Έναστρη Νύχτα // Drarry ✔

Κεφάλαιο 23

Οι μέρες περνούσαν και οι πρώτες νιφάδες χιονιού έπεφταν. Το κρύο ήταν τσουχτερό και αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα: πλησίαζαν οι διακοπές των Χριστουγέννων. Όλο το σχολείο ήταν σε μια εορταστική ατμόσφαιρα, ακόμα και οι καθηγητές. Άρχισαν να ελαττώνουν τον όγκο των εργασιών και αντί να βάζουν τις φωνές στους ταραξίες έκαναν ότι δεν έβλεπαν και περιορίζονταν στις προετοιμασίες για τον χορό. 

Οι μαθητές περνούσαν τον περισσότερο χρόνο μέσα, πλάι στα ζεστά τζάκια με συντροφιά τους φίλους τους. Μόνο δύο αγόρια αψηφουσαν το χιόνι και τον παγωμένο αέρα και έβγαιναν κάθε βράδυ έξω, στην λίμνη και κάθονταν μαζί κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Ο Χάρι δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο χαρούμενος κάθε φορά που έβλεπε το αγόρι με τα ξανθά μαλλιά να τον περιμένει υπομονετικά στην όχθη της Μαύρης Λίμνης και του έπιανε το χέρι. Και χαλάλι οι ώρες που έχανε από τον ύπνο του. Δεν θα ανταλλαζε με τίποτα τις στιγμές με τον Ντράκο.

Εκείνη την ημέρα το αγόρι ήταν απίστευτα χαρούμενο. Μπορεί να έφταιγε το γεγονός ότι κοιμήθηκε καλά αλλά μπορεί και πάλι να ήταν επειδή ο Ντρακο του χαμογέλασε με το που μπήκε στην τραπεζαρία. Του χάρισε όπως πάντα ένα γλυκό χαμόγελο και κάθισε δίπλα του για να φάνε το πρωινό τους.

"Πως νιώθεις που είναι η τελευταία μέρα;" τον ρώτησε ο ξανθός αφού έφαγε μια μπουκιά από την τάρτα του.

"Περίεργα. Πέρασε πολύ γρήγορα αυτό το τετράμηνο" του απάντησε ο Χάρι. "Θα πας στο Χογκσμιτ σήμερα;"

"Γιατί να πάω στο Χογκσμιτ;"

"Αφού σήμερα έχει προγραμματιστεί επίσκεψη στο χωριό, δεν θυμάσαι; Και το απόγευμα έχουμε τον χορό" του υπενθύμισε.

Ο Ντρακο γουρλωσε τα μάτια του και άρχισε να πανικοβάλλεται. "Αμάν! Το είχα ξεχάσει! Πρέπει να πηγαίνω, Χάρι. Εεεε, θα τα πούμε μετά" είπε βιαστικά και σηκώθηκε αμέσως από την θέση του. Δεν παρέλειψε όμως θα χτυπήσει απαλά τον ώμο του Χάρι και να του χαμογελάσει καθώς έβγαινε από την αίθουσα.

Περίεργο σκέφτηκε ο Χάρι, ο οποίος είχε μείνει μόνος του στο τραπέζι. Όλοι οι υπόλοιποι οκτωετεις είχαν ήδη αναχωρήσει για το Χογκσμιτ. Εκείνος δεν σκόπευε να πάει, ούτε ήθελε να φορτωθεί στον Ρον και στην Ερμιόνη που είχαν κανονίσει ακόμα ένα ραντεβού.

Ανακάτεψε βαριεστημενα τα δημητριακά του και άρχισε να ανακαλεί στην μνήμη του την προηγούμενη νύχτα. Για άλλη μια φορά, εκείνος και ο Ντρακο είχαν συναντηθεί στην λίμνη και κάθονταν πάνω στο αφράτο χιόνι. Αν μη τι άλλο, γελούσαν και πετούσαν μικρές χιονόμπαλες ο ένας στον άλλο. Χαμογέλασε χαζοχαρουμενα στην ανάμνηση λες και ήταν πέντε χρονών.