Έναστρη Νύχτα // Drarry ✔

Κεφάλαιο 18

Ήρθε ο Δεκέμβρης και έφερε μαζί του πολύ κρύο και βροχές. Ήταν ο ιδανικός καιρός για να κάτσεις δίπλα στο τζάκι με τους φίλους σου, όχι να προπονείσαι όλη μέρα για τον αγώνα κουιντιτς.

Η ομάδα του Γκρίφιντορ είχε προπόνηση για πέμπτη φορά εκείνη την εβδομάδα.

"Συγχαρητήρια ομάδα! Τα πήγαμε υπέροχα! Αν συνεχίσουμε έτσι θα νικήσουμε αύριο!" τους ενθάρρυνε ο Χάρι, αν και δεν πίστευε πολύ τα λόγια του. Κοίταξε τους συμπαίκτες του. Τρεις κυνηγοί, πιο λιγνοί απ'ότι θα 'πρεπε -μονο η Τζίνι, με την οποία ο Χάρι δεν μιλούσε, ήταν καλή- , δύο χτυπητές, ο ένας γεροδεμένος και ιδανικός για την δουλειά, ο άλλος πιο λεπτοκαμωμένος και τέλος ο φύλακας, ο Ρον. Ο Ρον είχε βελτιωθεί πάρα πολύ και είχε μάθει να ελέγχει την ψυχολογία του, ειδικά τώρα που κάνεις δεν τραγουδούσε -τουλαχιστον κοροϊδευτικά- το ο Ρον Ουέσλι είναι ο βασιλιάς μας. "Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε γιατί αύριο είναι η μεγάλη μέρα!"

"Δεν έχει ξεκούραση για εμάς, Χάρι" είπε δυστυχισμένα ο Ρον. "Πρέπει όπως και δηποτε να τελειώσουμε την έκθεση του Σλαγκχορν, το ξέχασες; Ήδη μας έχει δώσει μια παράταση μέχρι αύριο, μόνο και μόνο επειδή είσαι αυτός που είσαι"

Ο Χάρι έκανε έναν μορφασμό. "Ευχαριστώ για την υπενθύμιση, Ρον" είπε σαρκαστικά. "Πάντως, η ζωή μου ήταν καλύτερη χωρίς αυτή την πληροφορία"

Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ο Χάρι ήταν να περάσει το βράδυ του στην βιβλιοθήκη διαβάζοντας. Αχ και να 'χε το βιβλίο του ημίαιμου πρίγκιπα. Θα είχε μερικές ιδέες και όλα θα ήταν πιο εύκολα.

Ξεκίνησαν να περπατάνε προς το κάστρο αλλά ο Χάρι κοντοσταθηκε για λίγο. "Ρον, πως και θυμήθηκες την εργασία; Συνήθως κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να το αποφύγεις" είπε γεμάτος περιέργεια.

"Εεεε, αυτά παθαίνεις όταν περνάς πολύ χρόνο με την Ερμιο-" ξεκίνησε να λέει αλλά σταμάτησε όταν είδε ότι ο Χάρι είχε σηκώσει το φρύδι του υπονοώντας ότι δεν τον πίστευε. "Καλά, καλά, προκειμένου να κάνω όλες τις εργασίες μου, μου έχει τάξει ένα φιλί κάθε φορά που κάνω μια άσκηση"

"Είσαι αδιόρθωτος" είπε γελώντας ο Χάρι.

"Α, α, α, είμαστε αδιόρθωτοι. Ποιος πηγαίνει στην βιβλιοθήκη κάθε μέρα και κάθεται δίπλα στον Μαλφόι;"

"Τι υπονοείς, Ρον;"

"Τίποτα, τίποτα" είπε κάπως βιαστικά. "Πάντως, ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί εξακολουθεί να κάθεται μαζί μας" συμπλήρωσε κατσουφιαζοντας. "Τουλάχιστον μας βοηθάει με τις εργασίες"