Έναστρη Νύχτα // Drarry ✔

Κεφάλαιο 20

"Ερμιόνη, μπορώ να σου μιλήσω;" ρώτησε ο Ρον την κοπέλα λίγο αφότου έφυγε η ομάδα του Γκρίφιντορ. Την πήρε από το χέρι και απομακρύνθηκαν από τα δύο αγόρια, αφήνοντας τα μόνα τους.

Ο Χάρι κοίταξε τους φίλους του. Τι να λένε άραγε; αναρωτήθηκε αλλά δεν είχε την ευκαιρία να το σκεφτεί γιατί μίλησε ο Ντρακο.

"Είσαι καλύτερα;" ρώτησε τρυφερά και ο Χάρι έγνεψε καταφατικά.

"Σου είπα πάντως ότι θα σας σκίσουμε" τον πείραξε.

"Σκάσε, Πότερ! Δεν νομίζω ότι το να πιάνεις την χρυσή μόνο και μόνο επειδή δε χτύπησε μια μαύρη μπάλα θεωρείται 'σκισιμο'"

Ο Χάρι γέλασε ελαφρά με αυτό. Μπορεί να είχε περάσει τα πάνδεινα αλλά τουλάχιστον είχε την τύχη με το μέρος του. Και προς μεγάλη του χαρά, αυτή η τύχη του είχε επιτρέψει να νικήσει τον Μαλφόι για ακόμη μια φορά στο κουιντιτς. Πραγματικά, το χτύπημα άξιζε μόνο για να δει την έκφραση που είχε εκείνη την στιγμή ο Ντρακο. "Τι να κάνουμε. Η τύχη είναι τύχη και η νίκη, νίκη" είπε δήθεν αθώα και ανασηκωσε τους ώμους του.

Το ξανθό αγόρι, φανερά αγανακτισμένο, γύρισε προς τον Χάρι έτοιμος να του απαντήσει αλλά ο φίλος του τον πρόλαβε.

"Πάντως, αν δεν πετούσες λες και συμμετέχεις σε καλλιστεία θα έπιανες γρηγορότερα την χρυσή.

Ο Ντρακο συνωφρυωθηκε και τον κοίταξε ερωτηματικά. Τι είναι τα καλλιστεία; Αναρωτήθηκε μόνος του.

Ο Χάρι που έμοιαζε να μάντεψε την ερώτηση αναστεναξε. "Αμάν, Ντρακο! Για κάποιον τόσο έξυπνο δεν ξέρεις τίποτα για τους Μαγκλς! Τα καλλιστεία είναι διαγωνισμοί ομορφιάς"

Το ξανθό αγόρι χαμογέλασε κατευθείαν. "Θα το πάρω ως κομπλιμέντο τότε"

"Δεν παλεύεσαι" μουρμουρησε ο Χάρι και ξέσπασε σε γέλια μαζί με τον Ντρακο.

Τα γέλια που αντηχούσαν σε ολο το δωμάτιο άρχισαν να σβήνουν σιγά σιγά και έμειναν πάλι στην σιωπή.

Ο Χάρι αναστεναξε για ακόμη μια φορά και ισιωσε το κορμί του ανακουφίζοντας τον πόνο που τον ταλαιπωρούσε. Παρά το γεγονός ότι  βρισκόταν πάλι στο αναρρωτήριο με σπασμένα κόκαλα και ο πόνος ήταν αισθητός, ένιωθε πολύ όμορφα. Είχε τους δύο υπέροχους κολλητούς του, ξεπέρασε τις διαφωνίες με τον πρώην εχθρό του -και τώρα ήταν πολύ καλοί φίλοι-, δεν υπήρχε κάποιος που να τον κυνηγάει και, το σημαντικότερο, δεν θυμόταν ποια ήταν η τελευταία φορά που είδε εφιάλτη. Αυτό τον χαροποιουσε ιδιαίτερα γιατί σήμαινε πως απελευθερωνόταν σιγά σιγά από τις τύψεις και τα φαντάσματα του παρελθόντος που τον στοίχειωναν. Όλα επιτέλους ήταν καλά. Τι μπορούσε να πάει στραβά;