Oh my gosh, that's so cute of him!
Dimpy my ass. I bit my lip to stop a laugh. I didn't know he has this cute side he's hiding somewhere in him. You sneaky little poop!
He touched it with his index finger then he kissed it. I thought he'd stop there but he didn't move until he looked up at me and saw me with playful eyes. His lips were still inches away from my cheek.
I wanted to take him seriously but I just can't. That dimpy thing got me. I giggled.
"Stop making fun of me." He then kissed my lips.
I playfully rolled my eyes. "Fine, dimpy babe."
"Shut up." He chuckled.
I tiptoed and kissed the tip of his nose. "Stop being cute, too. I'm weak."
