Έναστρη Νύχτα // Drarry ✔

Κεφάλαιο 19

Ο Χάρι άνοιξε σιγά σιγά τα βλέφαρά του. Ετριψε τα μάτια του για να διώξει την κούραση από τον ήρεμο και γαλήνιο ύπνο του και κοίταξε τριγύρω του. Αν και η όρασή του ήταν θολή τα αμέτρητα ράφια της βιβλιοθήκης ήταν ευδιάκριτα χάρη στο άπλετο φως που γέμιζε τον χώρο.

Δεν βρισκόταν κανένας στην βιβλιοθήκη, ούτε καν η κυρία Πινς, και έτσι επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ο δεκαπεντάχρονος εαυτός του ούτε που θα παρατηρούσε πόσο όμορφη ήταν η βιβλιοθήκη εκείνη την ώρα και την μαγευτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, αλλά τώρα μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το θέαμα.

Είχε αλλάξει πολύ. Για την ακρίβεια, οι δύσκολες καταστάσεις τον άλλαξαν. Και χαρη σε αυτά, πλεον μπορούσε καθαρά να αναγνωρίσει την αξία ενός τέτοιου πρωινου, την ομορφιά της ηρεμίας και της ειρήνης καθώς και την μαγεία σε κάθε τι γύρω του.

Προσπάθησε να τεντώσει το κορμί του, μα συνειδητοποίησε ότι ο Ντρακο είχε γείρει το κεφάλι του πάνω στο δικό του και βρισκόταν σε ύπνο βαθύ. Αμέσως χαμογέλασε και σήκωσε το βλέμμα του προς το αγόρι και για άλλη μια φορά βρήκε το θέαμα εκθαμβωτικό. Όπως πάντα γίνεται όταν τα χαρακτηριστικά του ξανθου αγοριού είναι χαλαρά, εξέπεμπε μια αφύσικη γαλήνη που ο Χάρι δεν μπορούσε να εξηγήσει. Σου έκοβε την ανάσα μόνο και μόνο που τον κοιτούσες.

Ήθελε να μείνει εκει, με το βάρος του να πέφτει προς τον Ντρακο, για πάντα. Βολεύτηκε καλύτερα στην θέση του και υπέκυψε στο αίσθημα της νυστας, κλείνοντας τα βαριά βλέφαρά του για άλλη μια φορά.

Προτού προλάβει όμως να αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου, άκουσε κάποιον να τον καλεί. Κάποιος φώναζε το όνομά του.

"Χάρι! Εδώ είσαι! Επιτέλους σε βρήκαμε! Έχεις αυτή την τάση όμως, να εξαφανι-" Η Ερμιόνη έκοψε την φράση της στην μέση καθώς είδε τα δύο αγόρια. Ξάπλωναν ο ένας πάνω στον ώμο του άλλου και κρατούσαν χέρια. Το θέαμα ήταν τοσο γλυκό που δεν μπορούσε να μην χαμογελάσει.

Ο Χάρι απομακρύνθηκε σιγά σιγά από τον Ντρακο καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην τον ξυπνήσει. "Ερμιόνη! Σσσσς! Ο Ντρακο κοιμάται!" ψιθύρισε προσπαθώντας να πνίξει ένα χασμουρητο.

Η Ερμιόνη τίναξε το κεφάλι της για να συγκεντρωθεί και να μην χαμογελάει ασταμάτητα. "Τότε ξύπνησε τον! Έχετε αργήσει! Ο αγώνας ξεκινάει σε είκοσι πέντε λεπτά και εσείς είστε ακόμα εδώ!" φώναξε.

"Τι; Ποιος αγώνας;" ρώτησε νυσταγμενα και ετριψε τα μάτια του. "ΜΑ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΜΈΡΛΙΝ! Ο ΑΓΏΝΑΣ ΚΟΥΙΝΤΙΤΣ!"