Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak her seferinde yakıp yıktın. Son günlerde umut...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İçimde dolaşan alkol gibi sana gitgide sarhoş oluyorum.
♡♡♡
Merve'den
"Kimdi o Merve?"
Endişeli sesiyle konuşan Defne'ye çevirdim bakışlarımı.
"Bilmiyorum.."
Aslında bir tahminim vardı. Kokumu belli etmemeye çalışıyordum.Alaz olma ihtimali çok yüksekti. Savaş geçenlerde onun hastaneden ktığını Selim'i sürekli arayıp tehditler savurduğundan bahsetmişti. Defne hamile diye anlatmak ve onu korkutmak istememişlerdi. Banada dikkatli olmamız için bahsetmişlerdi. Daha doğrusu zorunda kalmıştı.
"Defne gel şuradan bir taksiye atlayıp eve dönelim başka zaman yürürüz."
Onu evine bırakıp şirkete gidecektim. Bizimkilere anlatmam lazımdı. Belki de sadece sözde değildi o psikopatın tehditleri. O da fazlasıyla korkmuş olacak ki itiraz etmeden onayladı teklifimi. Hızlı adımlarla caddeye çıktığımızda bir yandanda hala arkamızı kontrol ediyorduk. Neyse ki çok beklememize gerek kalmadan bir taksi gelmişti. Taksiye binerken son bir kez çevreme baktım korku dolu gözlerimle.Görünürde kimse yoktu.
Bende arabaya binip kapıyı kapattığımda gideceğimiz adresi verdim. Taksi bulundupuöuz sokaktan uzaklaşırken park etmiş bir arabanın ardından çıkan adamı gördüm. Bu oydu. Kesinlikle oydu. Tifreyen ellerimle siyah deri çantamın içinden güçlükle buldum telefonumu.Paniklemiştim.
Rehberden Savaş'ın adını bulup Defne'ye çaktırmadan mesaj attım.
Kime: Sevgilim
Şirkete geliyorum. Acil konuşmamız lazım. Selim abiye söyle oda beklesin.
Daha sonra Yiğit'in ismine tıkladım. Onun Defne'nin yanından asla ayrılmaması gerekiyordu biz dönene kadar.
Kime:Yiğido
Ne işin gücün varsa bırakıp hemen Defne'ye gidiyorsun. Soru sorma Defne'ye de belli etme öylesine gitmiş gibi davran sonra anlatırım.
Telefonu çantama geri koyup diken üstünde gibi oturan Defne'ye baktım.
"İyi misin?"
Mırıltıyla sorduğum soruyla bakışlarını bana çevirdi.
"Evet,sadece biraz korktum ve strese girdim."
Elimi koluna koyup sıvazladım destek olmak istercesine. Kahverengi gözleri kokusunu saklama ihtiyacı hissetmeden açık bir şekilde yansıtıyordu.
