Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak her seferinde yakıp yıktın. Son günlerde umut...
Genç kız bir baş hareketiyle beni onaylayıp yaralarıyla ilgilenmeye devam ederken yeniden doğmuş gibi hissediyordum.
Ölmemişti. Kardeşim yaşıyordu.
Ambulans durduğunda kapıları hızla açıldı. Sedyede yatan Selim'i ambulanstan indirdiklerinde hemşirenin doktora yaptığı açıklama eşliğinde koşturarak hastanenin içinde ilerliyorduk.
"29 yaşında erkek hasta. Silahla yaralanma. 3 kurşun yarası var..."
Onlar bir odaya girerken bana engel olan adamla adımlarımı durdurmak zorunda kaldım. Bir kaç dakika sonra koşturarak yanıma gelen Demir abi ve Fırat abiye gülen yüzümle baktım.
"Yaşıyor Selim.Nabzı var dediler!"
Hastanenin o sessiz koridorunda ki saatler süren bekleyişin ardından ameliyathanenin kapısı açıldı. İçeriden çıkan doktor yanımıza ilerlerken yüreğim ağzımda atıyordu.
"Ameliyatı tamamladık. Çok kan kaybetmişti gereken kanı verdik. Akciğerine müdahalede bulunduk. Yarasını başarıyla kontrol altına aldık."
Doktorun sözünü kestiğimde bakışları bana döndü herkesin.
"Yani iyi öyle mi? Yaşıyor ?"
Doktor kafasıyla beni onayladı.
"Aslında tam olarak yaşıyor diyemeyiz. Hasta maalesef bitkisel hayata girdi."
Nefesim kesildiğinde içimde ki tüm umutlar sönmüştü tek bir cümleyle.
"Bitkisel hayat mı?"
Fırat amca kabul etmek istemezcesine çıkan sesiyle konuştuğunda,kendini taşıyamayan bacaklarına daha fazla direnmeyip kenarda duran koltuğa oturdu güçlükle.
