Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak her seferinde yakıp yıktın. Son günlerde umut...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kaçmak istedikçe sana yakalanıyorum. Söndürmek istedikçe sana yanıyorum. Yenildim işte! Yine de seviyorum.
♡♡♡
Alaz'dan
İçimin tarifsiz karanlığı kadar siyah gözüküyordu deniz bu gece. Hoyrat dalgaları kayalıklara çarparken sularını etrafa sıçratıyordu. Bakışlarımı karşkmda oturan kadının hüzün dolu gözlerine çevirdim. Aşık olmuştum. Bir melek kadar temiz olan kalbine,güzel gözlerine.Tarifi mümkün olmayan insanı büyüleyen kokusuna. Her şeyiyle mükemmel bir kadındı o. İnsanın aklını başından alan güzelliğiyle ilk görüşte çalmıştı kalbimi.
Onu ilk gördüğümü zamanı düşündüm. Yüzümde ki gülümsemeye engel olamıyordum o masum,saf hallerini düşündükçe. Abimin toplantısı için S&S Mimarlık'a gitmiştiğimiz sıradan bir gündü aslında. Sekreter bizi toplantı salonuna aldığında sıkıntıyla odanın cam duvarından koridora bakıyordum. Abimin zoruyla gelmiştim buraya.Şirket işleriyle peknalakam yoktu. Ama kaderdi ya bu işte. Karşılaştıracaktı beni hayatımın kadınıyla. Bir şekilde vesile olmuştu.
Karşı odanın kapısı açıldığında önce Selim şerefsizi ve Savaş girdi içeriye. İkisindende hoşlanmıyordum. Genç yaşlarında imza attıkları başarılarla tüm piyasaya isimlerini duyurmuş zirve yapmışlardı. Bana göreyse boş iki adamdan başka bir şey değillerdi. Gereksiz abartılıyorlardı.
Alaycı bakışlarla ikisinin kasıntı tavırlarını incelerken hemen arkalarından idünyalar güzeli bir kadın girdi odaya. Defne Karahan. İlk görüşte aşk mıydı bilmiyorum ama onlar iş konuşurken ben dakikalarca bu güzelliği izlemiştim. Gözlerimi bir an bile olsun ondan çekemiyorken onun bakışları bana değmemişti bile. Odada ben yokmuşum gibi davranıyor olması canımı sıkmıştı.
O günün üzerinden 4 sene geçmişti. Ve ben o 4 sene boyunca onu uzaktan izlemekle yetinmiştim. Her bir adımını tek tek izlemiştim.Burada karşılaşmış olmamızı tesadüf sanmamıştınız heralde değil mi? Beni hatırlamıyor olması fazlaca işime gelmişti. O kadar iyi niyetliydi ki bir kaç kibarlıkla onunla yakınlaşabilmiştim. Tahmin ettiğimden çok daha kolay olmuştu her şey.
Bizim birlikte olmamız gerekiyordu. Bunu iliklerime kadar hissediyordum. Bu gece onu yemeğe çıkarırken elbette bir amacım vardı.Bu kadar oyun yeterdi. Artık kartlarımızı açık oynamalıydık. Tüm duygularımı söyleyecektim ona,hislerimden bahsedecektim. Beni anlayacaktı biliyorum. Anlamak zorundaydı. Selim değildi onun hayatında olmayı hakeden. Bendim. Bunca zaman onun yanında ben olmuştum. Zor zamanlarını benim sayemde atlatmıştı.Bundan sonrada Selim'den umudunu kesip benimle olacaktı.
İster severek ister zorla başka bir ihtimal yoktu bizim için.Kafama koymuştum. Onu istiyordum. Ve ben isyediğimi alana kadar durmazdım.
Sipariş için gelen garsonla gözleri sonunda bana döndü.
