SON DANS (Mahalle Hikayesi 1) -TAMAMLANDI-

.4.

      ♡♡♡

“Sen neden benim aramalarımı yanıtlamıyorsun?”

Odama aniden giren İlkim ile yerimden sıçradım.

“Kızım manyak mısın? Aklımı aldın!”

Yatakta yanıma uzandığında çatık kaşları yüzümü tarıyordu.

“Neyin var balım?”

Kollarını bana sardı. Dudaklarım istemsizce büküldüğünde başımı omzuna yasladım. O veda konuşmasının üzerinden 3 hafta geçmişti. O günden beri mecbur kalmadıkça camdan dışarıya dahi bakmamıştım. Çünkü onu görmek istemiyordum.

“Seni ihmal mi ettim? Bugün yanına hiç gelemedim biliyorum.”

Gülümsedim bu ince düşüncesine.

“Hayır tabi ki! Olur mu öyle şey?”

Parmakları alnımda dolanıyordu. İlkim masaj yapmayı çok iyi bilirdi. Ve şu anda dokunuşları vücudumdaki gerginliği alıp mayışmamı sağlıyordu.

“O zaman sorun Selim abi..”
Sessiz kalmayı tercih ettim.

“Anlam vermiyorum. Anlattıkların,yaşadıklarınız sonrasında bir anda böyle yapması..Sana kıyamaz gelir diyordum ama..”

Omuz silktim umursamazca.

“Boş versene. Sebebi neyse ne. Sonuca bakalım biz.”

Başımı omzundan kaldırıp yatakta bağdaş kurdum.

“Boş veremem Defne. Ben gördüm. İkinizin birbirine nasıl baktığına bizzat şahidim. Sende hatalısın adamın önünü bıçak gibi kestin. O da hatalı arkadaşlık ilişkinizi bitirdi. Bunun bir ortası olabilmeliydi."

İlkim kendi kendini gaza getirip yükselirken ağlanacak halime güldüm.

“Boşver İlkim. Demek ki böyle olması gerekiyormuş. “

Şok içerisinde bana baktı dediklerime karşılık.

“Saçmalama Defne! Böyle olması falan gerekmiyor.”Omuz silktim. Yorulmuştum artık.

“Ne yapayım İlkim? Kapısına mı dayanayım? Ayaklarına mı kapanayım? Sen söyle? Şu kafamı kesip atmam lazım onu unutmam için,kalbimi söküp atmam lazım canımın acımaması için. Elimden şu yatakta oturup ağlamaktan,kendime kızmaktan başka hiçbir şey gelmiyor.Keşke diyorum anladığımı belli etmeseydim. Anlıyor musun beni? Yoruldum haftalardır bir cevap aramaktan. Yanlış olan neydi diye düşünmekten. Tükendim.”

İlkim'in yeşil gözlerine bariz bir acı yerleşirken yanağıma süzülen damlayı elimin tersiyle sildim.
Yatakta duran küçük yastığı alıp kafama vurdu. Yataktan kalkıp üzerini düzeltirken onu inceliyordum.

“Kalk hadi dışarı çıkalım.Biraz havan değişsin.”

Kesinlikle çıkmayacaktım bu evden. Onunla karşılaşmak istemiyordum.

“Ben gelmeyeceğim.İyi böyle.”
Kolumdan tutup çekiştirdiğinde mecburen ayaklandım.

“Tabi ki geleceksin.”
Dolabıma yönelip kıyafetlerimi karıştırırken öylece dikilmiş onu izliyordum.

“Giy bunları. Yüzüne de iki bir şey sür. Ruhun çekilmiş gibi.”

Ben hala boş boş ona bakarken kaşlarını çattı.